Γωγώ Νταλλή«Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου είδωλο. Αυτό που σκέφτονται οι άλλοι δεν με αφορά. Εγώ απλώς κάνω τη δουλειά μου.» – Όντρεϊ Χέπμπορν
Αυτά είναι τα λόγια μιας σπουδαίας κινηματογραφικής σταρ που άφησε εποχή με τις υποκριτικές ικανότητες και το απαράμιλλο στυλ της. Ή μάλλον ενός μικροκαμωμένου κοριτσιού με ένα καθηλωτικά αθώο βλέμμα και μια σπάνια γοητεία που ξεχώρισε όσο καμία άλλη.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν ποτέ δεν κατάλαβε την λάμψη που χάριζε με την παρουσία της, ίσως για αυτό δεν την έχασε ποτέ.
Γεννημένη στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες, η Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια.
Οι γονείς της ήταν μέλη της Βρετανικής Φασιστική Ένωσης , ενώ το 1935 αφού χώρισαν οι γονείς της ο πατέρας της εντάχθηκε στους Ναζί και εκείνη μετακόμισε με τη μητέρα της στο Άρνεμ της Ολλανδίας. Αρκετά χρόνια αργότερα εντόπισε τον πατέρα της μέσω του Ερυθρού Σταυρού και τον ενίσχυε οικονομικά μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Για πέντε περίπου χρόνια φοίτησε στο Ωδείο του Άρνεμ ενώ παράλληλα έκανε μαθήματα μπαλέτου.
Μετά το τέλος του πολέμου συνέχισε τις σπουδές της στο μπαλέτο στο Άμστερνταμ και το Λονδίνο,όπου και συνάντησε την αναγνωρισμένη στο χώρο Μαρί Ράμπερτ, η οποία την έκανε να στραφεί προς την υποκριτική καθώς τη διαβεβαίωσε ότι λόγω του ύψους και της κακής διατροφής δεν θα κατόρθωνε να γίνει πρίμα μπαλαρίνα.
Η καριέρα της στην υποκριτική ξεκίνησε με την εκπαιδευτική ταινία «Dutch in seven lessons». Ακολούθησαν κάποιες μουσικές παραστάσεις και ο πρώτος μικρός της ρόλος ως ρεσεψιονίστ στην βρετανική ταινία «One wild oat».
Παράλληλα με τη συμμετοχή της στην ταινία «Monte Carlo baby» θα πρωταγωνιστήσει στο έργο Gigi του Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας το πρώτο της βραβείο (Theatre World).
Το ντεμπούτο της στον αμερικάνικο κινηματογράφο θα γίνει το 1953 με το «Roman Holiday», μια ταινία – σταθμό στην καριέρα της που της χάρισε το πρώτο και μοναδικό όσκαρ Α΄γυναικείου ρόλου και την καθιέρωσε ως σταρ.
Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε προταθεί η Ελίζαμπεθ Τεϊλορ, ωστόσο ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το δοκιμαστικό της Όντρεϊ, που επέλεξε εκείνη τελικά για το ρόλο της πριγκίπισσας Άννας.
«Είχε όλα όσα έψαχνα: γοητεία, αθωότητα και ταλέντο. Ήταν επίσης πολύ αστεία. Ήταν απολύτως μαγευτική».
Το παραμύθι για το νεαρό κορίτσι με το διαπεραστικό βλέμμα και το φωτεινό χαμόγελο είχε μόλις αρχίσει να γράφεται. Ακολούθησαν οι κινηματογραφικές επιτυχίες «Σαμπρίνα», «Funny face», «Breakfast at Tiffanys», «Charade», «My fair lady».
Ο ρόλος της Χόλι στο «Breakfast at Tiffany’s», «ο πιο τζαζ ρόλος της ζωής μου», όπως είχε δηλώσει η ίδια, τη μετέτρεψε σε ένα αξεπέραστο σύμβολο κομψότητας που επηρέασε το χώρο της μόδας και όχι μόνο, του 20ου αιώνα.
Το μικρό μαύρο φόρεμα που σχεδιάστηκε από τον στενό συνεργάτη και φίλο της Ζιβενσύ πωλήθηκε σε πλειστηριασμό το 2006 για 920,000 δολάρια.
Το 1981 η Όντρεϊ Χέμπορν έριξε την αυλαία στην λαμπερή καριέρα της με τον τελευταίο πρωταγωνιστικό ρόλο της στην κωμωδία «They all layghed» του Πήτερ Μπογκντάνοβιτς, ενώ το 1988 εμφανίστηκε για λίγα λεπτά στην ταινία «Always» του Σπίλμπεργκ, δείχνοντας το ξεχωριστό μουτράκι της για τελευταία φορά στη μεγάλη οθόνη.
Οι τραυματικές εμπειρίες της από τη γερμανική κατοχή που σημάδεψαν τα παιδικά της χρόνια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ενασχόληση της με το έργο της Unicef.
Λίγο καιρό μετά την αποχώρηση της από τα κινηματογραφικά πλατό ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της Unicef αφιερώνοντας την υπόλοιπη ζωή της σε αποστολές βοήθειας. Ταξίδεψε στην Αιθιοπία, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Μπαγκλαντές, τη Βενεζουέλα και βρέθηκε δίπλα σε ανθρώπους που την είχαν πραγματικά ανάγκη.
“Τρίτος Κόσμος είναι ένας όρος που δεν μου αρέσει πολύ, επειδή είμαστε όλοι ένας κόσμος. Θέλω οι άνθρωποι να γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας υποφέρει.”
Εσωστρεφής, τρυφερή, αστεία, με κοινωνικές ευαισθησίες η Όντρεϊ δεν ήταν μια συνηθισμένη σταρ. Ποτέ δεν πίστεψε στην ασυναγώνιστη ομορφιά της. Πίστευε όμως στο ροζ, στην τούρτα σοκολάτα, στα φιλιά και στα θαύματα.
Ήθελε να έχει πάντα κοντά της ανθρώπους που την έκαναν να γελά. Εξάλλου σύμφωνα με εκείνη η ομορφιά μιας γυναίκας δεν βρίσκεται στο πρόσωπο της αλλά αντανακλάται στην ψυχή της. Τα χαρούμενα κορίτσια είναι τα πιο όμορφα.
Ίσως είναι η μοναδική που θα μπορούσε να ξεχάσει το όσκαρ της στο μπάνιο το βράδυ της τελετής, ενώ είναι μια από τις ελάχιστες ηθοποιούς που έχει κερδίσει και τα τέσσερα κορυφαία βραβεία (Όσκαρ, Τόνυ, Έμμυ ,Γκράμι).
Το 1992 η Όντρεϊ Χέπμπορν διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου στο παχύ έντερο.
Λίγο πριν γραφτεί το τελευταίο κεφάλαιο στο παραμύθι της ζωής της, εκείνη θα ηχογραφήσει τα δικά της παραμύθια, ένα άλμπουμ αφήγησης με κλασικές ιστορίες για παιδιά, το «Audrey Hepburn’s Enchanted Tales»( βραβείο Γκράμι).
Στις 20 Ιανουαρίου 1993, το χαμόγελο του κοριτσιού με την απαράμιλλη φινέτσα και την παιδική αθωότητα θα σβήσει. Το αστέρι της ωστόσο θα συνεχίζει να λάμπει, όσα χρόνια και αν περάσουν.