SunkissedΟ Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος των Η.Π.Α. Καλό είναι αυτά να μην γίνονται…
Αλλά αφού έγινε ας προσπαθήσουμε να δούμε τι ώθησε τον αμερικανικό λαό να ψηφίσει για πρόεδρο του την πιο τραγελαφική μορφή δισεκατομμυριούχου και πως μπορεί να εξελιχθεί η προεδρία αυτή.
Η απάντηση στο γιατί τον ψήφισαν, έστω και από χιλιάδες μίλια μακρυά, μου φαίνεται απλή.
Αρχικά αγανάκτηση. Όποιος πολιτικός πέρασε τα τελευταία χρόνια από το οβάλ γραφείο, δεν έφερε κάποια ουσιαστική αλλαγή. Όλοι ήταν πολιτικοί που κάπου υπερτερούσαν του προηγούμενου και κάπου αλλού υστερούσαν. Όπως ακριβώς και στην χώρα μας. Ο λαός ήθελε αλλαγή. Ο Τραμπ δεν είναι πολιτικός. Αυτό από μόνο του στα μάτια ενός αγανακτισμένου θεωρείται αλλαγή. Άσε που το “Κλίντον” έχει ξαναπαίξει… Νισάφι.
Κατά δεύτερον το φαίνεστε. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι κανένας looser. Μπορεί να μην είναι αυτοδημιούργητος, αλλά παρέλαβε μία περιουσία πολλών εκατομμυρίων και αντί να την σκορπίσει, όπως θα έκανε μεγάλο ποσοστό του κόσμου σε αντίστοιχη περίπτωση, την μετέτρεψε σε περιουσία τρισεκατομμυρίων + παρά την ασχήμια του βρήκε μια πανέμορφη γυναίκα (σίγουρα βοήθησαν τα μύρια) και έχει πανέμορφα παιδιά.
Βέβαια πέραν της δυναμικής εικόνας που έχει κτίσει ως οικογενειάρχης και επιχειρηματίας, ο Τραμπ έχει διατηρήσει πολύ στενή και πολύ καλή σχέση με κοινό και κάμερες, με guest εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, έχοντας παρευρεθεί ανά τα χρόνια σε άπειρα παράθυρα/εκπομπές, ενώ έχει δώσει και αναρίθμητες συνεντεύξεις.
Αυτά ήταν και τα σημεία που του έδωσαν την νίκη στην επικοινωνιακή, προεκλογική μάχη και κατ΄επέκταση πολυπόθητη την νίκη στις εκλογές.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, όντας μεγιστάνας τόσα χρόνια ο Τραμπ είναι μείον στο ανθρωπιστικό του κομμάτι, κάτι που θα φανεί πιστεύω αμέσως μόλις καταλαγιάσει ο ντόρος της νίκης του. Τώρα λογικά με ένα “εγώ” στα ύψη -πλέον- θα κάνει τα πάντα ώστε στο τέλος της θητείας του να τον θυμούνται ως πετυχημένο πρόεδρο. Στην πορεία του ως πλανητάρχης σίγουρα θα “ακούσει” πολλά από Αμερικάνους και εμάς τους λοιπούς, αλλά έχει δείξει πολλάκις ότι δεν ιδρώνει το αφτί του.
Έχοντας αυτά στον νου μας, η μόνη ψιλοασφαλής πρόβλεψη που μπορεί να γίνει για την προεδρία αυτή είναι ότι οι Αμερικάνοι γενικά -όσο πιο δεξιοί τόσο το καλύτερό για αυτούς, θα πίνουν νερό στο όνομα του, οι φιλελεύθεροι θα τον καταριούνται, ενώ οι υπόλοιποι θα παρακολουθούμε από μακρυά και θα διασκεδάζουμε με τα κατορθώματα του νέου Μπερλουσκόνι, ελπίζοντας να μην θελήσει κάτι από μας, γιατί όπως απέδειξε για πολλοστή φορά στην ζωή του… όταν θέλει κάτι πολύ, το παίρνει!
