FrapressΌταν η κουζίνα είναι μια αχαρτογράφητη περιοχή και τη διασχίζεις με μοναδικό οδηγό το ένστικτό σου, οι μαγειρικές καταστροφές είναι κάτι αναπότρεπτο.
Κακά τα ψέματα, η μετάβαση στην ενήλικη ζωή απαιτεί κάποια βασικά skills. Το να μπορείς φερ’ ειπείν να ετοιμάσεις το φαγητό σου είναι ένα από αυτά.
Η ενασχόληση με την κουζίνα απαιτεί, βέβαια, κάποιες βασικές γνώσεις και μια λεπτότητα χειρισμών που δεν έχουν όλοι. Όλοι, όμως, έχουν στομάχι και αρκετοί τόλμη. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως οι μαγειρικές καταστροφές δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε. Πολύ.
Κάπως έτσι σκεφτήκαμε και εμείς και αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας τις ιστορίες που μας σημάδεψαν. Τις ιστορίες από όλες εκείνες τις φορές που μπήκαμε στη κουζίνα και δεν κάναμε τη μαμά μας περήφανη. Και σε περίπτωση που αναγνωρίσετε κάτι από τον εαυτό σας σε κάποιες από αυτές, να ξέρετε πλέον πως δεν είστε μόνοι…
Οι φίλοι μου δεν με αφήνουν να περάσω ούτε απ’έξω από την κουζίνα… Όλα άρχισαν όταν έβαλα να ψήσω κάτι τυροπιτάκια και σπανακοπιτάκια, αλλά οι λεπτομέρειες είναι θολές… Πότε πέρασε η ώρα, πότε καρβούνιασαν και γιατί μεταφέρθηκε το πάρτι στο μπαλκόνι, δεν κατάλαβε κανείς…
*****
Χειμώνας 2015, ένας άρρωστος φίλος και μια έτοιμη μανιταρόσουπα σε σκόνη. Δυο κουταλιές αλάτι στο νερό, γιατί νόμιζα ότι είναι όπως τα μακαρόνια. 2 λεπτά αργότερα ακούγεται η φωνή απο το κρεβάτι του πόνου: “Μη βάλεις αλάτι έχει πολύ από μόνη της!” Αποτέλεσμα μια σούπα σκέτη λάσσα, και η κωμικοτραγική ατάκα “Μήπως να ρίξουμε ζάχαρη να φτιάξει;” Τελικά μαγείρεψε ο άρρωστος .
*****
Πάω να βράσω μακαρόνια. Βλέπω δίπλα στο νεροχύτη 2 μεγάλα μπουκάλια νερού και επειδή εκείνο το μεσημέρι βαριόμουν να γυρίσω ακόμα και τη βρύση, αδειάζω το ένα μέσα στην κατσαρόλα. Ώσπου αργότερα με ρώτησε η μάνα μου τι απέγινε το δεύτερο μπουκάλι τσίπουρο…
*****
Στο Erasmus που θεωρητικά θα αναγκαζόμουν να μαγειρέψω βρήκα τη λύση να μου μαγειρεύουν άλλοι, ωστόσο επειδή βαριόμουν μέχρι και στο super market να πάω, τα υλικά που είχα ήταν πάντα ελάχιστα. Έτσι μια φορά μια φίλη που είχε κοιμηθεί σε εμένα, πεινούσε, είπε να φτιάξει μακαρόνια, πήρε τα υλικά και ενώ τα έβραζε κόπηκε το ρεύμα. Απτόητη λόγω υπερβολικής πείνας γύρισε στο δωμάτιο γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι ναι μεν της έπεσαν παραπάνω μακαρόνια (είχε φτιάξει 1 οικογενειακό πακέτο για δύο άτομα), ναι μεν ήταν άβραστα, ναι μεν είχε βάλει ΜΟΝΟ σκόρδο γιατί δεν πρόλαβε να κάνει σάλτσα, αλλά τουλάχιστον μαγείρεψε. Προφανώς και τα φάγαμε. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι πώς ως καλή νοικοκυρά όσα περίσσεψαν τα έβαλα στο ψυγείο και σε μια δύσκολη επόμενη νύχτα που πάλι κοιμήθηκε σε εμένα τα φάγαμε… κρύα, άβραστα, μόνο με σκόρδο.
Ως η καλή κόρη που ενηλικιώθηκε, είπα κι εγώ μια μέρα να μαγειρέψω στον πατέρα μου, για να βρει έτοιμο φαητό όταν γυρίσει! Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα! Τι πιο απλό; Κι όμως… Απλά δεν έβαλα ούτε λάδι, ούτε νερό για να μπορέσει κάπως να βράσει (?), δέσει(?) η σάλτσα.(Ακόμα και σήμερα -3 χρόνια μετά- διακρίνετε την αμφιβολία που έχω για την περιγραφή μαγειρικών διαδικασιών και την πρόοδο που έχω σημειώσει). Τέλος πάντων, βγήκε απλά μια σάλτσα με σκέτο τοματοπολτό και άβραστα καρότα και πιπεριές.
*****
Μια φορά προσπαθησα να φτιαξω κοτοπιτα με έτοιμο φύλλο, αλλά μπέρδεψα τα φύλλα και πήρα για γλυκό. Το αποτέλεσμα τραγικό!
*****
Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι διακρίνομαι για την απροσεξία μου. Κάτι μπρίκια με γάλα ή καφέ ξεχασμένα στο μάτι τουλάχιστον κάνα μισάωρο, κάτι μακαρόνια που όταν φιλοτιμήθηκα να τα βγάλω απ’την κατσαρόλα ήταν σαν πολτός, γενικά όλα καλά… Και μετά απ’όλα αυτά τα γεγονότα να έχεις και τη μάνα σου πάνω απ’το κεφάλι σου να σου λέει ότι άμα πιάσεις σπίτι μόνη σου θα καεί και το σπίτι κι εσύ μέσα.
*****
Μια ωραία Κυριακή στο Erasmus είπαμε να να φτιάξουμε ο καθένας ένα τυπικο πιάτο της πατρίδας μας και να φάμε όλοι μαζί. Είπαμε, λοιπόν, με τη φίλη μου να φτιάξουμε έναν παραδοσιακό μουσακά. Φυσικά, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το αρχικό πλάνο. Για λόγους ανωτέρας βίας η φίλη μου δεν μπορούσε να παρευρεθεί στο dinner, ενώ οι μελιτζάνες είχαν μείνει κλειδωμενες στο δωμάτιο της. Ετσι, εγώ, έχοντας τις πατάτες και τον κιμά που είχε προετοιμάσει η φίλη μου την προηγούμενη μέρα, ξεκίνησα να φτιάξω μια παραλλαγή μουσακά χωρίς μελιτζάνα! Ξεκίνησα να τηγανιζω πατατες και να ετοιμάζω τη μπεσαμέλ. Μπεσαμέλ έτοιμη, πατάτες στο τηγάνι, και βάζω τον κιμά να ζεσταθεί λίγο. Ζεσταίνεται τον βγάζω, το μάτι έκαιγε ακόμη, δίπλα οι πατάτες να τηγανιζονται. Κάποια στιγμή, πετάγεται μια σταγόνα καυτό λάδι, πάνω στο ζεστό μάτι και μεσα σε δέκατα δευτερόλεπτπου αρπάζει φωτιά. Δρώντας εντελώς ενστικτωδώς παίρνω μια λεκανιτσα με νερό που ειχα δίπλα στο νεροχύτη και ρίχνω το νερό πάνω στο μάτι που είχε λαμπαδιασει. Για καλη μου τύχη, ξεκάθαρα τύχη, δεν πετάχτηκε ούτε μια σταγόνα νερό μεσα στο τηγάνι με το καυτό λάδι και τις πατάτες! Αν είχε πεταχτεί δεν ξέρω τι θα είχε γίνει, ούτε αν θα την ειχα βγάλει καθαρή με αυτήν την ιστορία!
Κάποτε ήθελα να ψήσω κάτι πιτάκια κουρού. Έβαλα λίγο παραπάνω χαρτί λαδόκολλας στο ταψί με αποτέλεσμα να προεξέχει λίγο προς τα πάνω και άνοιξα κατά λάθος την πάνω αντίσταση στον φούρνο. Το χαρτί άρπαξε και αν δεν είχα γρήγορα αντανακλαστικά θα έσκαγε ο φούρνος, το διαμέρισμα και μαζί ολόκληρη η πολυκατοικία.
*****
Είμαι τόσο φοβερά αναβλητικός με το καθάρισμα που μία φορά ένα ταψί που είχα φτιάξει σουφλέ έμεινε άπλυτο για 1 εβδομάδα και ένα πρωί που σηκώθηκα να πάω σχολή σχεδόν λιποθύμησα από τη βρώμα.
*****
Μία φορά έριχνα γάλα στα κόρνφλεϊκς και μου χύθηκε λίγο απ’έξω και έπρεπε να καθαρίσω το τραπέζι.
*****
Ήθελα απελπισμένα να φτιάξω ένα υπέροχο παντεσπάνι με φράουλες, αλλά όταν ήρθε η ώρα του ανακατέματος στο μίξερ φαίνεται πως δεν είχα τοποθετήσει σωστά αυτά τα σιδερένια που ανακατεύουν (ούτε πώς λέγονται δεν ξέρω) με αποτέλεσμα το μίγμα να πετάγεται παντού κι εγω να προσπαθώ να το κλείσω καλυμμένη με τα υλικά και τρομοκρατημένη.
*****
Οκτώβριος 2010. Ρέθυμνο. Εγώ, ένα τηγάνι και μερικά κιλά τηγανιτές πατάτες. Πότε ήρθε η γειτονιά, πότε φώναξαν την πυροσβεστική δεν κατάλαβα. Από τότε δεν έχω ξαναμαγειρέψει τηγανητές πατάτες.
*****
Έχω ξεχάσει κάποιες φορές να βάλω νερό στο κατσαρολάκι που βράζω αβγά.
*****
Κι εγώ έχω εμπειρία με αβγό. Το έβαλα στο μπρίκι, βαρέθηκα και πήγα να δω Δύο Ξένους. Κάτι ανατινάχθηκε. Πάω και βλέπω το αυγό κολλημένο στο ταβάνι. Ακέραιο όμως! Απλώς μεταφέρθηκε από μπρίκι σε ταβάνι. Μετά το έξυνα με τη σπάτουλα σκαρφαλωμένη στο νεροχύτη.
*****
Αποφασίσαμε με τους φίλους μου να μαγειρέψουμε παστίτσιο. Δεν μας έφτανε που μπερδέψαμε τις αναλογίες και βάλαμε πολύ λιγότερο κιμά απ’ όσο έπρεπε, φτιάξαμε και δυο ταψιά για να χορτάσουμε.Το αποτέλεσμα ήταν άθλιο. Προσπαθήσαμε να το φάμε, αλλά μάταια. το μεγαλύτερο μέρος πετάχτηκε στα σκουπίδια.
*****
Έχω ανάψει λάθος μάτι να ζεστάνω το νερό, και έχω εναποθέσει πάνω του ένα πακέτο μακαρόνια – ναι, με τη ζελατίνα – για να τα ανοιξω όταν το νερό θα έχει ζεσταθεί – ναι, το νερό που ήταν στο μάτι που είναι κλειστό. Το αποτέλεσμα ήταν να κολλήσουν στο αναμμένο μάτι και να τα τρίβω μανιωδώς για κανα διήμερο βλαστημώντας οποιοδήποτε μέλος γνωστής ή φανταστικής θρησκείας.
Η πρώτη φορά που δοκίμασα να κάνω τα περιβόητα mug cakes στο φούρνο μικροκυμάτων ήταν αποτυχία. Κάτι ο χρόνος, κάτι τα λάθος watt… μόνο cake δεν έφαγα. Το αποτέλεσμα; Μία κούπα, μισογεμισμένη με ένα μαύρο πράγμα αγνώστου ταυτότητος και μία μυρωδιά καμένου στο υπόλοιπο σπίτι.
*****
Έχω ένα θεματάκι όταν το φαγητό σου δίνει τη δυνατότητα να το αφήσεις. Τότε θα κάνω κάτι άλλο και θα ξεχαστώ! Το αποτέλεσμα; Ρύζι καμμένο όσο δεν πάει, κολλημένο στο μαύρο πάτο μιας κατσαρόλας. Το πλύσιμο της κατσαρόλας απαιτεί τρομερές δεξιότητες!
*****
Κοντεύει να μεσημεριάσει. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται βοάζοντας. Με τουπέ Μαμαλακή και αυτοπεποίθηση Βέφας μπαίνω στην κουζίνα. Αποφασίζω να φτιάξω φακές. Ξεκινώ τη διαδικασία τσιγαρίζοντας το κρεμμύδι. Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες που έχω βρει στο διαδίκτυο σα φανατικός χριστιανός που αποστηθίζει την Βίβλο. Έλα όμως που λίγο η τηλεόραση, λίγο οι σαχλές απορίες της βασίλισσας της μεσημεριανης ζώνης, αποσυντονίζομαι πλήρως και τελικά κατέληξα να τρώω καπνιστές φακές… όσες δηλαδή κατάφερα να ξεκολλήσω με την κουτάλα απ’ τον πάτο της κατσαρολας!
*****
Αμούστακο παιδί ήμουν, οταν παρέλασαν σε ωρες prime time, shows όπως Top Chef, Master Chef και λοιπά παιχνίδια για επίδοξους συλλέκτες ταττού. Ο ενθουσιώδης δεκατετράχρονος εαυτός μου επηρεάστηκε βαθύτατα και έτσι πήρα μια κρίσιμη αποφαση: Θα φτιάξω γλυκό. Το ξεκίνημα δεν ηταν καλό, πράγμα που κατάλαβα όταν μετά απο περίπου μισή ωρα προσπάθειας να θρυμματίσω μπισκότα με το χέρι, μπήκε μέσα η μάνα μου και με ρώτησε γιατι δεν χρησιμοποιώ το μπλέντερ. Το παιδικό μου όνειρο για αστέρι Μισσελέν τελείωσε λίγο αργότερα, μετά απο μια υποτυπώδη κρέμα βανίλλιας και μια κουβερτούρα την οποία αν δοκίμαζε ο Παρλιάρος θα με χαστούκιζε επι τόπου. Το πιο αστείο κομμάτι ήταν να βλέπω τους γονείς μου να δοκιμάζουν, αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ ενθάρρυνσης και ωμού ρεαλισμού.
*****
Mια μέρα των ημερών εγώ δοκίμασα, αλλά αντί για κανονικό αλεύρι είχα την έμπνευση να βάλω αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. Λίγο αυτό, λίγο η αδυναμία μου να υπολογίσω την ακριβή απόσταση τοποθέτησης των κουλουριών, κατέληξα με ένα ενιαίο φουσκωμένο κουλούρι. Bασικά ένα γεμάτο ταψί ψημένη ζύμη για κουλουράκια.
*****
Γενικά, μου αρέσει να πειραματίζομαι με τις συνταγές μέχρις που μια μέρα, αποφάσισα να κάνω φαλάφελ. Στην συνταγη ελεγε: ΜΗΝ βράσετε τα ρεβύθια! Τι έκανα εγώ? Τα έβρασααα… Για να μην τα πολυλογώ έκανα με ένα αρκετά ρευστό μείγμα μικρές μπαλίτσες, έριξα 4-5 στο καυτό λάδι και φλουπ! Μια μια οι μικρές απολαυστικές μπαλίτσες διαλύθηκαν και έγιναν ένα ενιαίο μείγμα με το λάδι. Τελικά ούτε φαλάφελ έφαγα, ούτε το ξαναεπιχείρησα.
*****
Από μαγειρικές καταστροφές που δεν περιλαμβάνουν κάψιμο το πιο ενδιαφέρον είναι η πρώτη μου προσπάθεια στη μαγειρική, 9 χρονών, με τη σούπερ Κατερίνα και μια συνταγή της για μακαρονοσαλατα. Απλά πράγματα. Βραζω μακαρόνια, μιξάρω κέτσαπ μαγιονέζα, κόβω κυβάκια τυρί και ζαμπόν και ψιλοκόβω τον μαϊντανό. Ολόκληρο. Με τα κοτσάνια. Οι γλυκουληδες οι γονείς μου το φάγανε. Να μυρισω τα νύχια μ ας πούμε ότι δεν θέλει κοτσάνια;