Ευαγγελία ΔημηνάκηΗ νέα ταινία του Pedro Almodovar σηματοδοτεί και την επιστροφή του στο αγαπημένο του θέμα: την εξύμνηση της γυναικείας φύσης.
Η νέα είναι πρωταγωνίστρια του Almodovar αυτή την φορά ονομάζεται ‘Julieta’ και όπως εντοπίζει κανείς βλέποντας την ταινία από τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες που έχει πλάσει ποτέ στην κινηματογραφική του πορεία.
Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα υπομονετική, η οποία στωικά υπομένει την εξαφάνιση της κόρης της, είναι μια γυναίκα με δίψα για ζωή αφού επιλέγει να κάνει μια νέα αρχή σε μια άλλη χώρα με τον σύντροφό της, είναι μια γυναίκα αντισυμβατική ως προς τις κοινωνικές νόρμες (αυτό φαίνεται όταν ξεδιπλώνεται στην μεγάλη οθόνη η εφηβική της ηλικία), αλλά είναι και μια γυναίκα εύθραυστη, η οποία όπως βλέπουμε επηρεάζεται απλά και μόνο από μια τυχαία συνάντηση.
Μια τυχαία συνάντηση, λοιπόν, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω αλλάζει ξαφνικά τα σχέδια της Julieta για μετακόμιση από τη Μαδρίτη στη Λισαβόνα. Αποφασίζει να μείνει στην ισπανική πρωτεύουσα, περιμένοντας νέα από την κόρη της, την οποία έχει να δει 12 χρόνια.
Ένα απλοϊκό σενάριο το οποίο όμως έχει δουλευτεί τόσο καλά ώστε είναι σε θέση να κρατήσει τον θεατή και τα 100 λεπτά της ταινίας.
Βέβαια θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όταν αναφερόμαστε στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο στην προκειμένη περίπτωση Pedro Almodovar δεν περιμένουμε ποτέ ένα σενάριο με μεγάλες ανατροπές και φανφάρες παντός είδους αφού η πλειονότητα των ταινιών του μπορούν να χαρακτηριστούν ως ‘ταινίες χαρακτήρων’.
Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο Runaway της Alice Munro και συγκεκριμένα σε 3 μικρές ιστορίες που εμπεριέχονταν σε αυτό ‘Chance’, ‘Soon’ και ‘Silence’ των οποίων ο Αlmodovar αγόρασε τα δικαιώματα πριν 7 χρόνια.
Όπως στο παρελθόν έτσι και τώρα το σενάριο περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν σχεδόν πάντα βρίσκει μια κοινή συνισταμένη μεταξύ των πρωταγωνιστριών του και της μητέρας του.
Επιπλέον, όπως δήλωσε πρόσφατα σχετικά με το σενάριο και την διασκευή του βιβλίου της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Αlice Munro “Όλα είναι δικά μου […] Συνήθως δεν είμαι πιστός όταν διασκευάζω το γραπτό κάποιου άλλου.”
Όσον αφορά την σκηνοθεσία της ταινίας αυτή δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από άρτια και ευφάνταστη. Σκηνές όπως αυτή της αρχής με το κοντινό στο κόκκινο φόρεμα της πρωταγωνίστριας, αυτής με το ελάφι απ’έξω από το τραίνο που προμήνυε το κακό ή με τα πλάνα στην αφηνιασμένη θάλασσα, τα οποία βοηθούσαν στην κορύφωση της αγωνίας σχετικά με τον αν έχει σωθεί ένας εκ των συμπρωταγωνιστών φέρουν χωρίς δεύτερη σκέψη την Αλμοδοβαρική υπογραφή.
Βέβαια τι θα ήταν αυτές οι σκηνές αν δεν υπήρχε και η κατάλληλη μουσική επένδυση; Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται το ταλέντο του Αlberto Iglesias ( Μίλα Της, O Επίμονος Κηπουρός, Το Δέρμα Που Κατοικώ).
Πρωταγωνιστές και συμπρωταγωνιστές μπορεί να ξεχωρίζουν όσον αφορά τον ρόλο που κατέχουν στην ταινία όμως ερμηνευτικά δεν ξεχωρίζουν και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι για καλό. Οι δυο πρωταγωνίστριες Αndriana Ugarte και Emma Suarez αποδίδουν εξαιρετικά τον ρόλο της Julieta (σε διαφορετικές χρονικές περιόδους η καθεμιά).
Ο Daniel Grao (υποδύεται τον Χοan, τον εφηβικό έρωτα της πρωταγωνίστριας) ο οποίος αν και αρκετά χρόνια ηθοποιός δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσει, σε αυτή τη ταινία αρπάζει την ευκαιρία που χρειάζεται την οποία του δίνει ο Pedro Almodovar ώστε να επανεκκινήσει την καριέρα του. Ένα ταλέντο το οποίο έμεινε ανεκμετάλλευτο είναι η εκπληκτική Inma Cuesta ( La Novia), η οποία αν και συμπρωταγωνίστρια υποδυόμενη απλά και μόνο την ερωμένη αποδεικνύει ότι έχει πολλά να προσφέρει στον κινηματογράφο.
Μπορεί εν τέλει η ταινία να τελειώνει αναπάντεχα, χωρίς να μάθουμε τον λόγο εξαφάνισης της κόρης, χωρίς να μάθουμε αν μητέρα και κόρη συναντήθηκαν αλλά σίγουρα προτιμάμε τον Pedro Almodovar σε τέτοιου είδους ταινίες πάρα σε αλμοδοβαρικές κωμωδίες όπως το I’m So Excited!