FrapressΨαγμένες ταινίες που εκφεύγουν των ορίων της βαριάς κουλτούρας, για εσάς που αναζητάτε κάτι πιο ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονο ποιοτικό!
Αν είσαι κι εσύ λάτρης του mainstream (ποιος δεν είναι έστω λίγο), αν τα λεφτά που έχεις τοκίσει στη Μάρβελ κοντεύουν να ξεπερνούν αυτά στον τραπεζικό σου λογαριασμό (δεν είναι ντροπή), αν κι εσύ έχεις δει Fast & Furious σε δύσκολες στιγμές (ποια είμαι εγώ να σε κρίνω), αν γενικά θα ήθελες οι ταινίες που βλέπεις να σε γεμίζουν, να σε προβληματίζουν, ή και να σε καταπλήσσουν λίγο περισσότερο, τότε αυτό το άρθρο είναι γεμάτο με “ψαγμένες ταινίες” για σένα.
Αν τα γούστα σου είναι ήδη αυτό που θεωρούμε «ψαγμένα», τότε οι παρακάτω προτάσεις μάλλον θα σου φανούν σαν ποιοτικό mainstream. Οι… ψαγμένες ταινίες δηλαδή που θα προτείνω είναι κάπου ανάμεσα. Δεν είναι ιδιαίτερα «εύπεπτες», όμως κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Σε κάποιες από αυτές θα διακρίνεις σκηνοθεσία όχι τόσο «της μάζας» αλλά πιο αρτιστίκ, και ορισμένες έχουν βγάλει τόσα λεφτά που αρκετοί θα τις θεωρούσαν αγνό βρομερό mainstream. Δεν είναι.
Τέλος, διάλεξα τις συγκεκριμένες όχι επειδή είναι οι μοναδικές που θα ταίριαζαν στη λίστα αλλά επειδή νομίζω πως δεν έχουν την απήχηση που τους αξίζει, ειδικά στην Ελλάδα. Δυο-τρεις τις έμαθα από φίλες και φίλους μου (ξέρετε ποιοι είστε) τους οποίους και ευχαριστώ πολύ. <3
A Beautiful Mind – Ένας Υπέροχος Άνθρωπος (2001)
Βιογραφική ταινία για τον ιδιοφυή μαθηματικό John Nash (πραγματικό πρόσωπο), ο οποίος βασανιζόταν από ένα πολύ σοβαρό και ιδιαίτερο «μυστικό». Μην ψάξεις την ταινία ούτε τον ίδιο, αν δεν τον ξέρεις ήδη, γιατί θα χαλάσεις το πιο συγκλονιστικό plot twist της ταινίας. Είναι ιδιαίτερα διδακτική, ενώ η σκηνοθεσία είναι αρκετά αριστοτεχνική ώστε να αγγίζει το mindfuck χωρίς να προσφεύγει στο μεταφυσικό.
Pride (2014)
Ένα underrated διαμαντάκι των τελευταίων χρόνων που εξιστορεί εκπληκτικά ανάλαφρα την εμπλοκή μιας ακτιβιστικής ομάδας gay ανδρών και λεσβιών στην πολύμηνη απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων επί πρωθυπουργίας Θάτσερ το 1984. Παραδόξως αντλεί πολύ φρέσκο κωμικό στοιχείο από τη «μασημένη τροφή» που είναι η σύγκρουση κουλτούρας, δηλαδή των LGBT ακτιβιστών με ομοφοβικούς ανθρακωρύχους. Όταν τη δεις θα παραξενευτείς πώς γίνεται να μην είναι πιο γνωστή, αφού έχει και φημισμένα βρετανικά ονόματα.
Cloud Atlas – Το Σύννεφο του Άτλαντα (2012)
Είναι δημιούργημα των αδελφών Wachowski (βλ. Μάτριξ) και αυτό κάνει μπαμ από παντού, καθώς ασχολείται με δυστοπία, κοινωνική φιλοσοφία, επιστημονική φαντασία & fantasy και πολύ μεταφυσικό mindfuck. Δύσκολη αλλά χορταστική ταινία, καθώς ασχολείται με 6 διαφορετικούς βασικούς ήρωες σε 6 διαφορετικές ιστορικές περιόδους που συνδέονται μεταξύ τους σχεδόν υπερκόσμια. Μεταξύ άλλων παίζουν μέσα Tom Hanks και Halle Berry. Ετοιμάσου για 3 ώρες πλήρους αφοσίωσης (λίγο να αποσπάται η προσοχή το χασες).
Scent of a Woman – Άρωμα Γυναίκας (1992)
Έχει να κάνει με έναν φτωχό υπότροφο μαθητή (Chris O’ Donnel) σε preparatory school (τύπου ιδιωτικό λύκειο για πλουσιόπαιδα) που αναλαμβάνει να φροντίσει έναν ιδιότροπο τυφλό βετεράνο (Al Pacino) για λίγες μέρες και καταλήγουν να μάθουν πολλά ο ένας από τον άλλο. Ο Al Pacino δίνει κυριολεκτικά οσκαρική ερμηνεία. Συνολικά είναι μια πολύ ιδιαίτερη αμερικανιά: κινείται στη γνωστή εξιδανικευτική θεματική του «ξεχωριστού» ατόμου που υψώνει τη συνείδησή του απέναντι σ’ ένα διεφθαρμένο Χ σύστημα, αλλά το πραγματεύεται με τρόπο που σε κάνει να δεθείς και να βρεις νόημα σ’ αυτό που βλέπεις.
Little Miss Sunshine (2006)
Άλλη μια ιδιαίτερη αμερικανιά. Με ίσες δόσεις μαύρου χιούμορ και αισιοδοξίας, παίζει πολύ με τη μιζέρια και την αποτυχία του “αμερικανικού ονείρου”. Σαν καλή αμερικανιά βέβαια έχει happy ending, έστω και γλυκόπικρο, ωστόσο οι χαρακτήρες της είναι περισσότερο γήινοι και λιγότερο «ζωγραφιστοί» απ’ ότι έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου τύπου feel-good κωμωδίες, δίνοντας μια αύρα independent παραγωγής. Έχει δυνατό καστ και αξίζει με το παραπάνω το μιαμισάωρό της.
Kramer vs. Kramer – Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979)
Μια πολύ κλασική και προβλέψιμη ιστορία που σε πολλούς θεατές ενδεχομένως δεν έχει τίποτα να πει. Ένας καλός λόγος να τη δεις είναι ακριβώς αυτό: η δύναμη που παίρνει μια κλασική ιστορία από τις απίστευτες ερμηνείες των Dustin Hoffman και Meryl Streep στα νιάτα τους. Βρίσκω παράδοξο το ότι δεν συγκαταλέγεται στα αδιαμφισβήτητα κλασικά του Χόλιγουντ με αυτό το καστ και πέντε Όσκαρ στην πλάτη. Αν δεν είσαι φτιαγμένος-η από σίδερο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κλάψεις αρκετές φορές κατά τη διάρκεια.
Επιπλέον προτάσεις:
The Lunchbox (2013) – Γλυκιά ινδική ταινία, όπου μια νεαρή σύζυγος κι ένας μεσήλικας άνδρας καταλάθος ξεκινούν να επικοινωνούν μέσω σημειωμάτων, και δίνουν ο ένας στον άλλο νόημα στις «χλιαρές» ζωές τους.
The Boy (2016) – Ένα κοινότυπο θρίλερ που θα ήταν εντελώς ανάξιο λόγου αν δεν είχε ένα εντελώς απρόσμενο plot twist που το διαφοροποιεί από τα περισσότερα της κατηγορίας του.
The Truman Show (1998) – Ήδη πολύ γνωστό, το προσθέτω για όσους και όσες ως τώρα το προσπερνούν ως αδιάφορο. Χωρίς να χάνει τη χολιγουντιανή αύρα που όλοι αγαπάμε, θέτει ερωτήματα για τον άνθρωπο στη σύγχρονη κοινωνία που αντλούν από το φιλοσοφικό ρεύμα του Υπαρξισμού.
The Imitation Game (2014) – Αυτό το προσθέτω για τους εγκληματίες που δεν το έχουν ήδη δει. Μάθημα ιστορίας με περισσότερους από έναν τρόπους, τρομερά ενδιαφέρον, συγκλονιστική ερμηνεία από τον Benedict Cumberbatch.
Συμφωνήστε, διαφωνήστε και δώστε τις δικές σας προτάσεις για ψαγμένες ταινίες στα σχόλια!