Μαρία ΚαιρίδουΌταν θεατρικά έργα τραβούν την προσοχή σκηνοθετών…
Όταν οι τέχνες βαδίζουν χέρι χέρι κοιτάζοντας στα μάτια η μία την άλλη, μόνο κάτι καλό μπορεί προκύψει μέσα από αυτή τη σχέση. Οι μεταφορές που έχουν γίνει από το σανίδι στο μεγάλο πανί είναι αμέτρητες. Οι παρακάτω ταινίες κατάφεραν, σε μεγάλο βαθμό, να αποδώσουν στο έπακρο την ατμόσφαιρα και το στόχο των έργων.
12 Ένορκοι του Reginald Rose (1954), Sidney Lumet (1957)
Ο Ρέτζιναλντ Ρόουζ έγραψε το σενάριο για τους «12 Ενόρκους» το 1954, αφού είχε ο ίδιος παρευρεθεί σε δίκη ως ένορκος. Η εμπειρία του έμεινε αξέχαστη: «Ήταν τόσο εντυπωσιακό και επίσημο το σκηνικό στο δωμάτιο του δικαστηρίου με τους ξύλινους τοίχους και τον ασπρομάλλη δικαστή. Με συγκλόνισε. Με συνεπήρε. Ήμουν ένας από τους ενόρκους για μια υπόθεση ανθρωποκτονίας και συζητούσαμε και διαφωνούσαμε για οχτώ ώρες. Έγραφα μονόωρα δράματα τότε και σκέφτηκα, πόσο ωραίο σκηνικό είναι για δράμα».
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Tennessee Williams (1958), Joseph L. Mankiewicz (1959)
«Φήμες λένε ότι ο ίδιος ο Williams υπέγραψε το σενάριο. Ο ίδιος το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι ίδιες φήμες λένε ότι ο Williams μόλις είδε το φιλμ του ήρθε να ξεράσει. Ο σκηνοθέτης Mankiewicz από την άλλη μεριά (πάλι οι φήμες το λένε) φαίνεται να κατηγόρησε τον Williams πως είχε φτιάξει ένα προβληματικό έργο. Και μόνο για την παραφιλολογία που επικρατεί γύρω από την ταινία , αξίζει να την δείτε. Α, και παίζει και η Elizabeth Taylor.»
Μήδεια του Ευριπίδη (431 π.Χ.), Lars Von Trier (1988)
«Μέσα σε βάλτους, ομίχλη και καπνούς, ο Trier προτείνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδοχή της Μήδειας.»
Ο Θεός της Σφαγής της Yasmina Reza (2006), Roman Polanski (2011)
Μετά από έναν καυγά δύο αγοριών, που καταλήγει στο σπάσιμο δύο δοντιών του ενός, οι γονείς του “θύματος” προσκαλούν τους γονείς του “νταή” να λύσουν τις διαφορές του. Η αρχικά ευγενική συζήτηση σύντομα μετατρέπεται σε προφορικό πόλεμο με αποτέλεσμα και οι τέσσερις γονείς να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό.
A Streetcar Named Desire του Tennessee Williams (1947), Elia Kazan (1951)
«Νέα Ορλεάνη, ζέστη, ιδρώτας, κολλητάμπλουζάκια, ο Marlon Brando στο ρόλο του Stanley Kowalski και ο Elia Kazan πίσω από την κάμερα… say no more.»
Ο θάνατος του εμποράκου του Arthur Miller, Volker Schlöndorff (1985)
«Αν δεν ήσασταν στο Broadway εκεί στις αρχές των 50’s ή και εν τέλει αν δε βρήκατε εισιτήριο για μια από τις 742 παραστάσεις του εμποράκου, η συγκεκριμένη ταινία θα φροντίσει να σας κάνει ένα flashback ώστε να πάρετε μια γεύση.»
Βόυτσεκ του Georg Büchner (1837), Werner Herzog (1979)
«Κατά τη γνώμη μου είναι η πιο εύθετη μεταφορά από τις 10. Ο Herzog σε συνεργασία με τη μούσα του (ας μου επιτραπεί η έκφραση) τον Klaus Kinski κατάφεραν να δημιουργήσουν το χώρο μέσα στον οποίο ο συγγραφέας και το έργο του, ανέπνευσαν.»
Sunset Limiter του Cormac McCarthy (2006), Tommy Lee Jones (2011)
«Ποτέ δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα τον Tommy Lee Jones, όμως είναι η μοναδική ταινία που είδα τρεις φορές… μέσα σε μια μέρα.»
Death and the Maiden του Ariel Dorfman (1990), Roman Polanski (1994)
«Σκηνοθεσία Polanski, παίζει ο Ben Kingsley και η Sigourney Weaver. Το λακωνίζειν ως γνωστόν… »
Sleuth του Anthony Shaffer (1970), Joseph L. Mankiewicz (1972)
«Ο Mankiewicz σέβεται απόλυτα το ύφος του έργου, το ρυθμό του και διατηρεί αψεγάδιαστους τους διαλόγους. Σε αυτό προσθέστε επίσης και τους Laurence Olivier και Michael Caine και κάντε μόνοι σας το άθροισμα.»
Ο έμπορος της Βενετίας του William Shakespeare (1596-1598), Michael Radford (2004)
«Αν μας τρυπήσεις δεν θα αιμορραγήσουμε; Αν μας γαργαλήσεις δεν θα γελάσουμε; Αν μας δηλητηριάσεις δεν θα παθαίνουμε; Αν μας αδικήσεις δεν θα εκδικηθούμε;»
Κοριολανός του William Shakespeare (1605-1608), Ralph Fiennes (2011)
«Λοιπόν, αυτή ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Fiennes. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα φιλόδοξη μεταφορά του ομώνυμου έργου του Shakespeare. Τα δεδομένα από μόνα τους είχαν θέσει τον πήχη πολύ ψηλά αλλά ο Fiennes κατάφερε να περάσει τα εμπόδια και να φτιάξει μια αιματηρή, βίαιη και γεμάτη δράση ταινία.»