Ο ψυχοθεραπευτικός Παύλος Παυλίδης

Φωτογραφίες μέσα στο άρθρο: Γιάννης Νέγρης/ i-JUKEBOX.gr

Φωτογραφία εξωφύλλου: Frapress.gr

Την Πέμπτη το βράδυ, ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies, τήρησαν το καθιερωμένο τους ραντεβού με το αθηναϊκό κοινό και έδωσαν μία ακόμη συναυλία στην Τεχνόπολη, του Δήμου Αθηνών.

Την συναυλία άνοιξαν οι Σωτήρες, όπου πρόκειται για την νέα μπάντα του Φώτη Σιώτα και του Λευτέρη Μουμτζή. Μας συστήθηκαν μέσα από τα τραγούδια τους και μας κράτησαν συντροφιά για περίπου μισή ώρα.  Ο ήχος τους χαρακτηρίζεται από τους ίδιους ως progressive pop με ελληνικό στίχο και μερικά από τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν το Πάντα Ξένοι και το Κοκκινοσκουφίτσα.

Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα ήταν καλή. Βρήκα τον ήχο τους αρκετά ενδιαφέρων και ατμοσφαιρικό, και την χροιά του Σιώτα σίγουρα καθηλωτική. Ήταν μία πρώτη γνωριμία θετική και πολλά υποσχόμενη και μία πολύ καλή έναρξη για αυτό που θα ακολουθούσε επί σκηνής από τους Παύλο Παυλίδη & B-Movies.

Λίγο μετά τις 21:30, ήρθε η στιγμή που περιμέναμε όλοι. Ο Παύλος Παυλίδης ανέβηκε στην σκηνή και η βραδιά ξεκίνησε με Τα Λουλούδια, από τον τελευταίο του δίσκο . Ακολουθώντας το Άσε με Εδώ, Μέχρι το Τέλος του Κόσμου και Τόσο κοντά, όπου είναι δικό μου αγαπημένο.

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ο Παύλος χαιρετούσε το κοινό. Ρωτούσε αν περνάμε καλά και μας καλούσε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο για ρυθμικά παλαμάκια. Χόρευε και χοροπηδούσε με την κιθάρα του ξεσηκώνοντας τον κόσμο και σήκωνε το ποτήρι με την μπύρα του, λέγοντας “έι”, ο δικός του τρόπος για να πει στην “υγειά μας”.

Περίπου στα μισά της συναυλίας, ήρθε η καθιερωμένη στιγμή, εκείνη του χορού, όπου μας καλεί να κάνουμε λίγο φασαρία. Με τα Ρόδες, Ότι Θες Εσύ και Πάρε Μαζί Σου, να δημιουργούν διάσκορπους κύκλους στην αρένα από χορό και χοροπηδητά.

Η πρόσφατη απώλεια του Θάνου Ανεστόπουλου, όπως ήταν φυσικό, δεν θα μπορούσε να τον αφήσει ανεπηρέαστο. Κοιτώντας για λίγο τον ουρανό, αφιέρωσε στον φίλο του το Mια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο, και ακολούθησε πλήθος χειροκροτήματα.

Ακούσαμε τα: Mόνο Αυτό, Κηπουρός, Φωτιά Στο Λιμάνι, Άλλη Μια Μέρα, Ρίτα, Το Στοιχειωμένο Σπίτι, Καράβι, Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι, Ατλαντίς, Σαν Εσένα και άλλα πολλά.

Δικές μου αγαπημένες στιγμές ήταν σίγουρα: Οι Συμμορίες της Ασφάλτου, Τροφή για τα Θηρία, Ρομπότ και κυρίως τα δύο τραγούδια “έκπληξη” που δεν περίμενα ν’ ακούσω τους Θεριστές και το Όσο Μικραίνω, τραγούδια που δεν έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε στις τελευταίες του setlist.

Από τις πιο μοναδικές στιγμές της βραδιάς, ήταν σίγουρα το Πρέπει να ρθεις, που όπως ο ίδιος είπε, έχει να ακουστεί σε live του ίσως και 15 χρόνια. 

Η βραδιά έκλεισε με το Περιμένω, εκείνος μας ευχαρίστησε λέγοντας πως θα ήθελε να μας αγκαλιάσει όλους έναν προς έναν, και όλοι αφήσαμε τον συναυλιακό χώρο, μ’ αυτό το ψυχοθεραπευτικό χαμόγελο, που φοράμε όλοι, φεύγοντας από κάθε μουσική συνάντηση μαζί του.

Και ενώ έχω ακούσει κατά καιρούς, ότι τα τραγούδια του είναι καταθλιπτικά και υποτονικά, προσωπικά διαφωνώ. Διότι αν δεν μπορούν να διακρίνουν στον Κηπουρό και στο Αλλάζει Πρόσωπα η Θλίψη, την αισιοδοξία, φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τον κατανοήσουν στιχουργικά.