Ευα ΜπεσλεμέΟ Γιάννης Αγγελάκας για άλλη μια φορά κατέκλυσε με τις μουσικές του την Τεχνόπολη…
Το βράδυ της Δευτέρας ο Γιάννης Αγγελάκας, με την καινούρια του μπάντα 100°C ,μας χάρισαν μία αξέχαστη βραδιά στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Την συναυλία άνοιξε ο Ορέστης Ντάντος, ο οποίος βρέθηκε στην σκηνή για περισσότερο από μισή ώρα και έπαιξε μουσική σ’ ένα πολυάριθμο κοινό, το οποίο μεγάλωνε συνεχώς όσο περνούσε η ώρα.
Δεν είχα την τύχη να τον ακούσω σε κάποια άλλη εμφάνιση του στο παρελθόν, και η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Πέρα από την χροιά του που με κέρδισε, τον βρήκα πολύ ενδιαφέρων στιχουργικά. Ξεχωρίζοντας το “Θα Πάω Όταν Γουστάρω”, όπου ήταν και το τραγούδι με τον οποίο τον αναζήτησα, επιστρέφοντας σπίτι.
Πλησιάζοντας στο τέλος της εμφάνισης του, αφιέρωσε το “Αναστενάρηδες” στον Γιάννη Αγγελάκα, που όπως ο ίδιος είπε, όταν τον άκουγε μικρός του άλλαζε θέση στα σωθικά και συμπλήρωσε “είναι για τα παιδιά που μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, αλλά ας μην πεθαίνουν κανονικά“.
Πως να μην σε κερδίσει μετά;
Όταν στην σκηνή ανέβηκε ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100°C, η αρένα ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτη.
Ξεκίνησε με το Δικαιοσύνη ακολουθώντας τα: Καλά Που Έγινα Σπουδαίος και Τρανός, Το Γλέντι, Αιρετικό και Άγρια των Άστρων Μουσική.
Στην αρένα επικρατούσε ο απόλυτος πανικός με κορυφαίες στιγμές τα: Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα, Σαράβαλο, Γελαστή Ανηφόρα και το Ακούω την Αγάπη με τα “ωωωωωω” να κατακλύζουν ολόκληρο τον χώρο.
Αυτά στο πρώτο μέρος. Ακολούθησε η καθιερωμένη ολιγόλεπτη παύση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Γιάννης παρέμεινε στην σκηνή κάνοντας ένα τσιγάρο, λίγο πριν δώσει το μεγάλο φινάλε της βραδιάς.
Ο Αγγελάκας έχει κάτι που μου είναι δύσκολο να περιγράψω και δεν το έχω συναντήσει ούτε στους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Είναι εξαιρετικά απλός επί σκηνής αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγαλειώδης που κάθε φορά μένω άφωνη μπροστά στον αγαπημένο μου ποιητή που απαγγέλλει σε γνώριμους ρυθμούς.
Το δεύτερο και τελευταίο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε πιο ήρεμα με το Όλα τα Αστέρια του Ουρανού, ακολουθώντας το Θ’ Ανατέλλω, Δως μου Λίγη Ακόμα Αγάπη, Ταξιδιάρα Ψυχή, ενώ στο τέλος βάλαμε φωτιά με το Γιορτή.
Μας ευχαρίστησε λέγοντας: “Σας ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά τα χρόνια που μας επιτρέπετε να είμαστε όρθιοι και δημιουργικοί. Ευγνωμοσύνη -Καλή Αντάμωση”
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ανάμεσα στο πλήθος ένα παιδί, περίπου δέκα χρονών. Τον έβλεπα να τραγουδά τα κομμάτια του Γιάννη και να χτυπιέται στους ρυθμούς του. Απ’ ότι φαίνεται υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.
