Ηλέκτρα ΚατσίκηΕίναι οι σχέσεις δύσκολες, είναι και τα χρόνια δύσκολα… Πόσο πραγματικά βιώνουμε βαθύτερα συναισθήματα σήμερα τελικά;
Σχέσεις. Σχέσεις ανθρώπινες, σχέσεις ερωτικές, σχέσεις φιλικές. Στις μέρες μας είναι όλες τόσο επιφανειακές. Σήμερα βασίζουμε τις σχέσεις μας πάνω στην επιφάνεια από τα πόσα like πήραμε μέχρι εάν έχουμε χ, ψ διαδικτυακούς φίλους.
Ακόμα, έχουμε φτάσει σε σημείο να δημιουργούνται σχέσεις από αυτά τα “κουτιά”. Σχέσεις όμορφες, αλλά είναι ζωντανές; Κρύβουν μυστήριο, είναι μαγικές; Θες να ανακαλύψεις τον άλλον και όλο αυτό σε τρομάζει και σ’αρέσει ταυτόχρονα.
Έπειτα περνάει καιρός και αποζητάς την πραγματική επαφή πέρα από μία οθόνη, όπως είναι και φυσιολογικό γιατί είσαι ένα ανθρώπινο ον. Θες να ζήσεις τον έρωτα, αποζητάς το χάδι και ίσως την αγάπη. Αυτό αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές συμβαίνει και μπορεί να είναι και αμοιβαίο. Ξεχνάς την εικονική πραγματικότητα για λίγο και αρχίζεις να ζεις πραγματικά. Αρχίζεις και νιώθεις, να μυρίζεις την μυρωδιά του, το άρωμά του, να γεύεσαι την γεύση των χειλιών του που ποτέ δεν κατάλαβες αν ήταν γλυκιά ή πικρή. Κάποιες φορές ήταν και τα δύο, κάποιες άλλες απροσδιόριστη.
Μετά η διαδικτυακή αυτή γνωριμία εξελίσσεται σε ανθρώπινη. Αρχίζεις να εμπιστεύεσαι τον άλλον, να του μιλάς για δικά σου θέματα, αρχίζει να γίνεται κομμάτι σου. Ξαφνικά, όμως, κάτι αλλάζει! Γιατί όλα κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν κάποια στιγμή!
Στην αρχή αναρωτιέσαι αν έφταιξες εσύ κάπου, αν εσύ έκανες λάθος ή εκείνος. Τον ρωτάς, λες τι αισθάνεσαι, τι νιώθεις αλλά δεν παίρνεις απάντηση.
Σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται να νιώσουν, φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους!
Εκείνος που σου μιλούσε για τον έρωτα, τον έρωτα που είχε στο δικό του μυαλό, εκείνος που σε είπε “άνθρωπό” του, εκείνος ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε έναν ξένο που δεν σου μιλάει πια. Ξαφνικά αλλάζει. Δειλιασμένα φεύγει απ΄την ζωή σου αφήνοντας απλά ένα μήνυμα και αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει το θάρρος να σε αντικρίσει στα μάτια και να σου πει την αλήθεια.
Σήμερα οι άνθρωποι έτσι ζουν. Χωρίς λόγο. Τους έχει παρασύρει το κύμα της νέας τεχνολογίας και έχουν ξεχάσει τι θα πει ζωή. ‘Ετσι απρόσωπα, έτσι απρόσωπα όπως σε γνώρισαν, έτσι χωρίς λόγο σε διαγράφουν από παντού. Ξαφνικά, με το πάτημα ενός κουμπιού κάνουν “delete” τα πάντα.
Εύκολα και γρήγορα πάνε στην επόμενη. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς τίποτα. Έτσι απλά, χωρίς λόγο, όπως γίνονται όλα. Ό,τι ένιωσαν, ό,τι έζησαν το βυθίζουν βαθιά μέσα τους, το κρύβουν σαν να μην θέλουν να το θυμούνται. Θέλουν να κάνουν το παρελθόν τους νεκρό. Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά φοβούνται να νιώσουν πόνο! Όλοι φοβόμαστε τον πόνο αλλά είναι και αυτός μέρος της ζωής. Ο σημερινός κόσμος όμως παίζει αυτό το παιχνίδι εις βάρος άλλων που δεν τον αξίζουν! Έτσι χωρίς λόγο, όπως συμβαίνουν όλα.
Μακάρι όπως διέγραφες ή μπλόκαρες κάποιον να διαγράφονταν και οι μνήμες. Να διαγράφονταν και οι αναμνήσεις. Όμως, οι αναμνήσεις είναι εδώ, έντονες και δίνουν το παρόν τους χωρίς να σε ρωτήσουν. Έτσι απλά. Όπως γίνονται όλα!
Και να θυμάσαι: ” Μη διστάζεις να χάνεσαι, να τραυματίζεσαι, να πονάς ψυχή μου. Αλλά να ξέρεις πως αργότερα δεν θα σου μείνει χρόνος για να τιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Γιατί μια ζωή μόνο, μία και μόνη, έχει ο καθένας μας. Κι αυτή η ζωή για σένα έχει σχεδόν κυλήσει και περάσει, και στην διάρκειά της δεν φρόντισες όσο έπρεπε τον εαυτό σου, ψυχή μου. Αλλά έζησες λες και η ευτυχία σου κρεμόταν από άλλες ψυχές. Όσοι, όμως, αδιαφορούν για τους πόθους και της ανάγκες της ψυχής τους είναι καταδικασμένοι στην δυστυχία, ψυχή μου..”