Φένια ΤσιαλούκηΗ σινεφίλ επιλογή της ημέρας: “Ξέστρωτα κρεβάτια”
Η ταινία «Ξέστρωτα Κρεβάτια» ή αλλιώς «Unmade Beds» κυκλοφόρησε το 2009 και έχει αναχθεί (ανεπίσημα πάντα) σε μία ακόμη cult ταινία της σημερινής εποχής.
Κάνοντας το ντεμπούτο της στο Sundance Festival, η ταινία κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα.
O σκηνοθέτης της ταινίας Alexis Dos Santos είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του σχετικά νέου κινήματος New Queer Cinema και όντας και ο ίδιος κάτοικος του Λονδίνου, προσφέρει στο θεατή μία κινηματογραφική εμπειρία που κατά πάσα πιθανότητα περιλαμβάνει και αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Με φόντο το underground Λονδίνο και ένα συνονθύλευμα εξαιρετικών soundtracks (τα οποία μάλιστα συνάδουν απόλυτα με το mood κάθε σκηνής), ερχόμαστε σε επαφή με τον Axl, έναν Ισπανό που έφτασε στο Λονδίνο και επιθυμεί να αναζητήσει τον πατέρα του αλλά αναλώνεται σε μία καθημερινότητα που αποτελείται ως επί το πλείστον από αλκοόλ και ναρκωτικά και γενικά με random σκηνικά.
Ο Axl διαμένει σε μία παλιά αποθήκη που τελεί υπό κατάληψη μέρος στο οποίο βρίσκεται και η Vera, μία Βελγίδα που έχει καταφύγει στο Λονδίνο μετά από ένα χωρισμό.
Το μοτίβο του timing παίζει καίριο ρόλο στο πως εκτυλίσσεται η πλοκή και ο Αxl και η Vera κινούνται στους ίδιους χώρους χωρίς όμως να έχουν συναντηθεί ποτέ.
Κάποια στιγμή η συνάντηση γίνεται και διακρίνεται αμέσως μία χημεία μεταξύ τους το οποίο όμως δεν μεταφράζεται σε έρωτα αλλά ίσως σε μία ανάγκη για επαφή, για επικοινωνία. Περνούν μία καθοριστική βραδιά μαζί που θα διαμορφώσει και το τέλος της ιστορίας μας.
Γιατί αξίζει να δει κανείς τη συγκεκριμένη ταινία;
Γιατί είναι μία ταινία που απεικονίζει τόσο παραστατικά το θέμα της τρελής και άστατης νιότης, της εποχής που ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να ορίσει τον εαυτό του και ταυτόχρονα να προσδιοριστεί μέσα από τον περίγυρό του.
Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του Αxl και της Vera. Παρακολουθώντας παράλληλα τις ζωές τους, ο θεατής αναρωτιέται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας τι μπορεί να συνδέει αυτούς τους δύο χαρακτήρες. Οι τυχοδιωκτικές τους τάσεις φανερώνουν την ανησυχία τους και το γεγονός ότι αναζητούν με μανία τη θέση τους στον κόσμο.
Φυσικά ο τίτλος δε θα μπορούσε παρά να είναι συμβολικός. Tα «ξέστρωτα κρεβάτια» συμβολίζουν αυτή την τάση για φυγή που διακατέχει τους κεντρικούς χαρακτήρες. Ο Axl κάνει μία σύντομη αναφορά στην παιδική του ηλικία και μας εξομολογείται ότι πάντα ταξίδευε με τη μητέρα του και κάθε βράδυ κοιμόντουσαν σε διαφορετικό κρεβάτι.
Αυτή η ανησυχία και η νευρικότητα αντανακλώνται και στο ύφος και την τεχνική της ταινίας. Από τη μία, η ταινία έχει ζωηρότητα και η κάμερα κινείται μαζί με τους χαρακτήρες σε διάφορες εκδηλώσεις και πάρτυ και από την άλλη, υπάρχουν στατικές ή παγωμένες εικόνες, ιδιαίτερα εκεί που γίνεται παρουσίαση των χαρακτήρων.
Γιατί επίσης είναι μία ζωντανή ταινία που η μουσική είναι τόσο προσεκτικά επιλεγμένη και δένει τόσο όμορφα με την πλοκή. Επίσης, oι Μary and the Boy έχουν υπογράψει κάποια από τα soundtracks της ταινίας.
Γιατί σε κάνει να θέλεις να χορέψεις και σε προβληματίζει ταυτόχρονα. Είναι μία ταινία που σε κάνει να ονειρεύεσαι και να λυπάσαι ταυτόχρονα. Σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Ταυτίζεσαι όσο δε πάει και σίγουρα υπάρχουν πτυχές του εαυτού σου που σου θυμίζουν κάποιον από τους βασικούς χαρακτήρες.
Γιατί η ταινία θίγει με τρόπο λεπτό και ντελικάτο το θέμα της αποξένωσης και της μοναξιάς του ατόμου σε ένα αχανές αστικό περιβάλλον. Ακόμα και η επιλογή της πόλης δεν είναι τυχαία: το Λονδίνο είναι η μητρόπολη της Ευρώπης και μία από τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου. Μπορεί να αποτελέσει ένα φόντο που φανερώνει με τρόπο έμμεσο το πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος και πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον.