Στάθης ΑγγελάκοςΟι The Bittersweet και οι Ribbons of Euphoria μας υπενθύμισαν γιατί παραμένουμε πιστοί στο rock ‘n’ roll
Το βράδυ της περασμένης Κυριακής έλαβε χώρα στον πολύ όμορφο χώρο του Ίλιον Plus μία πραγματική αναβίωση όλων όσων αγαπήσαμε στο Rock – με R κεφαλαίο, όπως του αρμόζει.
Οι The Bittersweet και οι Ribbons of Euphoria μας υπενθύμισαν όλους τους λόγους για τους οποίους μας συγκίνησε με πάθος εξαρχής το rock ‘n’ roll και μας μαγνήτισε άμεσα στην πρώτη μας επαφή μαζί του.
Δυστυχώς, μονάχα μπροστά στα μάτια σχεδόν 50 ατόμων, βέβαια, που γνώριζαν, ωστόσο πως βρισκόντουσαν στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή, όπως θα καταλάβετε κι από την εν συνεχεία περιγραφή.
Οι πρώτοι που ανέβηκαν στην σκηνή ήταν οι Ribbons of Euphoria, τους οποίους παρακολούθησα για πρώτη φορά.
Με μία σύνθεση που παραπέμπει αρκετά στους Doors, συνειδητά ή ασυνείδητα, τόσο από άποψη οργάνων, όσο κι από άποψη αναλογίας ερμηνειών, μας υποδέχτηκαν με μία διασκευή στο Strange Days. Κομμάτι που οφείλω να ομολογήσω πως αποτέλεσε ιδανική αφετηρία στο soundtrack της βραδιάς.
Πολύ ενωμένοι σαν μπάντα, άρτιοι τεχνικά, ιδιαίτερα λυρικοί και εμφανώς προσκολλημένοι αυστηρά στην τεχνοτροπία του classic και progressive rock, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό, ιδίως από την στιγμή που το υποστήριζαν στο έπακρο.
Μας παρουσίασαν μερικές δικές τους αρκετά αξιόλογες συνθέσεις, όπως και πλήθος διασκευών, που κυμαινόταν από Neil Young μέχρι Jefferson Airplane και συνέβαλε τα μέγιστα, ώστε να εισέλθουμε στην classic rock ατμόσφαιρα μέχρι τα μπούνια.
Η μόνη μου προσωπική ένσταση, παρ’ όλο που ηχητικά γέμιζαν πλήρως τον χώρο με μία κιθάρα, drums και πλήκτρα –πολλά εύσημα στον πληκτρά από μέρους μου- ήταν η απουσία μπάσου. Αν μη τι άλλο πιστεύω πως στο συγκεκριμένο ύφος το μπάσο θα μπορούσε να βάλει ακόμη πιο γερές βάσεις στο ηχητικό τους κατασκεύασμα.
Η ώρα πέρασε κι έφτασε η στιγμή να βγουν οι The Bittersweet με τον χώρο ακόμη σχετικά άδειο.
Η συγκεκριμένη μπάντα, όμως, είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πόσα ακόμη μπορούν να δώσουν, τόσο αυτοί γίνονται καλύτεροι, τόσο δημιουργικά, όσο και ερμηνευτικά.
Το έχω ξανά πει και θα το πω για ακόμη φορά. Είναι μία απ’ τις καλύτερες ελληνικές γνήσιες rock μπάντες της εποχής τους και το ντεμπούτο τους αποτελεί ένα απ’ τα σημαδιακά ελληνικά albums της γενιάς μας.
Και το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως το δεύτερο album τους έρχεται απ’ ότι φαίνεται να συμπληρώσει με ιδανικό τρόπο το πρώτο κι ίσως και να το ξεπεράσει, ιδίως σε θέμα ωριμότητας, συλλογικότητας και ερμηνειών. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως το δεύτερο album είναι το πιο δύσκολο για μία μπάντα, ιδίως όταν έχει έναν πανάξιο πρόγονο.
Με τα καινούρια War και I Like Walking, λοιπόν, ξεκίνησαν και το συγκεκριμένο τους live, με το πρώτο να σε παίρνει απ’ τα μούτρα και να σε πετάει μέσα στην δίνη του rock ‘n’ roll και το δεύτερο να έρχεται να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα και καταλήγοντας απ’ ότι φαίνεται στο ιδανικό groovy κομμάτι που μπορεί να αποτελέσει single απ’ την νέα τους δουλειά, παρ’ όλο που προσωπικά το φρέσκο Trapped Inside a Basement, τουλάχιστον στη live ερμηνεία του, με έκανε να το ερωτευτώ στην στιγμή.
Από την ανεμενόμενη δουλειά τους, The Age of New Delirium, ακούσαμε ακόμη το ομώνυμο κομμάτι, όπως και τα You Know Better, You & I, It’s Been So Very Long, Freetime Land και το καταληκτικό –για την βραδιά- Shit, τα οποία αποδεικνύουν όλο και περισσότερο κάθε φορά που παίζονται ζωντανά πως έχουν μία πολύ μεγαλύτερη live δυναμική από τα τα τραγούδια που νοσταλγικά επανέφεραν στην μνήμη μας ξανά την πρώτη τους δουλειά.
Τα Come Together, Start, Pandora’s Box, Jean Genie, Just, Gimme Shelter και Dead End Street συμπλήρωσαν σε σημεία κλειδιά την ερμηνεία των Bittersweet διασκευασμένα με εντιμότητα, σεβασμό και πάθος, δίνοντας μονάχα μια μικρή γεύση από τον κυκεώνα αναφορών των Bittersweet, όμως, καθώς πιστεύω πως αν τους δινόταν η ευκαιρία θα διασκεύαζαν με ανάλογη ακρίβεια τόσο πιο progressive αριστουργήματα, όπως και πιο ψυχεδελικά διαμάντια.
Προφανώς, όμως, και πρωτίστως θα σταθούμε στις δικές τους καινούριες δουλειές, που φέρνουν μία καινούρια εποχή τόσο για εμάς, όσο και για τους ίδιους και φαίνεται πως έρχονται με τους καλύτερους οιωνούς για να μας ενθουσιάσουν ακόμη περισσότερο, και πιθανώς να μας εκπλήξουν και πιο ευχάριστα, απ’ ότι αναμένουμε, στις studio εκτελέσεις τους.
Καταληκτικά, θέλω να αναφερθώ στην προσωπική μου απογοήτευση από όλη την σκηνή που υποτίθεται πως υποστηρίζει σθεναρά τo καθαρόαιμο rock, αλλά επιμένει να απουσιάζει και να αδιαφορεί σχεδόν στο σύνολό της από τα μέρη που λείπουν τα πολλά φώτα και βράζει πραγματικά η ψυχή του rock n roll.
Είναι η αλήθεια, πως μόλις οι πολύ τίμιοι ως open act Ribbons of Euphoria κατέβηκαν από την σκηνή, αναρωτηθήκαμε ελαφρώς τι πρόκειται να επακολουθήσει, καθώς το μέρος δεν γέμιζε τα αναμενόμενα κατά την εμφάνισή τους.
Προς στιγμήν ήμασταν κάπως δύσπιστοι. Οι Bittersweet όμως δεν ήταν.
Κατάφεραν να σώσουν την βραδιά και να μας επιβεβαιώσουν πως βρισκόμασταν στο σωστό μέρος. Γιατί είναι η κλασσική rock ‘n’ roll μπάντα, που δεν κουράζεσαι ποτέ να παρακολουθείς. Γιατί το rock ‘n’ roll έχει απρόοπτα και οι rock ‘n’ roll μπάντες ξέρουν πως να ανταπεξέρχονται στα απρόοπτα. Δεν πτοήθηκαν στιγμή, ούτε μούδιασαν μπροστά στην θέαση του λίγου σχετικά κόσμου. Αντίθετα κόπιασαν να μεταφέρουν στον καθένα μας ξεχωριστά όσα είχαν να δώσουν κι εμείς αντίστοιχα γίναμε ένα μαζί τους.
Ακόμη κι όταν απομένουμε μεταξύ μας, ενώ όλος ο ξιπασμένος κόσμος της αυτοαποκαλούμενης indie κοινότητας βρίσκεται σε κάποιο gala ή κάποιο live της Irene Skylakaki, ξέρουμε πως να περνάμε καλά, μένοντας πιστοί στις αξίες που μας μεγάλωσαν. Λίγοι και καλοί, καθώς η μάζα επικρατεί, η ποιότητα, όμως μένει, όπως λέει κι ένας πολύ καλός φίλος.
At least, “Ιt’s only rock ‘n’ roll, but we like it”!