Θανάσης ΞάνθοςΜία συζήτηση εφ’όλης της ύλης με την αγαπημένη ερμηνεύτρια, Ρίτα Αντωνοπούλου!
Ανάμεσα στην χαοτική κίνηση της πόλης και στις ανθισμένες αμυγδαλιές των πεζοδρομίων, συναντώ μία εξέχουσα ερμηνεύτρια, που με εφόδια της το αστείρευτο ταλέντο, την αγάπη και το ήθος, κάθε φορά που ανεβαίνει στην σκηνή συγκινεί.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου, με την φωνή της σου χαρίζει τα πιο γλυκά συναισθήματα και παρασέρνει το κοινό της στα πιο λιλιπούτεια και μαγικά ταξίδια. Για δύο βράδια, 16 και 23 Απριλίου, αποφασίζει να μας μιλήσει σε πρώτο πρόσωπο, στη μουσική σκηνή Σφίγγα, με την μουσική παράσταση που φέρει τον τίτλο «Το ένα φέρνει τ’ άλλο».
Μαζί της τρεις καταξιωμένοι Έλληνες μουσικοί: Ο Σταύρος Καβαλιεράτος στο κοντραμπάσο, ο πολύπειρος Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά και ο σπουδαίος σολίστ και συνθέτης Μανόλης Ανδρουλιδάκης στις κιθάρες, στην ενορχήστρωση και το συντονισμό της παράστασης.
Με αφορμή αυτή την εμφάνιση, η ίδια μου μίλησε για τα πρώτα της βήματα στην μουσική, για την γνωριμία της με τον σπουδαίο κι αεικίνητο μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο αλλά και για τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της στην Ελλάδα της κρίσης. Με δύο κρύα ροφήματα στο χέρι, η συζήτηση ξεκινά και το μαγνητοφωνάκι αρχίζει να γράφει…
Τι βλέπει ο κόσμος αυτά τα δύο βράδια στην παράσταση και γιατί αξίζει κανείς να έρθει;
Το γιατί αξίζει να έρθει κάποιος, μπορεί να το πληροφορηθεί ίσως απ’αυτούς που έχουν ήδη έρθει να μας δουν. Είναι μια παράσταση που την ετοίμαζα από τον χειμώνα. Ξεκινάμε και διηγούμαστε κάτι μέσα από τα τραγούδια. Υπάρχει ένα εσωτερικό νήμα, το οποίο συνδέει το ένα τραγούδι με το άλλο, αλλά και προσωπικές ιστορίες τις οποίες μοιράζομαι με τον κόσμο, μέσω των τραγουδιών. Είτε αυτά είναι σχόλια, είτε αποφθέγματα, είτε ποιήματα. Περνάμε απ’τις ερωτικές σχέσεις, την κοινωνία και την κατάσταση σήμερα, καταλήγοντας ξανά στον έρωτα, που είναι το κομβικό σημείο στην στιχουργική Ελλάδα. Νομίζω πως θίγουμε αρκετά θέματα μέσα από αυτό το μουσικό ταξίδι. Το βασικότερο όλων όμως είναι ότι όλοι περνάμε καλά και είμαστε εκεί με αλήθεια… και οι πάνω στη σκηνή αλλά και οι κάτω.
Τον χειμώνα που μας πέρασε, συμμετείχατε στην μεγάλη παραγωγή για την ζωή του Ν.Καββαδία ”Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου”, στο πλευρό εξέχοντων μουσικών και ηθοποιών. Ποια η εμπειρία σας από αυτό το ταξίδι;
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα στην θεατρική σκηνή, καθώς το επιδιώκω εγώ η ίδια και με εκφράζει. Ένιωθα πολύ ασφαλής στην σκηνή του Badminton γιατί είχα ξαναδουλέψει στην παράσταση ”ΜάουτΧαουζεν”, αλλά έχω συνεργαστεί ξανά και με τον Θέμη Μουμουλίδη στην ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι”, που ήμουν η κορυφαία του χορού και στο ”Cabarret Βερολίνο, Παρίσι, Συγγρού” στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Φυσικά είχα δίπλα μου τον Θάνο Μικρούτσικο και σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τον Στέλιο Μάϊνα, το Σταύρο Ζαλμά, την Ελισσάβετ Μουτάφη, κ.α. Ήξερα από πριν, ότι πάω να δουλέψω σε μια υπερπαραγωγή, η οποία όμως δεν ήταν καθόλου λαϊκίστικη και πάνω απ’όλα ό,τι γινόταν, γινόταν με αγάπη στον ποιητή και στο έργο του. Από την στιγμή που είχα αυτά τα εχέγγεια, δεν είχα παρά να κάνω την δουλειά μου, όσο καλύτερα μπορώ, στο μέρος που μου αναλογούσε. Θεωρώ πως το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε όλους, αφού η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη, δεδομένης και της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που επικρατεί.
Παρ’ότι έχετε σπουδάσει γραφιστική, ποιο το έναυσμα που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την μουσική;
Θεωρώ πως η μουσική δεν μπήκε στην ζωή μου, αλλά εμπεριείχα την μουσική μέσα μου. Γεννήθηκα για την μουσική κι από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να εκφράζεται μέσω αυτής. Αυτό που όφειλε να γίνει στην πορεία ήταν να το αποδεχθούν οι δικοί μου άνθρωποι, για να με ”αφήσουν” να ασχοληθώ με αυτό, καθώς οι ίδιοι δεν είχαν καμία επαφή με το αντικείμενο. Νομίζω ότι η δική μου επιμονή και οι παροτρύνσεις των γύρω μου που αντιλαμβάνονταν κάτι σε μένα και το έλεγαν στους δικούς μου, ήταν το κλειδί για να ξεκινήσω αλλά και η τύχη. Τα πρώτα χρόνια, θυμάμαι, όταν τύχαινε να πάμε βόλτα και να υπάρχει ζωντανή μουσική στο χώρο, με έναν μαγικό τρόπο χωρίς να κάνω τίποτα, ερχόταν το μικρόφωνο στα χέρια μου κι όλοι κοιταζόμασταν καλά καλά και λέγαμε, ε δε μπορεί….σε κυνηγάει!
Μέσα από την έως τώρα πορεία σας, έχετε συνεργαστεί με σπουαδαίους συνθέτες και μουσικούς, μεταξύ άλλων των Μίμη Πλέσσα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Θάνο Μικρούτσικο. Τι συναισθήματα σας δημιουργούνται μέσα από αυτές τις συνεργασίες;
Δε σου κρύβω πως κάποιες φορές απλά συνειδητοποιώ τί μου έχει συμβεί… δηλαδή κοιτάζω γύρω μου και βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους θαύμαζα από μακριά καθώς μεγάλωνα και που φυσικά δε μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι θα τους γνωρίσω, πόσο μάλλον να δουλέψω μαζί τους. Τό μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι δάσκαλοι είτε το θέλουν είτε όχι, κουβαλούν γνώση και ιστορία κι αν εσύ θες να μάθεις, θα μάθεις κι εγώ είμαι τυχερή γιατί έμαθα πολλά. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη κι αγάπη.
Από το 2006 έως και σήμερα, συνεργάζεστε με τον Θάνο Μικρούτσικο. Μια συνεργασία αλώβητη στον χρόνο. Πώς ξεκίνησε και ποια τα μυστικά της επιτυχίας της;
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι φεύγοντας από την ΣΠΕΙΡΑ-ΣΠΕΙΡΑ, η μόνη μου επιθυμία ήταν να συνεργαστώ με τον Θάνο Μικρούτσικο, καθώς ένιωθα ότι ταιριάζω με την μουσική του. Ήθελα λοιπόν να με ακούσει και ο ίδιος, για να καταλάβει ότι μου ταιριάζουν τα τραγούδια που έχει γράψει. Δεν τον γνώριζα από πριν, όμως ήξερα τον Γιάννη Κούτρα, ο οποίος συνεργαζόταν τότε με τον Θάνο Μικρούτσικο. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2006, κλείσαμε ραντεβού για να με ακούσει. Είχα ετοιμάσει δικά του τραγούδια, αλλά εκείνος μου ζήτησε να πω κάποιο τραγούδι από άλλον συνθέτη κι έτσι ερμήνευσα το ”Αυτή η νύχτα μένει” και θυμάμαι ότι γύρισε με το χαρακτηριστικό του ύφος και μου είπε: ”Εντάξει, κορίτσι μου, θα συνεργαστούμε”. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι που ήθελα πολύ, τελικά συνέβη.
Κάθε φορά που ερμηνεύετε πάνω στην σκηνή, πέρα από τις ερμηνευτικές σας ικανότητες, μας χαρίζετε και μία θεατρικότητα. Πόσο εύκολο είναι να συνάδουν αυτά τα δύο κομμάτια;
Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο, για μένα όμως αυτά τα δύο κομμάτια συμπορεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Η ερμηνεία ενός τραγουδιού, είναι για μένα, όπως η ερμηνεία ενός ρόλου για τον ηθοποιό. Άλλο τραγουδώ, κι άλλο ερμηνεύω άλλωστε. Το κάθε τραγούδι, για μένα, είναι ένα μικρό μονόπρακτο κι οφείλω να μπω στον κόσμο αυτού του τραγουδιού και μετά με ό,τι μέσα διαθέτω, προσπαθώ να περάσω αυτόν τον κόσμο στο κοινό και να το ταξιδέψω. Αυτός θεωρώ πως είναι και ο ρόλος του ερμηνευτή και γι’αυτό νιώθω τόσο οικεία πάνω στην θεατρική σκηνή.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η συνταγή επιτυχίας ενός καλού μουσικού και κατ’επέκταση ενός καλού ερμηνευτή;
Δεν θεωρώ πως υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή. Ο καθένας κουβαλά την μουσική μέσα του και την εξελίσσει. Μπορεί κάποιος να μην έχει σπουδαία φωνή ή φοβερή σκηνική παρουσία, κι όμως να αγγίζει την φλέβα του κοινού. Αν υποθέσω όμως ότι υπάρχει η συνταγή της επιτυχίας, αυτή είναι η αλήθεια αυτού που κάνω. Δεν θα σε κοροϊδεύσω για τις επιλογές μου, θα είμαι πάνω στην σκηνή ακόμη και με 39 πυρετό, δίνοντας το 100% της ενέργειας μου. Νομίζω ότι με τον καιρό, μου αναγνωρίζεται όλο αυτό από το κοινό, πράγμα πολύ σπουδαίο για εμένα. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που σε καίει, είτε αυτό λέγεται έντεχνο, είτε σκυλάδικο, είτε ροκ, κ.ο.κ.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ακολουθείτε ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιών. Τι είναι αυτό που σας έχει μαγέψει σ’αυτό το είδος και το υπηρετείτε πιστά;
Κυρίως η συγκίνηση που μου προκαλεί. Όταν είμαι πάνω στην σκηνή και τραγουδάω κάτι που μου αρέσει, όλο αυτό περνάει σε όλο μου το σώμα και με παρακινεί στο να το πω όσο καλύτερα μπορώ. Είναι μονόδρομος για μένα αυτό το είδος μουσικής. Αυτό αγαπώ και γι’ αυτό μπορώ να πείσω κι εσένα που έρχεσαι να με ακούσεις.
Τι αγαπάτε περισσότερο στην ζωή σας και δεν θα θέλατε με τίποτα να αλλάξει;
Θα ήθελα να είμαι έτσι πάντα αγαπημένη με την κόρη μου. Αυτό είναι πάνω απ’όλα, το πιο σημαντικό στην ζωή μου. Αυτή η σχέση με κάνει πιο πλήρη κι ευτυχισμένη.
Πώς βιώνετε την γενικευμένη κρίση στην χώρα μας και τι θα επιθυμούσατε για την Ελλάδα και τον κόσμο ευρύτερα, τα επόμενα χρόνια;
Είχα πάντα μέσα μου μια δόση αισιοδοξίας για τα πράγματα, χωρίς να ξέρω από που την αντλούσα. Κάτι με έκανε να πιστεύω πως θα αλλάξουν οι συνθήκες, οι άνθρωποι και το μέλλον θα γίνει καλύτερο. Τα τελευταία 2 χρόνια όμως, αυτή η πηγή αισιοδοξίας έχει στερέψει κι αισθάνομαι ξαφνικά ότι δεν έχω από κάπου να πιαστώ. Πολλές φορές, έχω την ανάγκη να κλειστώ στο μικρόκοσμο μου γιατί δε μπορώ να διαχειριστώ τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αρχίζω να μην έχω καμία εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο είδος, θεωρώντας σχεδόν ουτοπικό το γεγονός ότι θα αλλάξουμε προσωπικά, αλλά και συλλογικά σαν άνθρωποι. Όσον αφορά στην μουσική, η κρίση την έχει επηρεάσει πάρα πολύ, όπως και όλους τους υπόλοιπους τομείς. Η ψυχαγωγία βέβαια δεν είναι βασική ανάγκη, όπως το φαγητό. Πρώτα κάποιος θα εξασφαλίσει το φαγητό του κι αν του περισσέψουν, θα ψυχαγωγηθεί. Το ότι υπάρχει όμως κόσμος που μας στηρίζει μέσα σε τέτοιες δύσκολες εποχές, είναι πράγμα σημαντικό και το εκτιμούμε παραπάνω.
Τι περιμένουμε από εσάς στο εγγύς μέλλον;
Έχω διάφορα πράγματα στο μυαλό μου, αλλά κανένα συγκεκριμένο δισκογραφικό πλάνο. Αυτό που κάνουμε στο Sfigga Music Theater, θα το συνεχίσουμε το επόμενο διάστημα και σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας. Κατα τ’άλλα, θα συνεχίσω όσο περισσότερο μπορώ να παρουσιάζω την δουλειά μου και να έρχομαι σε επαφή με το κοινό.