Μαρία ΚαιρίδουΣκόρπιες σκέψεις γύρω από την τέχνη με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εορτασμού της…
H Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης (World Art Day) καθιερώθηκε το 2012 από τον Διεθνή Οργανισμό Τέχνης (IAA), με τη διακήρυξη της Γκουανταλαχάρα, μετά από πρόταση της Τουρκίας. Έκτοτε, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
Η τέχνη είναι κάτι παραπάνω από μια παγκόσμια ημέρα, μερικές ζωγραφιές ή γλυπτά, ένας χορό, ένα κείμενο, μια ταινία ή μια μουσική. Μέσω αυτής, μπορεί ο κάθε άνθρωπος να εκφράσει σε μια διεθνή γλώσσα τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις και συνολικότερα τον εσωτερικό του κόσμο.
Η ίδια η τέχνη λειτουργεί και σαν ένας αυστηρός κριτής της επικαιρότητας. Από την αναγεννησιακή τέχνη και τη Γαλλική επανάσταση, μέχρι τις σύγχρονες εγκαταστάσεις και το προσφυγικό, η δημιουργικότητα του ανθρώπου και η ανάγκη για έκφραση σχετικά με την επικαιρότητα, καθηλώνει.
Τα μέσα της, άλλοτε παραδοσιακά, άλλοτε βγαλμένα από τα βάθη της φαντασίας του ανθρώπου, μπορούν να εκπλήξουν, αναδεικνύοντας την απέραντη δημιουργικότητά του. Κάθε μέρα, ανακαλύπτουμε ότι καθένας μας, με διαφορετικό τρόπο είναι ένας μικρός ή μεγάλος εραστής της τέχνης, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Για κάποιους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, ενώ για άλλους ένα απλό ερέθισμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.
Σκέψου έναν κόσμο χωρίς τον Leonardo Da Vinci, τα Star Wars, τον Mozart, την Agatha Christie ή τον Rudolf Nureyev. Ο κόσμος θα έχανε κάτι παραπάνω από μερικά έργα τέχνης, θα έχανε την ομορφιά και την ανθρωπιά του, θα έχανε την κριτική του σκέψη.
Μπορεί να συμφωνείς με τον καλλιτέχνη, μπορεί και να διαφωνείς. Μπορεί να λες ότι αυτό θα μπορούσες να το κάνεις και εσύ, μπορεί να μένεις άφωνος μπροστά σε ένα δημιούργημα. Καθένας από εμάς κρύβει μια μεριά μέσα του η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τέχνη. Το μόνο που μένει είναι να τη βρει και μετά αρχίζει και ξεδιπλώνεται όλη η μαγεία της ζωής μπροστά του.
Άλλωστε, όπως λέει και ο χαρακτήρας του Robin Williams στην ταινία “Dead Poets Society”: Δεν διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένο. Έχουμε διαβάσει και γράψει ποίηση επειδή είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής. Και η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη με πάθος. Η ιατρική, το δίκαιο, οι επιχειρήσεις, η μηχανική, αυτά είναι ευγενείς επιδιώξεις και αναγκαίες για τη διατήρηση της ζωής. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, η αγάπη, είναι αυτά για τα οποία παραμένουμε ζωντανοί. Για να παραθέσω ένα απόσπασμα από τον Whitman, “Ω εγώ! Ω ζωή! … από αυτές τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις, απ΄αυτά τα ατελείωτα τρένα των απίστων … από τις πόλεις που γεμίζουν με ανόητους, ποιο το καλό ανάμεσα σε αυτά, Ω εγώ, Ω ζωή; Απάντηση. Το ότι είστε εδώ – το γεγονός ότι υπάρχει η ζωή και η ταυτότητα, ότι το ισχυρό παιχνίδι της ζωής συνεχίζεται και μπορείτε να συμβάλλετε έναν στίχο. Αυτό το ισχυρό παιχνίδι -συνεχίζεται- και μπορείτε να συμβάλλετε έναν στίχο. Ποιος θα είναι ο στίχος σας;“