Ανταπόκριση: O Sivert Hoyem live στο Piraeus 117 Academy.

Κείμενο: Μπεσλεμέ Εύα

Φωτογραφίες: Μαριλή Γουλή, Μπεσλεμέ Εύα

O Sivert Hoyem το βράδυ της Κυριακής αποχαιρέτησε προσωρινά το αθηναϊκό κοινό, ανανεώνοντας το ραντεβού του «πολύ, πολύ σύντομα», όπως ο ίδιος μας υποσχέθηκε. Ο Νορβηγός καλλιτέχνης, παραμένει σημαντικά αγαπητός στο ελληνικό κοινό, γεγονός που επιβεβαιώνεται συνεχώς από τις sold out εμφανίσεις του στην χώρα μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Πριν ξεκινήσω τη λεπτομερή ανταπόκριση, οφείλω να ενημερώσω, πως ποτέ δεν υπήρξα μεγάλη φαν των Madrugada και μετέπειτα του Sivert Hoyem. Όχι γιατί δεν μ’άρεσε η μουσική του, αλλά γιατί ποτέ δεν έτυχε να τη μελετήσω εκτενώς. Παρόλο λοιπόν που θα πήγαινα σ’ ένα live στο οποίο γνώριζα εξαρχής ότι δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με τον καλλιτέχνη, ομολογώ ότι από τις κριτικές που είχα διαβάσει ήμουν θετικά προδιαθετειμένη. Kαι όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια….όχι αδίκως!

Το live ξεκίνησε λίγο πριν τις 20:30 όταν στην σκηνή ανέβηκε ο Remi & The Road, ή αλλιώς Άγγελος Κυπριανός. Έμεινε στην σκηνή για περίπου μίση ώρα παίζοντας κομμάτια από την προσωπική του δουλειά, με το “I Wait For You” να γνωρίζει την πιο θερμή υποδοχή, αλλά και άλλες διασκευές. Στον χώρο είχε ήδη συγκεντρωθεί ένα πολυπληθές κοινό, το οποίο φαινόταν να απολαμβάνει τις μελωδίες του. Προσωπικά αυτό που μου άρεσε στον Remi ήταν η απλότητα που έβγαζε επί σκηνής. Mε μοναδική συντροφιά την κιθάρα του θεωρώ πως ακουστικά ήταν μία καλή αρχή γι’ αυτό που θα ακολουθούσε στην συνέχεια.Μόλις ένα τέταρτο μετά τις 21:00 εμφανίστηκε στην σκηνή ο Sivert Hoyem με τους μουσικούς του χαιρετώντας τον κόσμο. Η συνέπεια του μου άφησε πραγματικά πολύ καλή εντύπωση. Δεν είναι λίγες φορές που η τήρηση του προγράμματος δεν υφίσταται, ούτε από τις πιο μεγάλες διοργανώσεις.

Η βραδιά ξεκίνησε με το δυνατό χειροκρότημα του κόσμου και τις πρώτες νότες του Lioness. Ακολουθώντας τα Black & Gold, Empty House και Lost At Sea. Ο Sivert Hoyem βρισκόταν από την αρχή σε πολύ καλή διάθεση, ευχαριστούσε το κοινό για την υποδοχή και υποσχόταν μία δυνατή βραδιά.

Ακούσαμε κομμάτια κυρίως από την προσωπική του δισκογραφία, όπως τα: Prisoner Of The Road, Into The Sea, V-O-I-D, The Boss Bossa Nova, αλλά και πέντε από τους Madrugada: What’s On Your Mind?, Honey Bee, Majesty, Electric & The Kids Are On High Street. Ιδανική αναλογία, σεβόμενη τόσο την προσωπική πορεία του καλλιτέχνη, όσο και τους φαν του.Όσον άφορα την διοργάνωση και το τεχνικό κομμάτι της βραδιάς, προσωπικά δεν διέκρινα κάποιο αξιοσημείωτο πρόβλημα. Δεδομένου ότι βρισκόμουν πολύ μπροστά στην σκηνή, η ακουστική του χώρου μου φάνηκε εξαιρετική. Το ίδιο και ο εξαερισμός, παρά το γεγονός ότι η συναυλία ήταν sold out και ο χώρος κατάμεστος.

Γύρω στις 22:30 ο Sivert Hoyem μας ενημέρωσε με χιούμορ ότι το Sleepwalking man θα είναι το τελευταίο τραγούδι πριν αποχωρήσει από την σκηνή και εμείς ζητωκραυγάσαμε για περισσότερα κομμάτια. Είναι το γνωστό encore που άτυπα έχει καθιερωθεί σε όλες τις συναυλίες. Όπως είπε και ο ίδιος “we are all grownups” (μεγάλοι άνθρωποι είμαστε), ώστε να καταλάβουμε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.Χωρίς να καθυστερήσει λεπτό, βγήκε για το encore με πρώτο κομμάτι το Electric. Ακολούθησε το Born to die της Lana del Rey, στο οποίο ανέφερε: “είδα στο χώρο πολλές αφίσες της Lana, οπότε σκέφτηκα να παίξουμε ένα κομμάτι της”. Σειρά είχε, το The Kids Are On High Street, στο οποίο έγινε ένα με το κοινό και αναμφισβήτητα ήταν η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς. Έκλεισε με το Moon Landing και αποχαιρέτησε το κοινό, αφήνοντας το στην πλειοψηφία του πλήρως ικανοποιημένο.