Μαρία ΚαιρίδουΗ πιο τρελή παρέα του 1975 και οι περιπέτειές της
Χωρίς αμφιβολία, “Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου“, είναι μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες όλων των εποχών. Ο Νέκι, ο Περότσι, ο Μελάντρι και ο Μασέτι ζουν στην Φλωρεντία και είναι φίλοι από τα παιδικά τους χρόνια. Αγαπημένο τους χόμπι να περιφέρονται στην Τοσκάνη και να διοργανώνουν φάρσες σε όσους συναντάνε. Ένα από αυτά τα ταξίδια τους καταλήγει στο νοσοκομείο που διευθύνει ο καθηγητής Σασαρόλι. Ο Μελάντρι ερωτεύεται την γυναίκα του Σασαρόλι, ενώ ο τελευταίος γίνεται το πέμπτο μέλος της τρελοπαρέας.
Ο Μάριο Μονιτσέλι, σκηνοθετεί το 1975 ένα τολμηρό αριστούργημα που διηγείται τις σκανδαλιές μια παρέας πενηντάρηδων. Σήμερα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα κοινότυπο θέμα; Για την εποχή που γυρίστηκε μάλλον όχι. Για την ακρίβεια, είχε τέτοια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, που ακολουθήθηκε από δύο συνέχειες (δεν τις έχω δει ακόμα, μόλις τις δω, ετοιμαστείτε).
Ακόμα και σήμερα λίγες κωμωδίες αντροπαρέας μπορούν να συναγωνιστούν αυτό εδώ το αριστούργημα. Το χιούμορ είναι άλλης ποιότητας, σχεδόν πολιτικό και αμιγώς μακάβριο. Ταινίες όπως το “Hangover” και το “Weekend at Bernie’s” έχουν διαγράψει την δική τους επιτυχημένη πορεία στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά, αυτό που κάνει την ταινία ”Οι Εντιμότατοι φίλοι μου” να ξεχωρίζει, είναι το σενάριο.
Μπορεί οι καταστάσεις να είναι τραγελαφικές και άκρως σουρεαλιστικές, αλλά ο θεατής σε καμιά περίπτωση δεν χάνεται. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τα καλαμπούρια-όλα υψηλού επιπέδου με πολύ λιγότερες βωμολοχίες απ’ότι στα αμερικάνικα φιλμ- τότε έχουμε μια κωμωδία άρτια σε όλα της τα επίπεδα. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, είναι εξαιρετικές. Η φυσικότητα με την οποία παίζουν είναι εξαιρετικά σπάνια, ενώ η σκηνοθεσία είναι τόσο γρήγορη και διαθέτει τέτοια δυναμική που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη.
Αν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιον ηθοποιό, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Φίλιπ Νουαρέ που σε πολλά σημεία η ερμηνεία του ήταν σαν βγαλμένη από κάποια ταινία του Ζάκ Τατί. Οι δε εκφράσεις του τόσο άψογες ώστε μπορεί κανείς να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο ο ηθοποιός διέπρεψε και στο θέατρο. Η ταινία διαθέτει μια σπάνια ζωντάνια που θα ενθουσιάσει κυρίως τους άνδρες, ενώ απ’την άλλη, οι γυναίκες ίσως βρουν κάποιες σκηνές της ταινίας ιδιαίτερα υπερβολικές. (Προσωπικά, την βρήκα απολαυστικότατη)
Όπως και να’χει, η ταινία αυτή αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί έναν ύμνο στην κλασική αντροπαρέα που αρνείται να μεγαλώσει και θέλει να επιστρέψει πίσω στα εφηβικά της χρόνια. Παρόμοια θεματολογία έχει και η σειρά της ελληνικής τηλεόρασης “50-50”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να συγκρίνουμε τα δύο project με ακρίβεια και αντικειμενικότητα.
Η ταινία κινείται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, στο κωμικό και στο τραγικό. Το φινάλε που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη σας, η μουσική που αναδεικνύει με τον πιο όμορφο τρόπο την ταινία και πάνω απ’όλα οι αξιόλογες ερμηνείες. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν το πορτρέτο μιας ταινίας που θα ενθουσιάσει οποιονδήποτε έχει διάθεση για ζωή με μια (μεγάλη) δόση τρέλας.
Ένα απόσπασμα από την ταινία: