Μάνος CoffeeΈξοχα! Τί συμβαίνει όμως όταν καταλήγουμε να αναφερόμαστε στο περίφημο βαρυτικό κύμα; Μα βέβαια είναι και τούτο σαν όλα τα άλλα. Ίσως όχι σαν το γερμανικό ‘Die Welle’ (2008), αλλά παρόμοιων ιδιοτήτων με ένα κοινό θαλάσσιο κύμα, μια σεισμική δόνηση, μια παλλόμενη πλαδαρή κοιλίτσα, τα ραδιοφωνικά κύματα και οποιοδήποτε γνωστό περιοδικό «σήμα».
Κύματα επάνω σε τι; Όταν κανείς αναφέρεται σε μια διαδιδόμενη διαταραχή από μια πηγή, εννοείται η ύπαρξη κάποιου μέσου (ελαστικού) ικανό να μεταδώσει την ενέργεια από σημείο σε σημείο. Εάν αναλογισθούμε την περίπτωση του θαλάσσιου κύματος και εναν λουόμενο -ο οποίος αντιλαμβάνεται την οργή του Ποσειδώνα- αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά είναι η μετάδοση μιας δεδομένης διαταραχής (δηλαδή του «σχήματος» της και της ενέργειάς της) επί επιφανειακού στρώματος νερού, με σύνηθες αίτιο τους ανέμους. Ο λουόμενος προφανώς δεν μετακινείται προς την ακτή (αν αγνοήσουμε τα ρεύματα του νερού) αλλά εκτελεί επιτόπου ταλάντωση, ενώ ο ίδιος βέβαια δεν διαταράσσεται (το μόρια του μένουν στη θέση του, ειδάλλως θα ακτινοβολούσαμε όλοι με το παραμικρό και θα διαλυόμασταν εξίσου εύκολα!).
Στα βαρυτικά κύματα το μέσον διάδοσης είναι ο ίδιος ο χωροχρόνος.Δεν υφίσταται καμμία απολύτως διαφορα με το σύστημα ‘πιάτο-ζελές’. Με το χέρι μας προκαλούμε μικρές διαμήκεις ταλαντωτικές κινήσεις στο πιάτο και παρατηρούμε τρέμουλο σε όλο τον ζελέ. Εάν με κάποιον τρόπο διεγείρουμε τον χωροχρονικό ιστό (με την παρέμβαση μεγάλης ποσότητας μάζας σύμφωνα με τα προηγούμενα), αναμένουμε ρυτιδώσεις αντίστοιχες με αυτές του ζελέ. Κατ’αναλογίαν με το θαλάσσιο κύμα έχουμε παρόμοιο μηχανισμό, μόνο που τώρα οποιαδήποτε ύλη παρεμβάλλεται στο σύστημα επηρρεάζεται άμεσα μιας και αυτή θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του χωροχρόνου. Η Γη λόγου χάρη, θα παραμορφωθεί και αυτή όταν διαπερασθεί από μιά τέτοια βαρυτική, ή καλύτερα, μια τέτοια χωροχρονική διαταραχή!
Επειδή η πιθανότητα ύπαρξης ενός διαγαλαξιακού υπερμεγέθους «Ιπτάμενου Ολλανδού» που να δημιουργεί αναταραχές στο πέρασμά του είναι μάλλον αμυδρή, αρμόζει περισσότερο να δεχτούμε με βάση τη θεωρία, οποιαδήποτε ασταθή κατάσταση αλληλεπίδρασης τεράστιων αστρικών μαζών ως την κύρια πηγή βαρυτικών κυμάτων. Τέτοιες καταστάσεις είναι : το αποτέλεσμα σύγκρουσης ζεύγους αστέρων νετρονίων, είτε η σύμπτυξη δύο μελανών οπών, ή ακόμη και η «ηχώ» από την έκρηξη των πανέμορφων supernova.
Σε εντελώς θεωρητικό επίπεδο κυκλοφορούν και πιό ευφάνταστα σενάρια που θέλουν τα βαρυτικά κύματα ως το αρχέγονο κατάλοιπο του πρώιμου «άτακτου» Σύμπαντος, το οποίο κάποτε ήταν θερμότερο, πυκνότερο και σαφώς μικρότερο (τόσο που θα ακολουθούσε τους νόμους της κβαντικής τρέλας του μικρόκοσμου).
Η θεωρία της γέννησης του κόσμου από μια απλή κβαντική διαταραχή του απολύτου ‘τίποτα’ (μηδενική ενέργεια), ξεφεύγει τόσο από το ζήτημα των βαρυτικών κυμάτων όσο και από την ανοχή της φαντασίας σας και μάλλον δε θα συνέστηνα καμμία παραπομπή…