Μάνος CoffeeΜόλις ένα μήνα πριν επισημοποιήθηκε η ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων. Γιατί η ανακάλυψη αυτή είναι τόσο σημαντική;
Τα ρολόγια επιταχύνουν και το στομάχι σου σφίγγει καθώς καλείσαι να δημιουργήσεις σε λευκό φόντο, εκκινώντας από το τίποτα… Όπως ακριβώς οι θεατρικοί θίασοι ζωντανεύουν μια ιστορία που χτίζεται επί άδειων σκηνικών. Με τον ίδιο τρόπο καταγράφονται τα γεγονότα στο συμπαντικό καμβά, πέρα ακόμη κι απ’ τον ανθρωπίνως αντιληπτό χρόνο! Ή μήπως δέν είναι έτσι ακριβώς ;
Καθώς οι πρώτοι μήνες του 2016 βασανιστικά κυλούν και μας αφήνουν γλυκόπικρα σημάδια, είναι πλέον εμφανές ότι φουρτούνα ολόκληρη ξέσπασε (και όχι απλά ήρεμα βαρυτικά κυματάκια του χωροχρονικού συνεχούς) , με αποτέλεσμα ο πορθμέας του Άδη να ξεβραστεί στον πλανήτη μας και να πάρει μαζί του ότι αγαπαμε. Αλλά ας μην εστιάσουμε στους θρήνους, μα στους θριάμβους των ημερών :
Έναν αιώνα μετά τη γέννηση της θεωρίας που παραφράστηκε όσο τίποτε στους κύκλους των λαϊκιστών «ποιητών», αυτή της Σχετικότητας (όχι δεν ‘είναι όλα σχετικά’! ) , κύκλοφόρησαν οι πρώτες φήμες πειραματικών ενδείξεων επιβαιβέωσης των προβλέψεων του Einstein και μόλις ένα μήνα πριν επισημοποιήθηκε η ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων…Των ποιών;! Γιατί ξαφνικά χαλάσαμε τη ζαχαρένια μας, ξεχαστήκαμε απο την πολιτική για λίγες μέρες, η αρχική μας σελίδα στο facebook πολιορκήθηκε από εικόνες με μελανές οπές (σχήμα οξύμωρο αφού είναι οπές και δε θα πρέπει να κατέχουν κάποια όψη) και γιατί η περιπτερού της γειτονιάς μας έχει χάσει τον ύπνο της; Τί ειναι πια αυτά τα τόσο σημαντικά κύματα, γιατί θα αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο μα και τα ίδια τα θεμέλια της φιλοσοφίας; Μπορούμε να κολυμπήσουμε σε αυτα ή κρύβεται κάτι σημαντικότερο πίσω από το θρίαμβο μερικών geeks ;
Φαντασθείτε μια κενή αίθουσα θεάτρου όπου τα πάντα είναι στατικά μέχρι να εισέλθουν οι ηθοποιοί στο χώρο. Όλες οι πράξεις του έργου διαδραματίζονται επάνω στην σκηνή αυτή χωρίς να υπάρχει καμμιά διαφοροποίηση επί του σανιδιού. Δεν υπάρχει δηλαδή κανενός είδους αλληλεπίδραση των σκηνικών με τους ηθοποιούς, οι οποίοι κινούνται με τον ίδιο τρόπο σε όλο το χώρο που τους δίδεται και ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί κανείς τη μεταβολή του χρόνου είναι οι διάλογοι και η δυναμική κίνηση του θίασου, καθώς και οι αλλαγές στη διάθεση και τις αντιδράσεις των θεατών.
Ένα ακόμη αυτονόητο μα σημαντικό χαρακτηριστικό της περιγραφής αυτής αποτελεί η βεβαιότητα πως αν η κοπέλα που υποδύεται την περίφημη Ιουλιέτα των Καπουλέτων, αφήσει ένα ερωτικό ραβασάκι ελεύθερο στον αέρα από το ύψος του μπαλκονιού της, αυτό θα πέσει στα χέρια του Ρωμαίου που περιμένει απο κάτω, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα έπεφτε και ένας κουβάς με νερό: ανεξαρτήτως αποτελέσματος (απαλή πρόσπτωση ρομαντικής επιστολής με χαμόγελο του πρωταγωνιστή μας, ή εγκεφαλική διάσειση λόγω της εκτεταμμένης ταχύτητας που αποκτά ο κουβάς), κατά τη διάρκεια της πτώσης η επιτάχυνση του αντικειμένου και στις δύο περιπτώσεις είναι κοινή καθώς και ο χρόνος αναμονής του Ρωμαίου θα ‘ναι ο ίδιος!
Κάπου εδώ αναφωνείτε «Easy peasy! Κάπου στα 5 μου παρατήρησα το ίδιο με δυο τουβλάκια Lego, άρα για ποιό λόγο βρίσκομαι ακόμη σ’αυτό το άρθρο;!» Προσοχή! Αυτή είναι η άποψη για τη βαρύτητα και το χωροχρόνο σχεδόν τέσσερις αιώνες πρίν!!! Χωρίς καμμία περαιτέρω επεξήγηση του φαινομένου, ο Isaac Newton παρόλη τη μνημειώδη δουλειά που άφησε, είχε μαύρα μεσάνυχτα περί της προελεύσεως της βαρυτικής αλληλεπίδρασης, δηλαδή τον ακριβή μηχανισμό της. Σύμφωνα με τον παραμυθένιο κόσμο του Einstein η πραγματικότητα είναι αρκετά πιό κομψή απ’ ότι φανταζόταν κανείς, και ελαφρώς σκερτσόζα…
Η θεωρία που ανέπτυξε υποστηρίζει πως αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ‘βαρυτική δύναμη’ είναι κατά κάποιον τρόπο μια ψευδαίσθηση :
Σκεφθείτε την ίδια θεατρική παράσταση, μόνο που τώρα τα σκηνικά αλληλεπιδρούν ενεργά με τους ηθοποιούς. Σε αυτή την περίπτωση, εάν για παράδειγμα τη Ιουλιέτα ρίξει τελικά έναν κουβά από το μπαλκόνι της (και εφόσων ο Ρωμαίος προλάβει να τον αποφύγει), τότε η μάζα αυτού θα προκαλέσει διαταραχή στο ξύλινο δάπεδο η οποία θα διαδοθεί και στα πόδια του Ρωμαίου και θα του προκαλέσει αστάθεια. Μερικά χρυσά δουκάτα ξεπηδούν από τις τσέπες του και κυλούν προς την καμπυλωμένη απ’ τον κουβά επιφάνεια. Εάν στη θέση του κουβά είχαμε ένα «βαρύτερο» αντικείμενο, τότε οι καμπυλώση του δαπέδου και οι όποιες διαταραχές θα ήταν εντονότερες , και ακόμη περισσότερα τεμάχια της σκηνής θα «έλκονταν» προς αυτό. Με βάση τη Γ.Θ.Σ. (Γενική Θεωρία Σχετικότητας) ο χώρος και χρόνος είναι συνυφασμένοι ισχυρότατα σε ένα άπειρο τετραδιάστατο «πλέγμα» που αποκαλούμε χωροχρόνο. Εντός αυτού (και μόνο) νοείται κάθε είδους ύπαρξη, με αυτόν περιγράφεται το σύμπαν ολόκληρο και χάρη στην ιδιότητά του να παραμορφώνεται παρατηρούνται κάθε λογής παράδοξα τα οποία τα ανάγουμε απλά σε ένα «Είναι η βαρύτητα ηλίθιε»…
Αν δυσκολεύεστε να αφομοιώσετε τα παραπάνω, παρομοιάστε ελεύθερα τον χωροχρόνο σαν ένα απέραντο -και για τις ανάγκες της ανθρώπινης φαντασίας- τρισδιάστατο τραμπολίνο που δύναται να εκταθεί και να καμπυλωθεί με οποιοδήποτε τρόπο χρειαστεί ώστε να «αγκαλιάσει» τα διάφορα ουράνια σώματα. Συμπεριφέρεται δηλαδή όπως ακριβώς ένα γλύκισμα ζελέ! Οι τρελοεξισώσεις της θεωρίας υποδεικνύουν επί της ουσίας πως οι μάζες των σωμάτων επιβάλλουν τον τρόπο παραμόρφωσης του τραμπολίνου, ενώ οι ίδιες οι παραμορφώσεις καθορίζουν την κίνηση των σωμάτων αυτών. Εδώ εφαρμόζει απόλυτα και η λογική του μεγάλου ψαριού που καταβροχθίζει το μικρό, μιας και κάθε σώμα (π.χ. πλανήτης) εξαναγκάζεται σε τροχιά γύρω από ένα βαρύτερο, εφ’όσων παγιδευτεί στην καμπύλωση του. Εμείς οι ίδιοι είμαστε «θύματα» ενός γιγαντιαίου λάκκου που προκαλεί η μάζα της Γης και μας ωθεί σε πτώση, την οποία μεταφράζουμε ως ‘δύναμη βαρύτητας’!
Να σημειωθεί εδώ ότι αυτές οι στρεβλώσεις του χωροχρόνου ευθύνονται για μια πληθώρα παραδόξων φαινομένων όπως τα ρολόγια που κυλούν με πιο αργό ρυθμό σε καμπυλωμένο χώρο, με αποτέλεσμα για παράδειγμα το κεφάλι μας να είναι ελαφρώς γηραιότερο απ’ότι τα πόδια μας τα οποία βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο (αν και η διαφορά είναι αμυδρή συγκριτικά με τον μέσο χρόνο ζωής ενός ανθρώπου). Μυστήρια αντικείμενα που τροφοδοτούν ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως είναι οι μελανές οπές, ή όπως οι θεωρητικοί φυσικοί συχνά αποκαλούν ‘γυμνές ανωμαλίες’ (δε γνωρίζω που πήγε ο νους σας), αποτελούν φυσικό επακόλουθο της συμπεριφοράς του χωροχρόνου παρουσία μάζας.
Μία μαύρη τρύπα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα γιγάντιο σώμα συμπιεσμένο -ναι ακριβώς όπως ένα αρχείο .rar – σε πολύ μικρή έκταση χώρου. Σε τέτοιες περιπτώσεις η «λακούβα» βαθαίνει υπερβολικά και παρατηρούνται ακραία βαρυτικά φαινόμενα όπου τίποτε δε μπορεί να διαφύγει, ούτε ακόμη το φως! Τέτοια αντικείμενα θα αποτελούσαν το καλύτερο αντιγηραντικό (εάν ήταν εφικτό να τα προσεγγίσουμε χωρίς να χαθούμε για πάντα σε αυτά) καθώς ο χρόνος επιβραδύνεται σημαντικά κοντά τους. Επίσης υπολογίζεται πως σε μια συγκεκριμένη ακτίνα από μια τέτοια οπή, θα μπορούσαμε υποθετικά να παρατηρήσουμε ακριβώς μπροστά μας την ίδια μας την πλάτη, ως αποτέλεσμα της στρεβλωμένης γεωμετρίας… (Για περισσότερη επιστημονική ψυχεδέλεια βυθίσου στο ‘Χρονικό του Χρόνου’ του Stephen Hawking ή εμπιστεύσου την συνυπογραφή του Kip Thorne στo ‘Interstellar’ σε περίπτωση που δεν είσαι τρανός βιβλιοφάγος.)
