Μαρία ΤσιμάραΑκόμα μια τρομοκρατική επίθεση σημειώθηκε χτες στην πρωτεύουσα του Βελγίου, σκορπίζοντας τον φόβο και τον θάνατο. Ακόμα ένα χτύπημα μετά το Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Βρυξέλλες βρίσκονται στο ανώτατο επίπεδο κινδύνου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πλέον σε ολόκληρη την μουδιασμένη Ευρώπη επικρατεί ένα ερώτημα, Τι έπεται ακόμα;
Άμεση αντίδραση των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών στο τραγικό αυτό γεγονός, ήταν να κλείσουν εσπευσμένα τα σύνορά τους, κατηγορώντας εμμέσως την εισροή προσφύγων και μεταναστών από της χώρες της Μέσης Ανατολής ως δίοδο έλευσης εξτρεμιστικών ισλαμικών στοιχείων στην Ευρώπη,
Θα ήταν τεράστιο λάθος, όμως, να αντιμετωπίζομαι την τρομοκρατία μονοδιάστατα, καθώς οι ευθύνες αναλογούν τόσο στον θύτη, όσο και στο θύμα.
Ξεκινώντας από τον θύτη, αρχικά, δηλαδή το Ισλαμικό κράτος, μια οργάνωση που έχει στόχο την εδραίωση του χαλιφάτου μέσω ακραίων και δολοφονικών ενεργειών, φαίνεται πως προέβη στο συγκεκριμένο χτύπημα ως αντίδραση στην σύλληψη ενός από τους μακελάρηδες του Παρισιού, του Αμπντεσλάμ.
Μάλιστα, το Ισλαμικό Κράτος, όχι μόνο ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στις Βρυξέλλες, αλλά απείλησε και την Γερμανία, βάζοντας την στην λίστα των επικείμενων στόχων του. Η στρατηγική του ISIS είναι γνωστή. Πολλαπλά χτυπήματα την ίδια στιγμή και απειλές για επόμενα. Με αυτό τον τρόπο σπέρνουν τον απόλυτο τρόμο σε όλους τους πολίτες.
Ο θρησκευτικός φανατισμός με τον οποίο είναι εμποτισμένοι οι οπαδοί του φτάνει σε τέτοιο βαθμό όπου είναι τιμητικό να γίνει κάποιος βομβιστής αυτοκτονίας, να χάσει, δηλαδή, την ζωή του, στο όνομα του ιερού πολέμου. Η ζωή των αλλόθρησκων για τους τζιχαντιστές έχει μηδαμινή αξία. Και η Δύση είναι ο εχθρός που εμποδίζει την διάδοση των ιδεών τους και υλοποίησης του αρρωστημένου σχεδίου τους.
Εύλογο ερώτημα, βέβαια, αποτελεί γιατί πάντα στόχος είναι απλοί πολίτες και όχι οι πραγματικοί εχθροί, δηλαδή κυβερνητικά στελέχη. Ο λόγος που τα χτυπήματά τους είναι δημόσια αποσκοπούν στην γενίκευση του φόβου και του τρόμου από τους πάντες και την έξαρση μίσους προς τους ιδίους.
Από μια πιο συνομωσιολογική σκοπιά, όμως, υπάρχουν σκέψεις πως αυτός ο πόλεμος ουσιαστικά εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές. Την δύση μεν του προμηθεύει με όπλα το ISIS, και την ανατολή που εκπληρώνει τα σχέδιά της. Όπλα από τα οποία οι Σύριοι πρόσφυγες φεύγουν για να σωθούν, όχι επειδή είναι ριψάσπιδες αλλά για λόγους επιβίωσης.
Τέτοια χτυπήματα, καθιστούν την τέλεια αφορμή για διάφορες κυβερνήσεις που θα ήθελαν να χτυπήσουν το ISIS στην Συρία, μιας και το καταστατικό του ΝΑΤΟ επιτρέπει επιθέσεις μόνο σε περίπτωση άμυνας. Η 11η Σεπτεμβρίου, άλλωστε δεν είναι πολύ μακριά, και θυμόμαστε πως στην συνέχεια ακολούθησε ο Πόλεμος του Ιράκ. Άλλωστε το κρίσιμο ήταν πάντοτε ποιος θα έχει τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής,μια από τις πιο πλούσιες παραγωγικά περιοχές του κόσμου.
Για τον θάνατο όλων αυτών των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στο Μπατακλάν, στους δρόμους του Παρισιού, στις λεωφόρους της Κωνσταντινούπολης, στο μετρό των Βρυξελλών, υπαίτιες σε ένα βαθμό είναι και οι κυβερνήσεις των κρατών αυτών. Γιατί;
Με την εμπλοκή τους σε έναν πόλεμο, ο οποίος γεννά με την σειρά του εκατοντάδες αθώα θύματα, συνομολόγησαν σε έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ ανατολής και δύσης, χριστιανισμού και Ισλάμ. Και μάλιστα, είναι ειρωνικό πως χώρες, που αποστέλλουν στρατιωτικές αποστολές στην Συρία, αρνούνται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες που οι ίδιοι δημιούργησαν κατ΄ουσίαν.
Είναι λογικό, επίσης, ότι μέσα στις αμέτρητες ξεριζωμένες ψυχές που αποζητούν ένα καλύτερο αύριο στην Γηραιά Ήπειρο, καταφέρουν και να βρίσκουν δρόμο προς την Ευρώπη και ορισμένοι τρομοκράτες. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως οι περισσότεροι από όσους έχουν συλληφθεί για προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα, ήταν Ευρωπαίοι υπήκοοι και διέμεναν χρόνια στο εκάστοτε κράτος-θύμα.
Η Ευρώπη, τώρα, άρει την συνθήκη Σένγκεν, αναιρεί στο όνομα τις ασφάλειας θεμελειώδεις αξίες και αρχές της, και φυσικά παγώνει την προ ολίγων ημερών συμφωνία που λήφθηκε για το προσφυγικό.
Αυτή η αέναη κόντρα ανατολής και δύσης έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά. Από την δεκαετία του ’60, όπου τότε Αμερική και Μέση Ανατολή ήταν οι καλύτεροι φίλοι, αδράζοντας και οι δύο τα οφέλη από εξόρυξη πετρελαίου.
Μέχρι που οι σχέσεις τους χάλασαν, γεγονός που πυροδότησε την δημιουργία ακραίων στοιχείων στην Μέση Ανατολή, όπως την Αλ Κάιντα και σήμερα το ISIS.
Ακραία στοιχεία, συν τις άλλοις, βρίσκουν γόνιμο έδαφος να γεννηθούν και στην Δύση υπό τέτοιες συνθήκες. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική, όπως και η έξαρση νεοναζιστικών αντιλήψεων και δείγματα ρατσιστικής βίας. Οι Μουσουλμάνοι μισούν του Χριστιανούς και οι Χριστιανοί τους Μουσουλμάνους.
Αυτή είναι η αρρωστημένη αντίληψη που θρέφει την μεταξύ τους μισαλλοδοξία. Εθελοτυφλούν και ισχυρίζονται πως για όλα τα δεινά της Ευρώπης φταίει η δήθεν εξισλαμοποίησή της.
Κάτι τέτοια δεν έλεγε και ο Χίτλερ, όμως για τους Εβραίους;
Όλος ο κόσμος σήμερα πενθεί.
Πενθεί για τα αθώα θύματα από όπου κι αν προέρχονται. Για τους Ευρωπαίους που έχασαν την ζωή τους πηγαίνοντας στην δουλεία τους το πρωί στις 22 Μαρτίου στις Βρυξέλλες. Πενθεί για τους Σύριους που παλεύουν με τα κύματα για ένα καλύτερο αύριο μακριά από τους βομβαρδισμούς, και τελικά αφήνουν την τελευταία τους πνοή μεσοπέλαγα.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρέει και καθημερινά βλέπουμε τα πράγματα πως οδεύουν προς το χειρότερο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, όμως, πως το μίσος δεν βελτιώνει επ’ ουδενί τέτοιες καταστάσεις. Το μίσος τις τροφοδοτεί. Και το μίσος δεν έχει πρόσωπο. Δεν έχει θρησκεία. Είναι μίσος από άνθρωπο απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο.
Το χρώμα και η εθνικότητα δεν έχουν σημασία. Ας μην γίνουμε κι εμείς έρμαια των περιστάσεων. Ο πόλεμος, κάθε είδος πόλεμος, πρέπει να σταματήσει. Τα συμφέροντα δεν πρέπει να τοποθετούνται πάνω από την αλληλεγγύη, την συμπόνια και την αγάπη. Ας μην αφήσουμε την μισαλλοδοξία να ριζώσει στις καρδιές μας.
