Γιάννης ΒανδήςΑς μάθουν οι άνθρωποι να χωρίζουν επιτέλους…
Τίποτα δεν προμήνυε το θρίλερ που θα εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. Μετά το χωρισμό, μπήκε στο μπαρ και την είδε, μετά από τρεις ολόκληρους μήνες, μα ήταν αλλαγμένη. Εκεί που παλιά είχε δύο χέρια, τώρα είχε τέσσερα. Και στη θέση που βρισκόταν το στόμα της, είχε δύο στόματα. Σαν να την είχε ζωγραφίσει ο Νταλί σε κατάσταση παράκρουσης. Ένα άλλο σώμα είχε φυτρώσει στο δικό της και την έπνιγε, είχε πέσει πάνω της, κι ενώ ήταν όρθιοι, έδινε την αίσθηση πως την είχε πλακώσει. Ένα ξένο σώμα, αντρικό και σιαμαίο. Το σώμα που για τέσσερα χρόνια ήταν δικό του μαξιλάρι, έγινε sex toy στα χέρια κάποιου άλλου. Και μετά τίποτα. Όπου κι αν κοιτούσε έβλεπε αυτό το φρικιαστικό θέαμα. Φρικιαστικό, γιατί όλα γίνονταν με τη θέλησή της. Προ εκπλήξεως την έβλεπε να εκτίθεται με κάποιον άλλον, μέσα στο μπαρ που άλλοτε εκτιθόταν μαζί του, χωρίς να διαμαρτύρεται, χωρίς να προσπαθεί να φύγει, αλλά ίσα-ίσα, προσπαθώντας να γαντζωθεί από το σώμα του νέου γητευτή της.
Τον είδε κι αυτή. Είδε πως ήταν εκεί, και συνέχισε να σκηνοθετεί ένα θέαμα προορισμένο να σπείρει αμφιβολίες. Μία εικόνα που κανείς δεν πρέπει να βλέπει μετά από ένα χωρισμό, ακόμα κι αν έχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες.
Το θέαμα αυτό, που η Μαλβίνα το έλεγε “Θέαμα της γδαρμένης τίγρης στο πάτωμα” δεν είναι άλλο παρά μία κραυγή βοήθειας. Ελάτε όλοι να δείτε το υπερθέαμα, φωνάζει ο κράχτης του τσίρκου. Ελάτε να δείτε πώς κάνει η τίγρη αν τη βασανίσουμε. Με τη διαφορά βέβαια ότι ο κράχτης κι η τίγρη είναι το ίδιο πρόσωπο, δηλαδή η θηλυκή πρωταγωνίστρια μας έδειξε που μπορεί να φτάσει όταν βασανίζεται.
Τι προσπαθούσε να μας πει το θηλυκό; Ότι βρήκε νέο θωπευτή; Μα δεν είναι φυσιολογικό να βρεθεί κάποιος άλλος; Δεν ήταν θέμα χρόνου να κάνει νέα σχέση; Φυσικά και ήταν. Άλλωστε το ίδιο έκανε και ο πρωταγωνιστής μας, προχώρησε σε νέες κολαστήριες υπάρξεις. Είναι όμως αυτό ένα κατόρθωμα που αξίζει να επιδείξει; Για το κορίτσι της ιστορίας μας, ναι. Σκέφτηκε ότι η νέα σχέση είναι άξια προβολής, κι ίσως μάλιστα χρίζει προβολής, για να βγάλει τα λεφτά της. Αν δεν την δει το target group, η παραγωγή θα μπει μέσα σου λέει.
Μετά το χωρισμό…
…αρχίζει πάλι η Στρατηγική, ίδιας έντασης με τη στρατηγική που προηγείται της σχέσης. Πριν ξεκινήσει μία σχέση καλείται ο single να το παίξει κελεπούρι, άνετος κι αυτόνομος, hard to get ελκυστικός. Εγωισμός, δεν κάνω εγώ την πρώτη κίνηση, σιγά μη ρίξω τα μούτρα μου. Με το τέλος μίας σχέσης οι χωρισμένοι καλούνται να αναχαιτιστούν, να οργανώσουν την στρατηγική τους ώστε να δείξουν ότι είναι έτοιμοι για την επόμενη μάχη, δηλαδή ότι είναι έτοιμοι για την επόμενη σχέση.
Στην μεταπολεμική εποχή μίας σχέσης, κανείς δεν πρέπει να δείξει ευάλωτος, η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι οργανωμένη και να υλοποιείται με χειρουργική ακρίβεια: βγαίνει έξω θεά-αγάπη-μου, κι ο άλλος αντίστοιχα με το λινό πουκάμισο, με πούδρες και γένια τριών ημερών που εξαφανίζουν τα δάκρυα, για να δείξουν ότι ο πόλεμος δεν τους κόστισε τίποτα. Ότι δεν είχαν καμία απώλεια.
Μα ποιος πόλεμος έγινε χωρίς θύματα και ποιος χωρισμός δεν είχε βρεγμένα προσκεφάλια;
Βέβαια, η ένταση ενός χωρισμού είναι ανάλογη με αυτήν της σχέσης που τελείωσε. Άλλωστε μαθηματικοί, φυσικοί και βιολογικοί νόμοι το επιβεβαιώνουν: ό,τι μπαίνει, βγαίνει. Οι ήρεμοι χωρισμοί συμβαίνουν μετά από χλιαρές σχέσεις. Και αντίστοιχα, κινηματογραφικοί έρωτες δεν μπορούν να πεθάνουν χωρίς κηδεία.
Το αποτέλεσμα; Η ένταση της τέως ερωτικής συμμαχίας διοχετεύεται στην κατατρόπωση του πρώην. Το πρόβλημα; Δεν ξέρουν να χωρίζουν οι άνθρωποι. Φιλοσοφικά μιλώντας, η απώλεια και η φθορά είναι δοσμένα. Παρόλα αυτά, η φιλοσοφία πρέπει να περιορίζεται σε αυτούς που την αντέχουν, κι εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς. Περνάμε, λοιπόν, γρήγορα γρήγορα στην πρακτική προσέγγιση του χωρισμού.
Γιατί υπάρχει η ανάγκη να κατατροπώσεις; Γιατί πρέπει να νικήσεις; Είναι γιατί νιώθεις πως ο άλλος δεν πληγώθηκε αρκετά, και εσύ ως δικαστής Ντρεντ πρέπει να πάρεις τον Ερωτικό Νόμο στα χέρια σου και να επιβεβαιώσεις πως λαμβάνει τον χωρισμό που του αξίζει. Κι έτσι καταστρώνεις το σχέδιο, να βρεθείς στην περιοχή ελέγχου του πρώην, να είσαι εκθαμβωτική, ελεύθερη κι ωραία. Αν δεν είσαι ελεύθερη, ακόμα καλύτερα.
Για να δει τι έχασε, ή τι ξέχασε. Να θυμηθεί ότι εξακολουθείς να είσαι θεά με δωδεκάποντο. Να συνειδητοποιήσει ότι οι ερωτικές σου μετοχές βγήκαν ξανά στην αγορά και ανεβαίνουν τώρα που χωρίσατε. Να υποθέσει ότι είσαι πιο ευτυχισμένη από ότι ήσουν μαζί του. Κοντολογίς, τα κάνεις όλα αυτά για να νιώσει όλα αυτά που φοβάσαι εσύ: Ότι είναι ακόμα θεός με τα γενάκια του. Ότι περνάει ακόμα καλά με τους φίλους του, και μπορεί ακόμα να γελάει δυνατά. Ότι η ρουτίνα του δεν άλλαξε κι ότι δεν είχε ανάγκη να πενθήσει, γιατί η απώλεια δεν ήταν αρκετά μεγάλη.
Αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός: να σπείρεις αμφιβολίες, για το αν πράγματι η σχέση που τελείωσε σήμαινε για σένα αυτά που ισχυριζόσουν πριν τελειώσει. Σκοπός είναι να πληγώσεις, γιατί κοστολογείς το τέλος της σχέσης σε ανείπωτο πόνο. Άλλωστε ανείπωτο πόνο βίωσες, οπότε το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον κάνεις να τον νιώσει κι αυτός.
Κι αρχίζει η παράνοια. Βαθιά στο μυαλό σου, θες ακόμα και τον χωρισμό να τον βιώσετε κοινώς. Από την κεκτημένη ταχύτητα της σχέσης, στην οποία βιώνατε τον έρωτα μαζί, θες ο άλλος να βιώσει και τον χωρισμό με τον τρόπο τον δικό σου. Επιθυμείς η ερωτική ταύτιση να συνεχίσει και στο χωρισμό. Να περάσετε μαζί ακόμα και τον χωρισμό. Χώρια, αλλά μαζί στο συναίσθημα. Κι ίσως.. ίσως καταφέρει ο άλλος να το δει αλλιώς. Ίσως, αν πονέσει όπως πονάς, να θελήσει επανασύνδεση.
Ας μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι. Ας μάθουν να αγαπούν αυτούς με τους οποίους μοιράστηκαν ζωή. Ας καταλάβουμε ότι πέρα από τις πρώτες εντυπώσεις, μεγάλη σημασία παίζουν και οι τελευταίες εντυπώσεις: είναι αυτές με τις οποίες θα σε θυμάται ό άλλος. Θες πραγματικά να αμφιβάλλει για το αν η σχέση σας σήμαινε λιγότερα από όσα ένιωθες;
Ή, σε άλλο επίπεδο, πριν ντυθείς Νέμεση και βγεις στο δρόμο παγανιά, σκέψου ότι μέχρι χτες αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπούσες. Κι άμα ξέρεις να αγαπάς ξέρεις και να χωρίζεις.