Μαρία ΤσιμάραΕδώ και ορισμένες βδομάδες, τα κεντρικά οδικά δίκτυα της χώρας και οι εθνικές οδοί, είχαν παραλύσει λόγω των συνεχών κινητοποιήσεων των αγροτών, οι οποίοι αντιτάσσονται ενάντια στα σκληρά μέτρα που προτίθεται να ψηφίσει και να εφαρμόσει η κυβέρνηση.
Οι μνημονιακές πολιτικές που έχουν αφαιμάξει τα μεσαία στρώματα, τους ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους αλλά και τους μικροεπιχειρηματίες, ήταν επόμενο να στοχοποιήσουν την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας.
Η Ελλάδα, ως μια κατά κόρον αγροτική χώρα, οφείλει μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της στην κτηνοτροφία και την καλλιέργεια, καθιστώντας τους τομείς αυτούς βασική πλουροπαραγωγική πηγή της χώρας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλωστε, πολλάκις είχε περιορίσει την παραγωγή αγροτικών προϊόντων στα πλαίσια του πλαφόν του έθετε για κάθε χώρα.
Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανέγγιχτο τον κλάδο αυτό. Ακολουθώντας πιστά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και επιβάλλοντας τα συγκεκριμένα μέτρα, δεν έχουν άλλο στόχο από τον κατακερματισμό του κλάδου και εν τέλη την εγκατάλειψή του. Αναλογιζόμενοι την ιστορία της ελληνικής οικονομίας παρατηρούμε πως ανέκαθεν η Ελλάδα δεν στηρίζονταν στην εξόρυξη μετάλλων, πηγών ενέργειας ή στην βιομηχανία αλλά στους πρωτογενείς τομείς της οικονομίας. Στο κρέας, στα οπωροκηπευτικά, στο κρασί, στο τσίπουρο.
Σήμερα η κυβέρνηση:
- αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών
- αφαιρεί το προνόμιο του φθηνού πετρελαίου
- αυξάνει την προκαταβολή φόρου και τον συντελεστή φορολογίας εισοδήματός από το 13% στο 20%,που στην πορεία θα φτάσει στο 26%.
Στο αντίποδα οι αγρότες διεκδικούν:
- συντελεστή φορολογίας εισοδήματος στο 13%
- αφορολόγητο εισόδημα 12.000 ευρώ
- καμιά αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ
- μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στα 60 για τους αγρότες και στα 55 για τις αγρότισσες
- αφορολόγητο πετρέλαιο
- καμιά κατάσχεση πρώτης, δεύτερης κατοικίας ή χωραφιού, από δάνεια που βρίσκονται στο κόκκινο, συνολικής αντικειμενικής αξίας μέχρι 300.000 ευρώ.
Είναι, όμως, οι απαιτήσεις τους αυτές απόλυτα εύλογες;
Πολλοί υποστηρίζουν πως οι αγρότες δεν είναι απόλυτα εξαθλιωμένοι αλλά αντιθέτως διαθέτουν κάποια οικονομική άνεση, αναφερόμενοι κυρίως σε μια μερίδα αγροτών οι οποίοι καταχραζόμενοι ευρωπαϊκά κονδύλια, επιδοτήσεις ή ψεύτικες αποζημειώσεις, κερδοσκοπούσαν ασυστόλως. Τέτοια φαινόμενα ίσως είναι αρκετά γνώριμα στις επαρχίες όπου πολλοί υποτιθέμενοι μικροκαλλιεργητές, εμφανίζονταν όλως παραδόξως με ακριβά αυτοκίνητα και έχτιζαν πολυτελείς μεζονέτες. Τα, δε, θαλασσοδάνεια της ΑΤΕ ΒΑΝΚ, οδήγησαν στο κλείσιμό της και στην επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.
Πηγή πλουτισμού, βέβαια, για ορισμένους σύγχρονούς κοτζαμπάσηδες αποτελούσε και η εκμετάλλευση των εργαζόμενων τους, είτε Ελλήνων, είτε μεταναστών. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια άλλωστε από το χαρακτηριστικό παράδειγμα από της Μανωλάδας και τις ”ματωμένες φράουλες”.
Πασίγνωστή είναι, ακόμη, η εκμετάλλευση των αγροτών, ακόμη, απέναντι στους υπαλλήλους τους σχετικά με τα πενιχρά ημερομίσθια, αλλά και την μη καταβολή των ασφαλιστικών τους εισφορών τους. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η δημιουργία μιας τάξης δουλοπαροίκων που κόπιαζε για να αδράττουν τα κέρδη οι ιδιοκτήτες, αλλά και το σταδιακό ”άδειασμα” του ταμείου του ΟΓΑ. Δεν είναι, άδικο, λοιπόν, πως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι συνδράμουν μέσω των κρατήσεων τους για το εν λόγω ταμείο,κι όχι οι ίδιοι οι αγρότες;
Οι εικόνες, πάντως, πεταμένων τροφίμων και χυμένου γάλακτος στα μπλόκα ήταν τουλάχιστον προκλητικές. Σε μια χώρα όποιου ο μισός πληθυσμούς βρίσκεται σε όρια της φτώχειας, θα έπρεπε να επικρατεί κάποιου είδους αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ιδιαιτέρως προς τους ανθρώπους που βιώνουν προβλήματα σαν και τα δικά τους, όπως υποστηρίζουν. Μπορεί αυτά να ήταν τα μέσα τα οποία μπορούσαν οι αγρότες να διαθέσουν προκειμένου να διαμαρτυρηθούν, όμως άλλοι εργαζόμενοι που πλήττονται δεν έχουν καν της πολυτέλεια να απεργήσουν υπό τον φόβο της απόλυσης.
Αν τελικά είχαν δίκιο ή άδικο, είναι δύσκολο να απαντηθεί.
Η κυβέρνηση έχει βρει προς το παρόν μια συμβιβαστική λύση και για τις δυο πλευρές και τα μπλόκα διαλύθηκαν. Πράγματι, μεγαλύτερο μέρος των αγροτών αποτελούν πραγματικά οι μικροκαλλιεργητές και αυτοί που το εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τις 12.000. Τι συμβαίνει, όμως, με τους πατρικίους, οι οποίοι ήταν ανέκαθεν τα κακομαθημένα παιδιά των κυβερνήσεων και εκβιάζοντας τες με αποκλεισμό των δρόμων διατηρούσαν τα όποια προνόμιά τους; Τα βάρη πρέπει να είναι ισοσκελισμένα και να μοιράζονται δικαίως μέσα σε μια ευνομούμενη κοινωνία.
Ας ελπίσουμε πως θα συμβεί αυτό και στην Ελλάδα..