Ηλέκτρα ΚατσίκηΦόρα την μάσκα σου και βγες αλλά να θυμάσαι… το επόμενο πρωί όλα θα είναι πάλι ίδια.
Aπόκριες. Κομφετί παντού. Παιδικά γέλια στους δρόμους και τραγούδια. Μάσκες, κλόουν, υπερήρωες, πρίγκιπες, πριγκίπισσες και κάθε λογής πλάσματα της φαντασίας ξεχύνονται στους δρόμους για λίγες μέρες δίνοντας λίγη χαρά.
Όλοι οι ήρωες των παραμυθιών βγαίνουν από τα παραμύθια και για λίγο καιρό κάνουν παρελάσεις στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης μπροστά στο «χαρούμενο» πλήθος. Ο βασιλιάς καρνάβαλος ρίχνει τις πονηρές ματιές του μέχρι να ρθεί η στιγμή να καεί στην πυρά, όπως οι μάγισσες τον Μεσαίωνα. Ο θεός του καρναβαλιού, σαν άλλος θεός Έρωτας ρίχνει παντού τα βέλη του γεμίζοντας κέφι στα άλλοτε σκυθρωπά πρόσωπα. Προσπαθεί μέσα από την μάσκα του να κάνει χαρούμενο τον κόσμο που παρευρίσκεται. Οι σερπαντίνες ξετυλίγονται στον ουρανό σαν τα όνειρα που ξετυλίγονται κάθε βράδυ στον ύπνο μας προσπαθώντας έτσι να χρωματίσουν για λίγο την πραγματικότητά μας, πρόσωπα γύρω μας χορεύουν, τα μάτια δεν κλαίνε αλλά λάμπουν σαν να είναι χρυσός, άνθρωποι στροβιλίζονται στους ρυθμούς της μουσικής και γελούν.
Όλα αυτά για λίγες ώρες, μέχρι να ξημερώσει. Μετά όπως η άμαξα έγινε κολοκύθα έτσι και τα χιλιάδες κομφετί σκορπίζονται στο έδαφος αφήνοντας παντού τα ίχνη τους. Αφήνουν πειστήρια ότι κάποτε ήταν εκεί, κάποτε στροβιλίζονταν στον αέρα. Όταν ξημερώνει τα χαμόγελα παγώνουν μέσα από την αστραφτερή και ψεύτικη σκόνη.
“Τα βράδια της Αποκριάς, οι σκέψεις μας γίνονται χάρτινα πρόσωπα που χορεύουν σαν τρελά γύρω μας. Κι εμείς, βυθιζόμαστε σε ένα πολύχρωμο ωκεανό, περνώντας το όριο που χωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Κάθε πρόσωπο είναι μια διαφορετική απόχρωση του ίδιου μας του εαυτού.”
Άραγε μόνο τώρα φοράμε μάσκες; Μόνο τώρα προσποιούμαστε κάτι το οποίο θα θέλαμε να ήμασταν; Πολλές φορές πίσω από την μάσκα κρύβουμε την πιο βαθιά μας φαντασίωση, την πιο τρελή μας σκέψη, τον ψυχικό μας κόσμο.
Κρύβουμε για λίγες ώρες το πρόσωπό μας με κάτι τρελό. Του βάζουμε ένα προσωπείο το οποίο θα θέλαμε να ήμασταν και κρυβόμαστε… Κρυβόμαστε πίσω από αυτό που πραγματικά είμαστε και νιώθουμε, κρυβόμαστε για να μην μας αναγνωρίσει κανείς.
Έτσι πίσω από αυτή την μάσκα καταφέρνουμε να ξορκίσουμε όλα αυτά που μας πονάνε, έστω και για λίγες ώρες. Για να πνίξουμε τις πίκρες στο ποτάμι των δακρύων μας. Για να μπορέσουμε να γελάσουμε με την καρδιά μας όσες φορές ντρεπόμασταν να χαρούμε.
Γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που κατά κάποιον τρόπο συνειδητά ή μη έχουμε ηθικοποιήσει τη βία. Δεν αντιδρούμε απέναντι σε μια βίαιη σκηνή, ενώ ταυτόχρονα φοβόμαστε να γελάσουμε με την ψυχή μας μην και φανεί ότι πριν μια ώρα είχαμε φάει. Φοβόμαστε να κλάψουμε φανερά μήπως και μας «κακοχαρακτηρίσουν» και φοβόμαστε να χαρούμε το πιο όμορφο συναίσθημα της ζωής, τον έρωτα. Έτσι μέσω της μάσκας που φορούμε προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε τους φόβους μας μήπως και καταφέρουμε να τους νικήσουμε, απλά για να μπορέσουμε να ξεσπάσουμε.
Φωτογραφία: Γιώργος Τατάκης
Τα βράδια της Αποκριάς, οι σκέψεις μας γίνονται χάρτινα πρόσωπα που χορεύουν σαν τρελά γύρω μας. Κι εμείς, βυθιζόμαστε σε έναν πολύχρωμο ωκεανό, περνώντας το όριο που χωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Κάθε πρόσωπο, είναι μια διαφορετική απόχρωση του ίδιου μας του εαυτού.
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί διαλέγουμε να φορέσουμε εκείνη την στολή και όχι μία άλλη; Μέσω αυτής της στολής βρίσκουμε καταφύγιο κι αφήνουμε ελεύθερο τον εσωτερικό μας κόσμο να βγει στην επιφάνεια και να πάρει τον έλεγχο, μπλεκόμαστε μες το πλήθος, πίνουμε, χορεύουμε χωρίς να αναγνωρίζουμε ποιος είναι ποιος. Φλερτάρουμε και αυτό το παιχνίδι μας αρέσει. Ίσως φορώντας αυτήν την μάσκα κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε αλλιώς.
Αφήνουμε πίσω τις αναστολές μας σπάζοντας τις αλυσίδες που μας κρατούν δεμένους σε χιλιάδες κομμάτια. Γινόμαστε πρωταγωνιστές της δικής μας τρελής παράστασης. Μέχρι που ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει, το θέατρο τελειώνει και τα μάγια λύνονται, όλα ξεθωριάζουν και έρχεται η στιγμή που καιγόμαστε και μεις στην πυρά μαζί με τον βασιλιά καρνάβαλο. Θα φορέσουμε τα πραγματικά μας προσωπεία και θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητά μας.
Φωτογραφία: Γιώργος Τατάκης