Ηλέκτρα ΚατσίκηΟ Ερρίκος Μηλιάρης είναι μόλις 22 χρονών. Τόσο νέος και τόσο ταλαντούχος έπαιξε φέτος στην θεατρική παράσταση ‘Φάουστ’ του Γκαίτε, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεται με την Κατερίνα Ευαγγελάτου καθώς συμμετείχε και στον ‘Ρήσο’ του Ευρυπίδη το καλοκαίρι που μας πέρασε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε ταινίες μικρού μήκους μεταξύ των οποίων, το Spectrum του Δημήτρη Γκότση στα πλαίσια του φεστιβάλ Δράμας το 2014 και το Point Blank του Στέφανου Γκέκα.
Εμείς τον ρωτήσαμε για την παράσταση, τον έρωτα, την Ελλάδα της κρίσης και το θέατρο γενικότερα.
- Η ηθοποιία για σένα ήταν ένα παιδικό όνειρο που απλά πραγματοποιήθηκε;
Ερρίκος: Κάπως έτσι. Είχα αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός απ’ τα εννιά μου χρόνια, ξεκίνησα να παίζω σε ερασιτεχνικές ομάδες και μόλις τελείωσα το σχολείο μπήκα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Απλώς η γοητεία, νομίζω, αυτής της δουλειάς έγκειται στο ότι δεν μπορείς να πεις ποτέ πραγματικά πως πραγματοποιήθηκε το όνειρο σου και δε θες τίποτα άλλο πλέον. Το θέατρο επιφυλάσσει συνεχώς νέες εμπειρίες, νέες προκλήσεις, νέα βάθη. Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει, δεν έχεις γευτεί. Είναι ατέρμονο και γι’ αυτό είναι όνειρο.
- Φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κάνει κάποιο άλλο επάγγελμα εκτός του ηθοποιού;
Ερρίκος: Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι που δε σχετίζεται με την τέχνη. Με γοητεύει η τέχνη γενικότερα. Ασχολούμαι με τη συγγραφή, πειραματίζομαι με τη μουσική. Στο θέατρο βρήκα απλώς το όλον, την πληρότητα της πνευματικής απόλαυσης. Είμαι και θα είμαι ηθοποιός, όμως, θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ και με άλλους τομείς του θεάτρου στο μέλλον, όπως για παράδειγμα με τη σκηνοθεσία. Ακόμα και το να κάνω φώτα στο θέατρο με γοητεύει!
- Η παράσταση «Φάουστ» είδαμε ότι πήγε πολύ καλά στην Αθήνα και επικροτήθηκε από το αθηναϊκό κοινό. Πες μας τι αποκόμισες εσύ από τον κόσμο;
Ερρίκος: Ακούσαμε νομίζω όλων των ειδών τις εντυπώσεις και αυτό είναι το θετικό. Αν μια παράσταση δεν αρέσει σε κανέναν ή αρέσει σε όλους, τότε κάτι δεν πάει καλά. Σίγουρα ο κόσμος εισέπραξε την υψηλή ποιότητα (και ποσότητα!) δουλειάς που υπήρξε από μέρους μας, και το σημαντικότερο για μένα είναι ότι, με αφορμή την παράσταση, δημιουργήθηκε ένα πεδίο συζήτησης και προβληματισμού πάνω στα θέματα που διαπραγματεύεται ο Φάουστ και που αφορούν όλους μας. Μετά την παράσταση έβλεπες όλον τον κόσμο, έξω απ’ το θέατρο, να συζητάει για την παράσταση και το έργο, να διαφωνεί, να συμφωνεί, να προβληματίζεται. Και αυτό, νομίζω, είναι ο σκοπός της θεατρικής πράξης.
Ακόμα και το να κάνω φώτα στο θέατρο με γοητεύει!
- Η παράσταση πήγε και στη Θεσσαλονίκη. Εκεί πώς ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου;
Ερρίκος: Στη Θεσσαλονίκη κατάλαβα ότι “διψάνε” για τέτοιου είδους έργα και παραγωγές και πραγματικά ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Ακόμα και ο ταξιτζής μας είπε ότι ήρθε και μας είδε! Είναι κρίμα που δε γίνονται συχνότερα τέτοιου είδους γεγονότα, ο κόσμος εκεί πραγματικά το ζητάει. Και είναι μια υπέροχη πόλη με πολύ ωραία θέατρα και καλλιτεχνικούς χώρους. Αν ξεπεραστούν τα οικονομικά προβλήματα του ΚΘΒΕ, με λίγη φροντίδα πιστεύω ότι πραγματικά είναι ιδανική πόλη για να γίνουν μεγάλα πράγματα.
- Ο «Φάουστ» σε κάποιο σημείο λέει “ας ορμήσουμε στην εποχή της βίας, ας ζήσουμε τα πάντα, ας τα δοκιμάσουμε, ναρκωτικά, γυναίκες, ηδονή, σώμα”. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου «να βγαίνει» εκτός ορίων;
Ερρίκος: Ναι, φυσικά. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα αυτό που έχει πολλές πλευρές και πρόσωπα. Βγαίνοντας απ’ τα όρια σου γνωρίζεις καλύτερα τα πραγματικά σου όρια, τον εαυτό σου, δοκιμάζεσαι, αλλά παράλληλα μπορεί και να «τραυματιστείς», να οδηγηθείς στην καταστροφή. Πιστεύω πως δεν είναι ωφέλιμο να γίνει αυτή η στάση γενικότερα τρόπος ζωής, σε στιγμές, όμως, είναι προϊόν ευτυχίας και αυτογνωσίας να βγαίνουμε απ’ τα όριά μας. Είναι η έμφυτη τάση μας να ανακαλύψουμε τα όρια της ύπαρξης και τα διάφορα πρόσωπά της και σε αυτήν ακριβώς την τάση αναφέρεται ο Φάουστ. Όποιος αρνείται αυτή του την τάση, ουσιαστικά αρνείται την ανθρώπινη φύση του.
Η βουτιά στον κόσμο του έρωτα σημαίνει αμέσως ότι αφήνω τον εαυτό μου εκτεθειμένο σε κάθε κίνδυνο.
- Ο έρωτας είναι σωτηρία ή καταστροφή και πώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ;
Ερρίκος: Και τα δύο είναι. Γιατί, οι ίδιες αυτές έννοιες δεν περιέχουν μέσα τους η μία την άλλη; Δεν μπορεί η σωτηρία κάποιου να είναι η καταστροφή του και η καταστροφή του η σωτηρία του; Ο έρωτας πιθανώς να χρειάζεται να σε καταστρέψει για να σε σώσει. Η βουτιά στον κόσμο του έρωτα σημαίνει αμέσως ότι αφήνω τον εαυτό μου εκτεθειμένο σε κάθε κίνδυνο. Δεν είμαι ασφαλής, απωθώ κάθε άμυνά μου, χάνω τη δύναμή μου και «μικραίνω» τον εαυτό μου μπροστά στο αντικείμενο του πόθου μου, θυσιάζομαι, παραδίνομαι, επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι αδύναμος και ανόητος. Βιώνω τον έρωτα, τη σωτηρία μου, μέσα απ’ την καταστροφή μου. Η ίδια η διαδικασία προς τη σωτηρία, είναι, τελικά, επικίνδυνη.
- Τι είναι το θέατρο για σένα;
Ερρίκος: Θα σου απαντήσω με κάτι που είχε πει ο Λευτέρης Βογιατζής. Τον είχε ρωτήσει δημοσιογράφος «Τι δίνει η τέχνη σε έναν ηθοποιό; Παρηγορεί; Δημιουργεί διεξόδους προς την προσωπική ευτυχία; Προς την ικανοποίηση;». Κι εκείνος απάντησε «Όλα αυτά, για ένα δευτερόλεπτο…»
- Σε έχουμε δει να κάνεις και κινηματογράφο. Εάν μπορούσες να επιλέξεις τι θα έκανες περισσότερο: θέατρο ή κινηματογράφο;
Ερρίκος: Δεν τα ξεχωρίζω μέσα μου. Είναι δύο τελείως διαφορετικές δουλειές τις οποίες όμως επιθυμώ να τις έχω στη ζωή μου εξίσου.
Ερρίκος Μηλιάρης: Ο άνθρωπος περιέχει την κόλαση και τον παράδεισο μαζί.
- Ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου στην Ελλάδα της ‘’κρίσης’’ και τι εύχεσαι γι’ αυτήν στο μέλλον;
Ερρίκος: Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος σε κρίση. Και κυρίως ένας κόσμος ιδεών. Μεγαλώσαμε με ένα πρότυπο ζωής που τώρα διαφαίνεται η αποτυχία του. Το θέμα είναι αν επιθυμούμε να το αλλάξουμε και να εισάγουμε άλλους δρόμους στη ζωή μας, πράγμα που φυσικά είναι άθλος και ηρωισμός γιατί καλούμαστε να παλέψουμε με πρότυπα που έχουν ριζωθεί στο DNA μας, ή αν θα επιλέξουμε να αγνοήσουμε αυτή μας την κρίση και να παρατείνουμε αυτό το πρότυπο ζωής μέχρι να μας οδηγήσει στην καταστροφή μας και τη συντέλεια. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να ευχηθώ. Ο άνθρωπος περιέχει τον παράδεισο και την κόλαση μαζί. Αυτό το πράγμα δε θα αλλάξει γιατί αυτοί είμαστε. Αρκούμαι στο να παρατηρώ την εξέλιξη της ανθρωπότητας και να συμμετέχω όσο μπορώ κι εγώ σε αυτήν. Κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Μέρος της ιστορίας είμαστε. Θα γραφτεί όποιο κεφάλαιο είναι να γραφτεί και πάμε παρακάτω.
- Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτήριζες την σημερινή εποχή;
Ερρίκος: Μια λέξη αρκεί. Συγχυσμένη.
- Είσαι αισιόδοξος;
Ερρίκος: Φυσικά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος εν ζωή που να είναι στην ουσία του απαισιόδοξος. Η ελπίδα για κάτι μας κινεί, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να ζούμε. Κι ο απαισιόδοξος ζει με την ελπίδα να πάψει να’ ναι απαισιόδοξος. Τώρα το αν πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα και ότι θα υπάρξει φως, δεν μπορώ να το απαντήσω γιατί πραγματικά δεν το ξέρω. Μου αρκεί που ελπίζω σε αυτό.
- Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Ερρίκος: Υπάρχουν διάφορα πράγματα και είμαι ευτυχής για αυτό, τίποτα, όμως, ανακοινώσιμο, προς το παρόν.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του ηθοποιού. Τον ευχαριστούμε!