Νάντια ΚλήμουH Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ανέβηκε φέτος για 6η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Χώρα, με πρωταγωνίστρια τη Νένα Μεντή, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουν βγει. Το έργο είναι ένας μονόλογος, και αφορά τη ζωή της γνωστής στιχουργού του ρεμπέτικου τραγουδιού, καλύπτοντας όλη τη ζωή της, από τα νεανικά της χρόνια στη Μικρασία, μέχρι και τον θάνατο της. Η ζωή της ήταν πολυτάραχη, τα πάθη της μεγάλα, και οι καημοί της βαρείς, όπως άλλωστε θα άρμοζε σε μια μεγάλη ρεμπέτισσα.
Η ιστορία βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε η εγγονή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου η Ρέα, και δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση, κάνοντας παλινδρομήσεις ανάμεσα στα γεγονότα και τους ανθρώπους που τη σημάδευσαν.
Η Νένα Μεντή είναι καθηλωτική ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Η ζωή της στη Μικρασία όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μέχρι που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει το 1922, η μητέρα της, στην οποία είχε ιδιαίτερη αδυναμία, τα πρώτα της θεατρικά βήματα πλάι σε ονόματα όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη και η μεταξύ τους φιλία, η συνεργασία της με τον Τσιτσάνη και τον Χιώτη, η αγάπη της στο δεύτερο άντρα της τον Γιώργο, στη κόρη της Μαίρη και στην εγγονή της Ρέα, η αδυναμία της για τη πόκα που της προκάλεσε πολλά προβλήματα- οικονομικά αλλά και στη σχέση της με τους δικούς της ανθρώπους- ο ζαμάν φου χαρακτήρας της, όλα αυτά, συνδυάζονται άριστα με τα ρεμπέτικα τραγούδια που έγραφε και που παίζουν κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Τραγούδια όπως ‘’πετραδάκι πετραδάκι’’, ‘’είμαι αϊτός χωρίς φτερά’’, ‘’όνειρο απατηλό’’, ‘’περασμένες μου αγάπες’’, ‘’τι έχει το παιδί και κλαίει’’, ‘’δυο δρόμους έχει η ζωή’’ κ.α., είναι τραγούδια βγαλμένα από τη ζωή της. Μια ζωή που αποτελεί ταυτόχρονα και μια μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: Μικρασιάτικη καταστροφή, προσφυγιά (που παραμένει επίκαιρη ακόμα και τώρα), κατοχή και χούντα, τα έζησε όλα αυτά, γεγονότα που συνέβαλλαν στην άνθηση αλλά και στη παρακμή του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλα είναι πολύ καλή, το σκηνικό ξεκινάει αρκετά γεμάτο, αλλά όσο περνά η παράσταση αδειάζει, συμβολίζοντας τις απώλειες στη ζωή της που τη στοίχειωσαν και δε κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει.
Η ερμηνεία της Νένας Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη, καθώς επί μιάμιση ώρα κρέμεσαι από τα χείλη της χωρίς να κουραστείς λεπτό, σε κάνει να γελάς και να κλαις με την ίδια ευκολία, αποτυπώνοντας πιστά το πνεύμα και τη τρέλα της στιχουργού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το έργο παίζεται τόσα χρόνια σε κατάμεστα θέατρα και έχει τις καλύτερες κριτικές.
Βγαίνοντας από το θέατρο, αισθάνεσαι τρομερή συγκίνηση, καθώς το έργο αυτό σου θυμίζει την ιστορία σου και τις ρίζες σου, τη λαϊκή μουσική που κάποτε είχε βάθος και ποιότητα, σου υπενθυμίζει ότι η προσφυγιά είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό, κάποτε το ζήσαμε εμείς, τώρα άλλοι άνθρωποι βασανίζονται από αυτή. Το πιο σημαντικό όμως που σου αφήνει το έργο, είναι η ανάδειξη του ανθρώπινου σθένους, ότι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου πέρασε ό,τι πέρασε και άντεξε, χωρίς να χάσει ποτέ το κέφι της και τη δίψα της για ζωή, αποτελώντας ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
Όσοι λοιπόν δε το έχετε δει, σπεύσατε, καθώς θα είναι για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, μέχρι τις 14 Φλεβάρη.
Πληροφορίες Παράστασης: Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Κυψέλη), Τιμές Εισιτηρίων: 14(κανονικό) και 12(μειωμένο)