Κυριάκος ΒλάχοςΑπολογισμός Χριστουγέννων 2015 (γιατί ο απολογισμός είναι σαν τον γαλλικό που γίνεται σε καφετιέρα με έμβολο: θέλει τον χρόνο του για να καθίσει καλά, hence και η καθυστέρηση).
Δεν θέλω να αναλώνομαι στα αυτονόητα για αυτό δεν θα χάσω πολύ χρόνο στο να απολογηθώ για τον χρόνο που πέρασα μακριά σας. Φαντάζομαι πως το πλήθος των αναγνωστών μου θα έχει παρατηρήσει την δίμηνη απόσταση μου από την αρθρογραφία καθώς οι αρχισυντάκτες με ενημέρωσαν για τα αναρίθμητα inbox που λάμβανε καθημερινά το site και αποζητούσαν τους λόγους για τους οποίους έχω πάψει πια να δημοσιεύω κείμενα μου. Πολλοί πίστεψαν ότι αποχώρησα, πλήθος ήταν αυτοί που μίλησαν για σκάνδαλο μεταξύ εμού και ηγετικού μέλους της σελίδας και ενδεχόμενη απόλυσή μου, περισσότεροι αυτοί που θεώρησαν ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και κατέληξαν στο ότι πήρανε στην θέση μου κάποιον περισσότερο Ευρωπαίο έτσι για το prestige του θέματος (γιατί κάποιες φορές ξεχνάμε ότι “μένουμε Ευρώπη” guyzzz), λαοθάλασσα όμως κυρίες και κύριοι ήταν εκείνοι που πίστεψαν σε εμένα τον ίδιο, την εντιμότητά μου και την συναίσθηση του βαρέος συγγραφικού μου καθήκοντος. Που ήξεραν ότι δεν θα τους άφηνα ποτέ έτσι στα κρύα του λουτρού, δεν θα τους πετούσα ποτέ σαν στυμμένες λεμονόκουπες, σαν την τρίχα από το σμάρι και άλλα τέτοια κλισέ- καταλαβαίνετε τι θέλω να πω τέλος πάντων. Και για όλους αυτούς -κυρίες και κύριοι- γυρνώ δυναμικά, να με νιώσουν μέσα τους παντού σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όσο για το πού βρισκόμουν αυτούς τους δύο μήνες; Χρειάστηκα, αγαπημένοι μου, όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του (και κατ’ επέκτασιν το κοινό του), λίγο χρόνο για ενδοσκόπηση, σεξ, περισυλλογή, σεξ, χαλάρωση, σεξ, ταξίδια, σεξ, στιγμές με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, και για να κάνω και λίγο σεξ.
Χριστούγεννα 2015: Γενικά, έχουμε δει και καλύτερα. Ειδικότερα η οικονομική κρίση καλά κρατεί μα η κοινωνική ακόμα καλύτερα. Δίπλα από την δίπλα και αριστερά του κουραμπιέ έχει μια πιατέλα με το σύμφωνο συμβίωσης, ζεστό ακόμα. Πρόσεξε όπως θα πιάσεις την μισανθρωπιά στο μπολ μπροστά του, μην ακουμπήσεις στην άκρη του και πάθεις κανα κακό. Δεν είναι να παίζουμε με αυτά. Σκέψου να θέλει ο μικρός Τασούλης σου να παντρευτεί κανα συμμαθητή του αύριο μεθαύριο. Φτου κακά. Όχι ότι έχουμε πρόβλημα μαζί τους, απλά θέλουν να φαίνονται η πλειονότητα, σαν τα κουκούτσια στα μήλα ένα πράγμα. Δεν έχουν πολλά κουκούτσια τα μήλα; Βλακείες. Εγώ κάθε φορά που τρώω μήλα τίγκα στο κουκούτσι είναι, και μάλιστα απ’ αυτά που σε παρασέρνουν και θες να γίνει κι εσύ κουκούτσι μετά. Ή το παιδί σου, που τρώει κι αυτό μήλα, γιατί τί να το κάνεις; Παιδί είναι, τα λιμπίζεται. Να του πεις δε θα φας; Δεν γίνεται. Και τα παιδιά και τα σκυλιά, ξέρεις, είναι όπως τα μάθεις. (παύση) Ακόμα ειδικότερα, το Παρίσι είναι ωραίο μέρος για διακοπές και δεν ξεχνάμε στο Αιγαίο να φοράμε μπρατσάκια, κι όλα καλά. Στο ψυγείο, δίπλα από τη νουαζέτα.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, απλά εν όψει Χριστουγέννων κάνουν μια (νεκρανα)σταση για χρόνια πολλά και καλά, και “μήπως-θέλεις-να-δουμε-καμιά-ταινία-σπίτι-μου-έτσι-γιατί-πολιτισμένοι-άνθρωποι-είμαστε-να-κρατάμε-μια-επαφή” (βλ. παραπάνω περί Ευρώπης). Σε ενδεχόμενη αρνητική απάντηση απολίτιστου ανθρώπου που δεν συνηθίζει να βλέπει ταινίες, να πηγαίνει διακοπές και να κάνει στρωματσάδα στο σαλόνι των πρώην του φτιάχνοντας αντίσκηνα με τα σεντόνια και παίζοντας τους ινδιάνους, πιθανότατα να σε βρίσουν γιατί γιορτιάρες-παρτιάρες οι μέρες μεν, αλλά έχει και ο πολιτισμός τα όριά του δε, και μπορεί (όπως ξαναείπαμε) να μένουμε Ευρώπη αλλά εμείς τις φουστανέλες μας τις τιμάμε και είμαστε και θερμοκέφαλοι να πουμε. Ντάξει;
Ο Άγιος Βασίλης είναι το μόνο αληθινό και ειλικρινές πρόσωπο της εκκλησίας, για αυτόν ακριβώς τον λόγο και δεν τον αναγνωρίζει (τουλάχιστον αυτόν που σέρνει ο Ρούντολφ και γλιστράει μες στις καμινάδες-που μέχρι να πάμε σε σπίτι με καμινάδα η μάνα μου μόνο από τον κώλο μου δεν είχε ισχυριστεί ότι βγαίνει ο χοντρός για να αφήσει τα δώρα). Και θα σας εξηγήσω επιστημονικά την θεωρία μου ευθύς αμέσως: τιμωρεί τα κακά παιδάκια και καλλιεργεί το συναίσθημα της ενοχής, είναι χοντρός και γενικά αηδιαστικός, είναι παιδόφιλος, δουλεύει ελάχιστα (του τύπου μια φορά τον χρόνο), χρηματοδοτείται από τον λαουτζίκο και δεν ξοδεύει τίποτα ακόμα και για να διατηρήσει την φήμη του, δεν δίνει δώρα στους φτωχούς κ.α. (μόλις το πράγμα μεστώσει καλύτερα μέσα μου θα αφιερώσω το PhD μου επάνω του, προς το παρόν συνεχίζω το κρασί μου).
Τα όποια κεραμίδια του παρ…παροντ..παρελθόντος κάθονται αναπαυτικά στις στέγες των (αν)εγκεφάλων κοιτάζοντας αναγνωσμένα εις την νιοστή (όπου το κάθε νούμερο βάζει το δικό του νούμερο) μηνύματα, γράμματα, φωτογραφίες, βίντεο (σε slow motion, pause, repeat), δημοσιεύσεις, τουίτς, DMs, ηχητικά μηνύματα κ.ο.κ. Γιατί να μην γεννηθώ στην εποχή των σημάτων καπνού που η φωτιά άναβε κυριολεκτικά και για επικοινωνία; Μπα! Η μεταφορά μας πάει πιο πολύ σαν γενιά. Καλά, ας μην γενικεύουμε, ίσως να μου πηγαίνει και σε προσωπικό επίπεδο. Ίσως και σε κυριολεκτικό. (παύση) Χάθηκε η κυριολεξία της μεταφοράς μας. Αυτό έγινε! Αναζητείται GPS. (παύση) Βέβαια ίσως να μας πηγαίνουν λίγο και οι τηλεκάρτες. Χωράνε και λίγη τέχνη επάνω τους. Γίνονται και συλλογή. Αγνή χιπστεριά. Χουρέι.
Καλό ήταν το Χριστούγεννο. Και το 15 καλό ήταν. Κουνούσε το 15, πέρα-δώθε πήγαινε. Έπαιξε μαλακία και πήραμε δραμαμίνες. Δεν έπρεπε. Πλάι στα μαλλιά δεν ταρακουνιούνται και τα μυαλά. Πάμε το 16 για ρεφλέ και τα μπίλια ρεφενέ. Χτύπα σαν φραπέ την ταμειακή, μωρό μου. Και επειδή γουστάρεις και τα κλισέ: τελικά λεφτά* υπάρχουν;
*κάνε την μεταφορά, να χαρείς!