Εύα ΒασιλοπούλουΤο Spectre είναι η ταινία που οι Bond fans φοβόντουσαν τόσο καιρό ότι θα είναι το Skyfall. Η πρώτη 007 απόπειρα του Sam Mendes ήταν το 2012, την χρονιά που ο ήρωας γιόρτασε τα πενήντα του χρόνια. Το έργο κέρδισε πολύ καλές κριτικές και θεωρήθηκε από πολλούς μια από τις καλύτερες ταινίες Bond που έχουν φτιαχτεί. Μια μοντέρνα ταινία δράσης που συνδυάζει τα κλασσικά στοιχεία του ήρωα James Bond αλλά ταυτόχρονα του προσδίδει μια σύγχρονη ευαισθησία. Το Spectre αντίθετα, πρόκειται για μια άψυχη αλληλουχία από κλισέ και Bond αναφορές.
Το Skyfall μου άρεσε αρκετά, παρά τα μικρά ψεγάδια του, και θεωρώ ότι το ντεμπούτο του Daniel Craig ως Bond, στο Casino Royale, συναγωνίζεται με τα κλασσικά φιλμ της σειράς. Προσωπικά, δεν θεωρώ τον Craig ως την τέλεια επιλογή για τον χαρακτήρα, όμως μπορεί και αντικατοπτρίζει κάποια στοιχεία του James Bond που περιελάμβανε ο Ian Fleming στις περιγραφές του, με αποτέλεσμα να ενσαρκώσει τον ρόλο με αρκετή επιτυχία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αισθάνθηκα ότι το Skyfall ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να κλείσει το κεφάλαιο του Craig στη σειρά και να ανοίξει ένα καινούριο με το Spectre.
Η σειρά ταινιών Bond είναι μοναδική, γιατί δεν υπάρχει αναγκαστική συνέχεια μεταξύ τους, δίνοντας έτσι μεγάλη ελευθερία στους εκάστοτε σκηνοθέτες. Στο Spectre, ωστόσο, υπάρχει ένα connection με τις προηγούμενες τρεις ταινίες του κύκλου, Casino Royale, Quantum of Solace και Skyfall, πράγμα που φανερώνει ο τίτλος Spectre – η οργάνωση κακοποιών στην οποία, όπως βλέπουμε στο φιλμ, ανήκαν όλοι οι ανταγωνιστές των προαναφερθέντων ταινιών. Οι δημιουργοί της ταινίας επαναλαμβάνουν διαρκώς ονόματα και πρόσωπα από το παρελθόν του Bond σε σημείο που γίνεται τόσο προφανές και δημιουργείται ένα αίσθημα πλεονασμού.
Εάν η εποχή Craig έχει ένα σκοπό, αυτός είναι η αναζωογόνηση του χαρακτήρα και η προβολή μιας άλλης πτυχής του, αυτή του κατεστραμμένου ήρωα. Με το Casino Royale ξεκίνησε να γράφεται ένα καινούριο κεφάλαιο για τη ζωή και τις περιπέτειες του James Bond. Με το Skyfall θα μπορούσαμε να πούμε ότι «τελείωσε τη δουλειά». Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε ανάγκη για άλλη μια ταινία αυτού του κύκλου, καθώς μου έδωσε την αίσθηση ότι έγινε απλά για να γίνει.
Το φιλμ από μόνο του, αποτελεί κάτι το “αξιοπερίεργο”. Τη διεύθυνση φωτογραφίας έχει αναλάβει ο εικονολήπτης των Her και Interstellar, Hoyte van Hoytema χαρίζοντάς μας περίτεχνα τραβηγμένα πλάνα, ενώ ο Sam Mendes ως σκηνοθέτης έδωσε κάποια στιγμιότυπα στα οποία φαίνεται το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο – ιδιαίτερα στο opening scene αλλά και στην σκηνή της συγκέντρωσης των μελών του Spectre. Παρόλα αυτά τη δράση στην ταινία θα την χαρακτήριζα ανιαρή. Η σκηνή καταδίωξης με τα αυτοκίνητα στη Ρώμη είναι αρκετά βαρετή σε σύγκριση με αντίστοιχες του είδους- και ειδικά σε ένα Bond φιλμ οι προσδοκίες μας είναι αρκετά αυξημένες. Μόνο η μάχη στο τρένο ξεχωρίζει, αναδεικνύοντας έτσι την ένταση που η ταινία γενικώς υπολείπεται.
Κάτι ακόμα που παρατήρησα είναι ότι ο Sam Mendes και οι συνεργάτες του ήθελαν αυτή τη φορά να δημιουργήσουν μια ταινία που θα προβάλλει πιο έντονα το καλλιτεχνικό στοιχείο και που δεν αποσκοπεί αποκλειστικά στην ψυχαγωγία του μέσου θεατή.
Παρά το εντυπωσιακό cast, οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν είναι αξιομνημόνευτες. Ο Craig, ο Ralph Fiennes ως M και η Naomie Harris ως Moneypenny παρακωλύονται από το σενάριο, ανήμποροι να διαπρέψουν. Μόνο ο Ben Wishaw που υποδύεται τον Q καταφέρνει να προσθέσει το κωμικό στοιχείο στην ταινία.
Για τα κορίτσια του Bond από την άλλη, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Η σύντομη σκηνή με την Monica Bellucci και τον Craig είναι από τις καλύτερες του έργου και αποπνέει λάμψη και μυστήριο. Ωστόσο, κλείνει με τους δύο να κοιμούνται μαζί απλά και μόνο γιατί έτσι είθισται και όχι για πιο συγκεκριμένο λόγο. Εν τω μεταξύ, η χημεία ανάμεσα στην Lea Seydoux και τον Daniel Craig είναι αρκετά χλιαρή, παρά τις αξιότιμες προσπάθειες της ηθοποιού, πράγμα που εξασθενεί σε ένα βαθμό τη δυναμική της τελικής σκηνής.
Τέλος, έχουμε τους Christoph Waltz και Andrew Scott, ηθοποιούς που φημίζονται για τις ερμηνείες τους στους ρόλους κακών, κάτι που προϊδεάζει το κοινό ως προς το τι να περιμένει. Ο Waltz δεν απογοητεύει, όμως ο Scott μοιάζει να ενσαρκώνει μια πιο νωχελική εκδοχή του χαρακτήρα που υποδύεται στην σειρά του BBC, Sherlock. Και οι δύο ηθοποιοί είναι αδιαμφισβήτητα σπουδαίοι, όμως το σενάριο δεν βοηθά ώστε να ξεδιπλωθεί το ταλέντο τους.
Το Spectre είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα υπερίσχυσης του στυλ από την ουσία. Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο φιλμ που χωλαίνει λόγω φτωχού σεναρίου. Η επιτυχία του Daniel Craig ως Bond οφείλεται κυρίως στην περιφρόνηση της καθιερωμένης φόρμουλας των James Bond ταινιών. O καταιγισμός αναφορών προσώπων και καταστάσεων από τα παλαιότερα φιλμ της σειράς κουράζει αρκετά και εξυπηρετεί μόνο στην ικανοποίηση του φανατικού Bond κοινού. Αφού ο Craig έδωσε νέα πνοή στην σειρά και άφησε το προσωπικό του στίγμα στον χαρακτήρα, ίσως, δυστυχώς, να ήρθε η ώρα η εποχή Daniel Craig να κλείσει τον κύκλο της.