Σταυρούλα Κατσούλα-ΚαβάλληH εμπειρία του Μαραθωνίου σε ένα άρθρο!
Μπαίνοντας στη 2η εβδομάδα μετά τον 33ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας, ακόμα προσδοκώ και παλεύω για την πλήρη αποκατάστασή μου. Το θέαμα – ειδικά δημοσίως και ειδικότερα τις προηγούμενες μέρες- κωμικοτραγικό. Σκαλιά με όπισθεν (ένα-ένα σκαλί εννοείται), στάσεις συχνά πυκνά και γενικότερα μία εικόνα λουμπάγκο ή εγκυμοσύνης 8ου μήνα – και χωρίς να σου προσφέρει κανένας τη θέση του στο μετρό!
Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου έτρεξα τον 1ο μου Μαραθώνιο και προς έκπληξή μου συνειδητοποίησα το πόσο μπορεί, όχι μόνο να αλλάξει τις καθημερινές σου συνήθειες, αλλά εν τέλει να αλλάξει και εσένα τον ίδιο όλη η διαδικασία της προετοιμασίας.
Μετά από 4 μήνες προπόνησης, διατροφής, θυσιών, πόνου, αυτοπειθαρχίας – σωματικής και εγκεφαλικής, για να περάσεις αυτή τη γραμμή του τερματισμού- μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι το τελικό συναίσθημα της ανταμοιβής είναι άκρως εθιστικό.
Είναι όλο αυτό το συνονθήλευμα συναισθημάτων, εικόνων και αισθήσεων σε όλα τα 42.195χλμ και πόσο μάλλον στον τερματισμό, που κάνει το μυαλό και το σώμα να θέλει να τα ζήσει ξανά και ξανά.
Και όσο κι αν κατά τη διάρκεια των προπονήσεων μέσα στο λιοπύρι του Αυγούστου είχα σιχτηρίσει αναρωτούμενη γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου και ότι είναι καιρός να σταματήσω αυτή την κτηνωδία στα πόδια, το σώμα και το μυαλό μου, ανακάλυψα εν τέλει πως μετά από όλη αυτή την διαδικασία βγαίνεις να εκτιμάς τον εαυτό σου λίγο παραπάνω, να πιστεύεις σε σένα λίγο παραπάνω και να βλέπεις κάποια πράγματα με διαφορετική σκοπιά, πιο αισιόδοξη – λίγο παραπάνω.
Και όσο σκέφτεσαι όλη αυτή την προσπάθεια μηνών σε αυτό τον άπλετο χρόνο που έχεις να διανύσεις το Μαραθώνας Αθήνα – μαζί με άλλα 42.195 πράγματα που σκέφτεσαι εννοείται ταυτόχρονα στη διαδρομή, τόσο πιο έντονα θα σε συνεπάρει όλη αυτή η πορεία προσπάθειας και κάπου εκεί στη γραμμή του τερματισμού, ή λίγο πιο πριν, μπροστά στη θέα του Καλλιμάρμαρου μετά την Ηρώδου Αττικού, ξεσπάς σε κλάματα – ίσως και λυγμούς.
Μπορεί να ακούγεται λίγο δραματικό, ή μελοδραματικό σε κάποιον που δεν είναι “μυημένος”, αλλά είναι τόσο μεγάλη και έντονη η συναισθηματική φόρτιση που νιώθεις καθώς τερματίζεις, η οποία ίσως τελικά να είναι και μία φυσική αντίδραση του οργανισμού για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στη σε όλη αυτή την ψυχική, εγκεφαλική και σωματική κόπωση μηνών που έχει βαρέσει κόκκινο.
Ναι, η σωστή προετοιμασία χρειάζεται χρόνο, μήνες. Και δεν εννοώ να πας να βγάλεις τον Μαραθώνιο σε χρόνο – δεν υπάρχει λόγος και άλλωστε όλοι το ίδιο μετάλλιο παίρνουμε παιδιά- ηρεμήστε – εννοώ σωστή προετοιμασία για να μη δημιουργήσεις πρόβλημα στο σώμα σου, στην υγεία σου, για να μην τραυματιστείς.
Ξεκίνησα ήπια άσκηση και λίγα χιλιόμετρα από τα τέλη Ιουλίου και καθώς ήμουν όλη την καλοκαιρινή σεζόν στην Πάρο χτίζοντας βδομάδα ανά βδομάδα τον τοίχο των χιλιομέτρων μου, έπρεπε να αντισταθώ – πολλές φορές χωρίς επιτυχία- στα καθημερινά, ακατάληπτα τηλέφωνα και μηνύματα τύπου «Σταυρούλααα, πάμε Χρυσή Ακτή, θα έρθεις;;» και ταυτόχρονα να ανταπεξέλθω στο τελείως αφιλόξενο προς δρομείς, καλοκαιρινό κλίμα του νησιού. Αυτό του 38*C υπό σκιά, 7 μποφόρ που μόνο με kite ή windsurf τα χαίρεσαι και γύρω στα 879 % υγρασία. Επίσης ο σωστός ύπνος και η διατροφή για να περιορίσεις όσο γίνεται την κόπωση και τους τραυματισμούς είναι εξίσου σημαντικά και εξίσου δύσκολα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλιώς πρόοδο δεν βλέπεις.
Στο τελευταίο long run. 18 Οκτωβρίου, Μαραθώνας – Αγία Παρασκευή
Κατά την προετοιμασία. “Πριν αλέκτωρ λαλήσει, θα τρέξεις 3 φορές”
Όταν πια έφτασε η 7η Νοεμβρίου, σχεδόν δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ετοιμαζόμουν να κάνω την επόμενη. Απλά ακολούθησα αυτό που είχα ήδη βάλει στο πρόγραμμα της προετοιμασίας μου. Συνέχισα το carb-loading μου, δηλαδή υδατάνθρακες μέχρι τα αυτιά, έφαγα το ρύζι μου το απόγευμα του Σαββάτου και έπεσα για ύπνο γύρω στις 9μμ.
Πρωί, Κυριακή 8 Νοεμβρίου. Τι πρωί δηλαδή, 4:30 τα ξημερώματα ξύπνησα, με το fb να μου δείχνει τα ακατάπαυστα check-in φίλων μου σε πάρτι στο Γκάζι και πέριξ. «Οι δρόμοι κλείνουν στις 7 στο κέντρο και στις 8 από Μαραθώνα» ανάρτησα στο τιέλ μου για την καλή πράξη της ημέρας, και προσπάθησα να απαντήσω σε όσους μου εύχονταν ή μου τηλεφωνούσαν για καλή επιτυχία καθώς επέστρεφαν από την Σαββατιάτική τους κρεπάλη.
Ξεκινάω να ετοιμάζομαι τσεκάροντας όλη την λίστα με τα πράγματα που είναι ζήτημα ζωής και… ζωής να μην ξεχάσω, πηγαίνω στην κολλητή μου που θα τρέχαμε μαζί και ξεκινάμε για Μαραθώνα. Σίγουρα όσοι βρεθήκατε κατά τις 7 το πρωί στη Λ.Μαραθώνος θα θυμάστε την αξέχαστη ανατολή του ηλίου. «Καλό σημάδι» σκέφτήκαμε, και συνεχίσαμε να οδηγούμε. Την εικόνα κατά την άφιξή μας στον Μαραθώνα, μόνο με σκηνικό συναυλίας στo Terra Vibe μπορώ να την περιγράψω. Χιλιάδες δρομείς από Ευρώπη, Ασία, Αμερική, όλων των αποχρώσεων, ηλικιών και στάτους, γίνονταν ένα, εκεί, γύρω από το άγαλμα της Νίκης έξω από το στάδιο, καθώς περίμεναν στην ουρά να παραδώσουν την τσάντα με τα προσωπικά τους αντικείμενα και να προχωρήσουν προς το block εκκίνησής τους.
Στο στάδιο του Μαραθώνα
Block 8. Το δικό μου block. Ξεκινήσαμε 9:23 με χειροκροτήματα, χαμόγελα, ενθουσιασμό και εννοείται πολύ στρίμωγμα. Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν αρκετά χαλαρά, άλλωστε έχεις τόσο κόσμο γύρω σου, που είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις προσπεράσεις συνεχώς. Μετά τις μουσικές του Μαραθώνα, αν έβγαζες για λίγο τα ακουστικά σου, θα άκουγες τους χιλιάδες βηματισμούς τριγύρω σου λόγω της ησυχίας – τρομερό αίσθημα.
Γενικά τα πρώτα μου χιλιόμετρα κύλησαν αρκετά ευχάριστα. Παρατηρούσα ανθρώπους, εξοπλισμό, αντιδράσεις, αναπνοές, βάδισμα, μπλουζάκια που έγραφαν και από κάτι συμβολικό στην πλάτη, φίλους να τρέχουν μαζί, ακόμα και μία παρέα 3 ανδρών που είχαν ντυθεί με στολές – 2 hot dog και μία πατάτες – αυτές ήταν οι στολές.
Σιγά-σιγά φτάσαμε στη Νέα Μάκρη. Εκεί βρήκαμε και το πρώτο οργανωμένο κοινό. Παιδάκια με τους γονείς τους να σου δίνουν το χέρι για high five, γιαγιάδες να μοιράζουν κλαδιά ελιάς, και εθελοντές με χαμόγελα, νερά και powerade να υψώνουν το ηθικό μας. Έτσι κ εγώ, ήπια το powerade μου, ξαναβυθίστηκα στην playlist μου και συνέχισα κρατώντας τον ρυθμό που είχα πιάσει.
Λίγο πριν την εκκίνηση.
Και κάπως έτσι βγήκε και περίπου το πρώτο μισό του αγώνα, κάπου εκεί στο Πικέρμι. «Ξεκινάει η ατέλειωτη ανηφόρα ως Σταυρό» σκέφτηκα. Έσκυψα το κεφάλι χαμηλά, προσπάθησα να ξεχάσω τον πόνο μου στο αριστερό γόνατο, δυνάμωσα τους Disturbed στο ΜP3 και μου ψιθύρισα «θα τελειώσει που θα πάει». Και έτσι, κάπου μετά την ανηφόρα στο Σταυρό – ο οποίος μάλλον τελικά πήρε το όνομά του από το ότι κάνεις τον σταυρό σου όταν τελειώσει η ανηφόρα – έκανα και μία στάση για τις διατάσεις μου και για να προλάβω μία κράμπα που περιτριγύριζε τον δεξί μου τετρακέφαλο.
Κατηφόρα από εδώ και κάτω. Τα 10 τελευταία χλμ του αγώνα πρέπει να είναι το ζενίθ του σαδομαζωχισμού. Όλοι υποφέρουμε. Το βλέπεις στα πρόσωπά μας. Αλλά είναι τόσο γλυκός ο πόνος καθώς κατεβαίνεις την Λ. Μεσογείων, που όλη η προσπάθεια που βλέπεις από τους γύρω σου να σφίγγουν τα δόντια, να κουτσαίνουν, άλλους να ζαλίζονται, να πονάνε και όμως να συνεχίζουν, σε κάνει να νιώθεις λίγο Stallone στo rocky, σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις να κατεβαίνεις, και να κατεβαίνεις και να κατεβαίνεις… Και κάποιες στιγμές να αναρρωτιέσαι «πόσο έχει ακόμα ρε παιδιά;!» και είσαι σίγουρος ότι κάπου τώρα θα σου πουν, «12932, (ο αριθμός μου) επιλέχθηκες μετά από κλήρωση – εσύ θα τερματίσεις στο Φάληρο!» – κάπως έτσι λειτουργεί το μυαλό (τουλάχιστον το δικό μου), φτιάχνει ιστορίες, εικόνες, το ζει με τον δικό του τρόπο. Και με το δίκιο του, αφού κουβαλάει ενδορφίνες 35+ χιλιομέτρων, την ηλίαση να καραδοκεί, και λειτουργεί πλέον σε mode «μάλλον θα ξεχάσω να περπατάω μετά από όλο αυτό».
Και εκεί που σκέφτομαι ότι με έχουν βάλει σε μία δίνη τρεξίματος και όπου να’ναι θα αρχίσω να λουπάρω δίχως τέλος, έρχεται Η ΣΤΡΟΦΉ. Η Ηρώδου του Αττικού. Μία οδός σαν όαση. «400 μέτρα έμειναν παιδιά, μην τα παρατάτε!» ακούγαμε από τον κόσμο που είχε πλημμυρίσει τα πεζοδρόμια αριστερά και δεξιά. Φωνές, χειροκροτήματα, άλλο κλίμα! Το κλίμα που πρόδιδε την εικόνα που θα ακολουθούσε.
Και κάπου στα 300 μέτρα πιο κάτω μετά τη στροφή, βλέπω την εικόνα που μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα είχα φανταστεί. Να μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, να πατάω ταρτάν και σε λιγότερο από ένα λεπτό να είμαι Μαραθωνοδρόμος. Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα έκανα φλασμπακ 4 μήνες προετοιμασίας, 4μιση ώρες διαδρομής και έτσι ξαφνικά ο πόνος εξαφανίστηκε – και εκεί είναι που (ξανά)ξεσπάω σε κλάματα. Και τι να πρωτοκάνω; Να τρέξω; Να κλάψω; Να πανηγυρίσω; Έφτασα λοιπόν να τερματίζω σαν μία μίξη της Φοίβης όταν τρέχει και του Ντόκτορ Χάους όταν περπατάει.
Από εκείνη τη μέρα στις 8 Νοεμβρίου 2015 στις 2 και 10 το μεσημέρι, είμαι Μαραθωνοδρόμος. Και δεν είναι τόσο το μετάλλιο που σου μένει να κρεμάσεις στον τοίχο με τα προηγούμενα ή επόμενά σου, αλλά είναι όλο το ταξίδι που σε στιγματίζει. Είναι που συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό σε έχει μεταμορφώσει. Είναι που νιώθεις γυμνός μπροστά στη δύναμη της θέλησης που συσσωρεύεται σε μία τέτοια προσπάθεια και είναι που μετά από μία τέτοια εμπειρία οι καθημερινές «δοκιμασίες» σου φαίνονται μικρές, και στις μεγαλύτερες ξέρεις πλέον από που να αντλήσεις δύναμη.
Ο Μαραθώνιος είναι ένα mind game με εσένα απέναντι στον εαυτό σου. Αν καταφέρεις να κερδίσεις, έχεις κερδίσει τους μεγαλύτερους σου φόβους.
Ραντεβού την 12η Νοεμβρίου 2016.
Αφιερωμένο σε σένα μπαμπά.
16.000 δρομείς σε 42.185χλμ
Ο δρόμος ήταν μακρύς…
…but we are Marathoners!