Μάθε επιτέλους να παίζεις

Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν

επειδή  μεγαλώνουν,  μεγαλώνουν επειδή σταματούν να παίζουν..

Mια φράση του Όλιβερ Χολμς που περισσότερο δεν θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στα δεδομένα μας..

Ζούμε σε έναν κόσμο δύσκολο, και βρισκόμαστε σε μια διαρκή πάλη.. παλεύουμε με τον εαυτό μας, παλεύουμε με τους γύρω μας, παλεύουμε με τον κόσμο και τις συνθήκες του.. γιατί τίποτε δεν σου δίνεται απλόχερα σε αυτή τη ζωή, αλλά τα πάντα πρέπει να τα επιδιώξεις και να τα διεκδικήσεις.. τα πάντα είναι ρευστά, τα πάντα αλλάζουν και εμείς πασχίζουμε να προφτάσουμε τις αλλαγές και να τις προσαρμόσουμε στη ζωή μας.. ή μάλλον όχι.. προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τη ζωή μας σε αυτές.. σε σημείο να ξεχνάμε τις δικές μας ανάγκες.. αυτά που θέλουμε.. όλα όσα χρειαζόματε.. προσαρμοζόμαστε στα πάντα και στο τέλος χανόμαστε.. συνειδητοποιούμε πως όλα καταντάνε να είναι προσχεδιασμένα καιπροβλέψιμα.. όλα έχουν μια αναμενόμενη εξέλιξη και ένα ακόμη πιο αναμενόμενο τέλος.. γιατί όλα είναι φθαρτά.. λες και ο κόσμος φτιάχτηκε τόσο  εύθραυστος, τρωτός.. ανθρώπινος.. για να μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε το παιχνίδι..

Αλλά δυστυχώς, έτσι ακριβώς μαθαίνουμε να λειτουργούμε από μικρά παιδιά.. όλα στον αυτόματο πιλότο.. πότε θα φας.. πότε θα κοιμηθείς.. πότε θα ξυπνήσεις.. πότε θα πας βόλτα.. πότε θα μεγαλώσεις.. τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις.. πρόγραμμα για το σπίτι.. πρόγραμμα για το σχολείο.. πρόγραμμα για το φροντιστήριο.. πρόγραμμα για το διάβασμα.. πρόγραμμα για τον ελεύθερο χρόνο και τα χόμπυ.. τα αγγλικά, η κιθάρα, το πιάνο, το μπαλέτο, το μπάσκετ.. πρόγραμμα για τα σαββατοκύριακα.. πρόγραμμα για τα Χριστούγεννα, για το Πάσχα, για το καλοκαίρι.. και μετά πρόγραμμα για το διάβασμα.. και μετά εξετάσεις.. και πρόγραμμα για το πτυχίο..  και ξανά και ξανά.. πρόγραμμα για τη δουλειά.. πρόγραμμα για τα παιδιά.. και μετά κ άλλο πρόγραμμα.. και δουλειά, πολλή δουλειά.. σκληρός ανταγωνισμός..

Για το ποιος θα αντέξει.. για το ποιος θα γίνει καλύτερος.. ποιος θα επικρατήσει.. ποιος θα βγει κερδισμένος.. και μετά άγχος..  αγώνας κάθε μέρα για το κέρδος.. και μετά έξοδα και φόροι και δάνεια.. και ξανά δουλειά.. και ξανά πρόγραμμα.. και αν βγεις εκτός προγράμματος το χάος και περισσότερο άγχος.. ένα πρόγραμμα  όοοοολη σου η ζωή..  ναι αλλά πες μου κάτι.. και πότε θα παίξουμε;;Όχι προγραμματισμένα, αλλά αυθόρμητα και αληθινά.. όποτε και όπως θέλω.. χωρίς άγχος και σκωτούρες.. χωρίς το ρολόι στο χέρι.. πότε;; Πες μου πότε;;Θέλω να παίξω ρε γαμώτο.. και όχι για να νικήσω.. δεν θέλω αντιπάλους.. δεν θέλω να παίξω για να αποδείξω ότι παίζω καλύτερα από τους άλλους.. δεν με νοιάζει να κερδίσω.. δεν με νοιάζει κι αν χάσω.. αρκεί να παίξω.. και άλλωστε τι να κερδίσω.. και τι να χασω;;

Δεν παίζουμε για να κερδίσουμε.. παίζουμε για μας.. για να παίξουμε.. παίζουμε για να διασκεδάσουμε.. παίζουμε για να ζήσουμε.. Δεν γεννηθήκαμε ρε γαμώτο για να τρώμε, να δουλεύουμε, να ξοδεύουμε και μετά πάλι από την αρχή μέχρι να πεθάνουμε..

Ένα χαμένο παιχνίδι που δεν απολαμβάνουμε ποτέ, γιατί δεν έχουμε μάθει να το απολαμβάνουμε.. γιατί στη ζωή και αν έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε, η συνήθεια μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το πώς..

αντί να αναζητούμε ανθρώπους για να δίνουμε και να μοιραζόμαστε τον εαυτό μας, προσπαθούμε μόνο να πάρουμε και να επωφεληθούμε.. αντί να ερωτευτούμε, προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε..

αντί να αγαπήσουμε, προσπαθούμε να εξουσιάσουμε..

αντί να δημιουργήσουμε, προσπαθούμε να πουλήσουμε..

αντί να βοηθήσουμε, προσπαθούμε να εξοντώσουμε τους ανταγωνιστές..

αντί να παίξουμε, προσπαθούμε να κερδίσουμε..

ένα χαμένο παιχνίδι, ένας φαύλος κύκλος.. με αποτέλεσμα η απόλαυση του παιχνιδιού, να χάνεται, κάπου στο τρέξιμο της καθημερινότητας.. κάπου στη διαδρομή.. από υπηρεσία σε υπηρεσία.. από δουλειά σε δουλειά.. από υποχρέωση σε υποχρέωση.. από κλουβί σε κλουβί..

Προγράμματα, σχέδια μεγαλεπήβολα.. καλούπια και περιορισμοί παντού.. στο χρόνο, στις
σκέψεις, στις επιθυμίες, στα συναισθήματα.. τόσο ανόητοι,  που αν μας έβλεπε κάποιος από το μέλλον θα μας έφτυνε και γελώντας ειρωνικά για το πόσο αδαείς είμαστε για όσα μας επιφυλάσσει η ζωή, θα μας έριχνε ένα γερό χαστούκι για να συνέλθουμε.. να ξυπνήσουμε.. να συνειδητοποιήσουμε πόσο αφελείς είμαστε που της φερόμαστε έτσι, με τόση αλαζονεία.. βάζοντάς της όρια και προσπαθώντας να την χωρέσουμε σε μικρά κουτάκια..

Λες και δεν μας έφτανε που από μόνη της είναι μικρή και κάποτε θα τελειώσει..  ένα χαστούκι για  να αισθανθούμε  την ομορφιά πού έχει η αληθινή πλευρά της ζωής.. η μόνη που έχει αξία τελικά.. η ανέμελη, η παιδική, που αγαπάει το παιχνίδι γιατί την κάνει  χαρούμενη και δημιουργική, γιατί την διασκεδάζει… γιατί ο στόχος του παιχνιδιού είναι να παίξεις και όχι να βγεις απλά νικητής..

    Μάθε επιτέλους να παίζεις ρε γαμώτο.. .. θυμήσου πόσο όμορφο είναι το παιχνίδι χωρίς κανόνες και όρια.. χωρίς σχέδια.. χωρίς πρόγραμμα.. να παίζεις για σένα.. να μαγεύεσαι.. να ταξιδεύεις.. να ονειρεύεσαι.. να χάνεσαι.. να ζεις.. γιατί το παιχνίδι είναι αυτό που τελικά έχει σημασία και τη μαγεία που όλοι αναζητάμε για να κάνει πιο όμορφη τη ζωή μας.. και αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε ολόκληρη τη ζωή μας έτσι, ας προσπαθήσουμε έστω να χωρέσουμε στην καθημερινότητά μας μικρά ψήγματα αυτής της όμορφης αλήθειας..