Χρήστος ΦαληρέαςΓραφικό και χιλιοειπωμένο, αλλά τα όμορφα έχουν δυστυχώς αρχή και τέλος. Στην περίπτωση βέβαια των Active member τα καλά νέα είναι πως το τέλος συνοδεύεται από μια νέα αρχή. Ο B.D Foxmoor (ιδρυτής και πατέρας του γκρουπ) αλλά και η συνοδοιπόρος στη ζωή και τα τελευταία χρόνια και στο γκρουπ Sadahzinia, θα συνεχίσουν να ασχολούνται με τη μουσική και μετά το τέλος του γκρουπ. Τα τραγούδια της δισκογραφίας του σχήματος από το 1993 έως το 2014 (που βγήκε και ο τελευταίος τους δίσκος) δε θα ξαναπαιχτούν λάιβ. Η “τελευταία παράσταση” ανέβηκε στο ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α στις 7/11/2015 και ήταν μια τεράστια γιορτή. Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις εκτός Ελλάδας δε μου επέτρεψαν να αποχαιρετήσω κι εγώ όπως θα ήθελα ένα από τα πολύ αγαπημένα γκρουπ των εφηβικών μου χρόνων αλλά οι συναυλιακές και μοναχικές στιγμές ανάμεσα σε cd, βινύλια και κασσέτες που γράφαν την εκπομπή “Ονειρολόγιο” από το ράδιο, είναι τόσες πολλές που δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Επειδή όμως οι προσωπικές ιστορίες και οι αφηγήσεις είναι πιο όμορφες από τις “δημοσιογραφικού τύπου συναυλιακές καλύψεις” ίσως είναι πιο ενδιαφέρον μέσα από μερικές αράδες να περιγράψω τη σχέση ενός εφήβου και αργότερα ενήλικα με ένα μουσικό σχήμα. Συγκεκριμένα με τους Active member.
Καλοκαίρι 2001, 13 χρονών τότε, ξέγνοιαστα και όμορφα χρόνια με μπάσκετ στις γειτονιές, βόλτες και ό,τι μπορει να κάνει έναν πιτσιρικά να είναι χαρούμενος. Είχα ξεκινήσει δειλά δειλά να ακούω πιο ενεργά μουσική, αφού μέχρι τότε ήμουν στο παθητικό στάδιο του ακούω “ό,τι παίζει στο σπίτι και στο αμάξι”, με την τύχη ωστόσο να προέρχομαι από μουσικόφιλη οικογένεια, οπότε το ερέθισμα προϋπήρχε. Είχα την τύχη από ένα συμμαθητή και μελλοντικό πολύ καλό φίλο να μάθω για τα “Μωρά στη Φωτιά” και να πάμε μαζί στην πρώτη μου συναυλία, στην οποία εντυπωσιάστηκα από την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε το ιστορικό αυτό γκρουπ. Παράλληλα, σχετικά με το χιπ χοπ, είχαν πάρει κάποια πράγματα τα αυτιά μου ξόφαλτσα στο ραδιόφωνο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχα ασχοληθεί στο ελάχιστο. Μέχρι που άκουσα από ένα φίλο μερικά κομμάτια ξένα και ελληνικά μέσα στα οποία ήταν και ορισμένα των Active member. Μου έκανε εντύπωση τόσο η ενέργεια που φαινόταν να βγάζει αυτό το στυλ αλλά μου άρεσε η συγκεκριμένη περίπτωση ιδιαίτερα, γιατί οι στίχοι φαίνονταν να έχουν κάποια ουσία, κάποιο νόημα, σε σχέση με τα πιο πολλά συγκροτήματα που είχα ακούσει μέχρι τότε. Οι επόμενες αγορές μου ήταν δύο από τις τότε πρόσφατες κυκλοφορίες: “Sadahzinia – Ασημένια άκρη” και το ιστορικό διπλό “LIVE/REMIX” των active member. Η αρχή είχε γίνει!
Άρχισα να ψάχνω το χιπ χοπ και σε ό,τι αφορούσε και τις ξένες κυκλοφορίες σιγά σιγά, αλλά και να γίνομαι οπαδός του γκρουπ. Το ίντερνετ φυσικά δεν ήταν μέσα σε κάθε σπίτι όπως τώρα και οι πληροφορίες συλλέγονταν με πιο ενεργητικό τρόπο, ίσως είχε και περισσότερη πλάκα έτσι να είμαι ειλικρινής. Δεν είχα πάει ποτέ σε συναυλία των active member τα πρώτα 2 χρόνια και αναρωτιόμουν πάντα πως να είναι, κάθε φορά που άκουγα το live cd από το ιστορικό “Ρόδον” της οδού Μάρνη. Το καλοκαίρι του 2003 αποφάσισα να πάω να δω πρώτη φορά το αγαπημένο πια γκρουπ από κοντά, ζωντανά. Το θυμάμαι σαν σήμερα, ήταν 17 Ιουλίου του 2003 και το live ήταν στο Κηποθέατρο Νίκαιας, κάποιους μήνες αφού είχε αποχωρήσει ο Νικήτας από το γκρουπ αν θυμάμαι καλά και αφού είχε κυκλοφορήσει το “Πέρασμα στ’ ακρόνειρο”. Πήγα με ένα φίλο που τράβηξα με το ζόρι αφού δεν είχε καμιά σχέση με αυτά τα ακούσματα αλλά ήρθε για παρέα. Θυμάμαι ακόμα την έκπληξη και των δυο μας όταν έτρεξε ο κόσμος μπουλούκι από τις κερκίδες προς τη σκηνή αφού είχαν ακουστεί οι πρώτες νότες από το (παλιό) intro instrumental και πως άρχισε ο κόσμος να φωνάζει “low bap” όπως ακριβώς και στο δίσκο. Φυσικά, σιγά σιγά και με το χαρτζιλίκι που μαζευόταν αγόραζα τις πιο πολλές κυκλοφορίες της Freestyle Productions και οι στίχοι και οι μελωδίες έγιναν βιώματα. Ακολούθησαν αρκετές ακόμη live εμφανίσεις!
Ήταν μαγευτικό το να μπορείς να πάρεις μερικούς στίχους που άκουγες και να τους κάνεις δικούς σου, να νιώθεις ότι σε κάθε δίσκο υπάρχουν αρκετά κομμάτια που μπορείς να τα ερμηνεύσεις υποκειμενικά και να σε συνοδεύουν μέσα στην καθημερινότητά σου. Μέσα από το ψάξιμο των samples στην πορεία και φυσικά από τις επισκέψεις μου στο τότε δισκάδικο του γκρουπ “intro” στο Πέραμα, ανακάλυψα και άλλες μουσικές και καλλιτέχνες που δύσκολα θα είχα έρθει σε επαφή μαζί τους σε κάθε άλλη περίπτωση. Και φυσικά ξεσκόνισα το πικάπ του πατέρα μου και ήρθα σε επαφή με το βινύλιο και τη μαγεία του. Αρκετά χρόνια αργότερα, είχα και την τύχη να μου χαριστούν στην ουσία από κάποιον μεγαλύτερο που δεν ασχολιόταν με τη μουσική πια, τα πρώτα ανεξάρτητα και σπάνια βινύλια του γκρουπ, κάτι που μικρότερος δε θα μπορούσα να διανοηθώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα ότι μπορώ να αποκτήσω. Εννοείται πως παρακολουθούσα και την ανθρώπινη πλευρά/παρασκήνιο των active member που περιλάμβανε και άσχημες στιγμές και συμπεριφορές μεταξύ προσώπων που στα μάτια ενός παιδιού ήταν “καλλιτεχνικά” πρότυπα αλλά ο μετριοπαθής χαρακτήρας μου ποτέ δε με άφηνε να ασχοληθώ πολύ σοβαρά με αυτά ή να επηρεαστώ. Θεωρούσα ούτως ή άλλως πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες και δύσκολες και το ίδιο ίσχυε και σε μια μουσική οικογένεια. Η ουσία των πραγμάτων θεωρούσα πως ήταν αυτό που έπρεπε να κρατάω κι ό,τι με ικανοποιούσε.
Με αυτά και με αυτά, η αυλαία έπεσε όπως άρμοζε. Πολύς κόσμος και απίστευτη ατμόσφαιρα στο ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. Ζήλεψα ίσως λιγάκι βλέποντας εκ Δανίας φωτογραφίες και βίντεο αλλά, όπως είπα και πιο πάνω έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από τους active member που νιώθω γεμάτος και με το παραπάνω. Πιστεύω, πως αυτό που κάνει σπουδαίο ένα γκρουπ, είναι το να διαβάζει μέσα σε λίγες αράδες ότι αποτέλεσε συνοδοιπόρο και πυξίδα κατά τη διάρκεια των πιο όμορφων εφηβικών και ενήλικων χρόνων ενός ανώνυμου, όπως εμένα ανθρώπου, με τον οποίο όποτε ανταμώνουν είναι σαν να γνωρίζονται χρόνια, είτε σε κάποιο live είτε στο καινούριο δισκάδικο τους κι ας μη γνωρίζουν καν το όνομα μου. Όπως συμβαίνει και με άλλα γκρουπ που έχουν υπάρξει σε αυτή τη χώρα και κάποιο παιδί έχει τη δική του προσωπική όμορφη ιστορία να αφηγηθεί, είτε είναι τα “Μωρά στη Φωτιά”, είτε οι “Τρύπες”, είτε τα “Διάφανα Κρίνα” είτε κάποιο άλλο συγκρότημα. Είτε γεμίζαν χώρους των 100 ατόμων είτε των 10.000. Είτε γίνονταν γνωστοί μέσω του ίντερνετ, είτε γίνονταν “χρυσοί” τις καλές εποχές της δισκογραφίας.
Σαν επίλογο, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους όλα αυτά τα χρόνια ασχολήθηκαν με το γκρουπ , αποτέλεσαν μέρος του και βοήθησαν στο να υπάρχει μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα το Μιχάλη (B.D Foxmoor) καθώς και το Δημήτρη (MCD) για την ιδέα τους να δημιουργηθεί το σχήμα το 1992. Τη Γιολάντα (Sadahzinia) που ήταν σχεδόν από την αρχή μέχρι τώρα πολύ ενεργά στα πράγματα. Το Νικήτα (Xray) γιατί αποτέλεσε κι αυτός ψυχή του γκρουπ τα μισά σχεδόν χρόνια ύπαρξής του. Το Σωτήρη(Ραμόν) γιατί σίγουρα αποτελούσε και αποτελεί έμπνευση για τον πατέρα του όλα αυτα τα χρόνια. Τους session μουσικούς και τεχνικούς που συμμετείχαν σε στούντιο ή λάιβ (ιδιαίτερα Αλέκο και Άκη) βάζοντας τις δικές τους μουσικές πινελιές (από το Πέραμα μέχρι την Ουαλία). Τους DJs που πέρασαν από τα πλατώ και ιδιαίτερα τους Booker, Smartie Al και Moya και φυσικά κάθε “αφανή ήρωα” αυτού του εγχειρήματος ή όποιον άλλο ξεχνάω.