Κατερίνα ΟικονομοπούλουΑνεξήγητα ουρλιαχτά, αιφνίδιοι θάνατοι και οι ιστορίες creepy κτηρίων που υπάρχουν στην Ελλάδα
Πόσες φορές έχετε ακούσει το ”μην πας εκεί, είναι στοιχειωμένο”; Όλοι, από τα παιδικά μας χρόνια, ακούγαμε ιστορίες φαντασμάτων, ξωτικών, δαιμόνων, μαγισσών και νεράιδων, που πολύ συχνά μας άφηναν άυπνους τα βράδια ή μας έκαναν να τρώμε όλο το φαγητό από το φόβο μας.
Σε μια χώρα, όμως, που σήμερα ταλανίζεται από τα δικά της ”ζωντανά φαντάσματα” , ξεπηδούν από όλες τις γωνιές της ιστορίες, θρύλοι και ανεξήγητα για πολλούς φαινόμενα. Ιστορίες παραφυσικού ”ντυμένες” με απόκοσμες φιγούρες, σκιές και κραυγές. Σήμερα θα μιλήσουμε για μέρη που έχουν χαρακτηριστεί ”στοιχειωμένα”. Τώρα αν είναι όντως ”στοιχειωμένα” ή υπάρχουν ”στοιχειωμένα” μυαλά δεν μπορώ να σας το πω με ακρίβεια. Αξίζει όμως μία περιήγηση σ’αυτά τα μέρη με το τόσο βαρύ παρελθόν, αλλά και με την περίεργη ομορφιά τους.
Το Αρχοντικό στα Λεχώνια του Βόλου
Το Αρχοντικό Κοντού, που κτίστηκε κατά το 1900 στα Άνω Λεχώνια αποτελεί ίσως ένα από τα πιο ξακουστά φαινόμενα στο κόσμο του παραφυσικού. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Ο Νικόλαος Κοντός ήταν πρόξενος της Ρωσίας στην Ελλάδα με τεράστια περιουσία και στις δύο χώρες. Η ιστορία ξεκινά όταν τα παιδιά της οικογένειας πέθαναν από φυματίωση, αν και ο θρύλος λέει ότι δηλητηριάστηκαν από ένα σαμιαμίδι που έπεσε στο γάλα. Όπως είναι γνωστό, όμως, τα σαμιαμίδια δεν είναι δηλητηριώδη. Το σπίτι όπως ήταν φυσικό εγκαταλείφθηκε μετά το βαρύ πένθος.
Κάποια στιγμή η κόρη του Κοντού, Θέλξα αποφάσισε να πουλήσει το αρχοντικό, το οποίο πέρασε στα χέρια διάφορων ιδιοκτητών μέχρι το 1941 που το κτίριο κατέλαβαν οι Γερμανοί και το χρησιμοποίησαν ως αρχηγείο της Γκεστάμπο ως το 1944. Πολλοί άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο ή βασανίστηκαν άγρια στα υπόγεια αυτού του αρχοντικού.
Όταν το σπίτι, μετά τον πόλεμο, αγοράστηκε από μία αθηναϊκή οικογένεια, κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης πολλοί εργάτες πάθαιναν ατυχήματα και ένας εξ’αυτών πέθανε. Μόλις εγκαταστάθηκε η οικογένεια σε διάστημα 6 μηνών η μητέρα αυτοκτόνησε και τα παιδιά πέθαναν.
Αργότερα που το αγόρασε κάποιος κτηματομεσίτης, την πρώτη μέρα που πήγαν να το κατεδαφίσουν, ένας εργάτης έπαθε ανακοπή καρδιάς και οι εργασίες πάγωσαν. Πολλοί κάτοικοι στην περιοχή έχουν αναφέρει πως ακούγονται κλάματα και φωνές, καθώς και πως όσοι προσπάθησαν να το εξερευνήσουν έπαθαν διάφορα ατυχήματα.
Στις μέρες μας, το νεοκλασικό ανήκει στον δήμο και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο.
Πικρή ρομαντική ιστορία στην οδό Λασκαρίδου
Αυτή τη φορά μεταφερόμαστε στην Καλλιθέα και συγκεκριμένα στην οδό Λασκαρίδου, όπου βρίσκεται το διώροφο σπίτι της οικογένειας της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου. Εδώ εκτυλίχθηκε ένας έρωτας με δραματικό τέλος. Ο γνωστός ποιητής Περικλής Γιαννόπουλος, όντας ερωτευμένος με την Σοφία, της έκανε πρόταση γάμου. Όταν εκείνη αρνήθηκε (παρόλο που έτρεφε τα ίδια συναισθήματα), εκείνος έδωσε τέλος στη ζωή του πέφτοντας στον Σκαραμαγκά από το άλογό του. Η Λασκαρίδου μη αντέχοντας το θάνατο του αγαπημένου της, κλείστηκε στο σπίτι της μέχρι το τέλος της ζωής. Από τότε τα βράδια λένε πως τριγυρνά ακόμα ψιθυρίζοντας το όνομα του έρωτά της.
Το σπίτι της Βασίλισσας Όλγας στη Θεσσαλονίκη
Το κτίσμα στη Βασιλίσσης Όλγας, στον αριθμό 261-263, θα λέγαμε ότι αποτελεί μια μικρή ιστορία κάθε Σαλονικιού. Η ιστορία του σπιτιού ξεκινά το 1919, όπου και παρατηρούνται τα πρώτα περίεργα σημάδια. Ο δεύτερος όροφος κατά την κατασκευή του γκρεμίστηκε δύο φορές στα ίδια σημεία, με τις αναφορές τότε να μιλούν για ”κομμένο μπετό”. Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι πως και σήμερα ο δεύτερος όροφος είναι γκρεμισμένος στα ίδια σημεία.
Οι πρώτες πληροφορίες λένε πως ήταν αρχικά καζίνο που επισκέπτονταν πολλοί Εβραίοι. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, το κτίσμα μετατράπηκε σε μέρος που βασανίζονταν και εκτελούνταν Εβραίοι.
Λέγεται, επίσης, πως το σπίτι συνοδεύει μια κατάρα και όποιος προσπαθήσει να το κατεδαφίσει θα πεθάνει. Αυτό, όπως λένε, συνέβη σε δύο εργολάβους που αγόρασαν το κτίριο. Την ημέρα που υπέγραψαν για την αγορά του πέθαναν και οι δύο, ο ένας από καρδιά και ο άλλος από τροχαίο.
Άλλη μία ιστορία θέλει μια οικογένεια τσιγγάνων που είχε νοικιάσει τον πρώτο όροφο, να το εγκαταλείπει εν μια νυκτί λόγω των θορύβων και των ουρλιαχτών που άκουγαν.
Ωστόσο, η πιο περίεργη μαρτυρία είναι ενός φωτογράφου που προσπαθούσε να εξερευνήσει το χώρο. Στη μαρτυρία του αναφέρει πως δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει το κτίσμα, καθώς η μηχανή του έπεσε και έσπασε μυστηριωδώς, αλλά και όταν προσπάθησε να ηχογραφήσει με το μαγνητόφωνο του στην ανάλυση μετά φαίνεται να ακούγονται βήματα και ψίθυροι, χωρίς να καταλαβαίνει τι λένε. Ακόμα μαρτυρίες αναφέρουν κραυγές, σπασίματα καθώς και φώτα που αναβοσβήνουν.
Πλατεία Βάθης
Στη οδό Αλκιβιάδου κατά την περίοδο του 1920, υπήρχε ένας μονόχειρας που ζούσε στον πύργο της οδού και αποτελούσε τον φόβο των Αθηναίων της περιοχής. Μερικά χρόνια μετά τον θάνατό του και μέχρι σήμερα θεωρείται πως αυτός ο μονόχειρας έχει γίνει φάντασμα και συνεχίζει να τρομάζει τους περαστικούς.
Μεταξύ μας εγώ δεν έχω παρατηρήσει τίποτα.
Κηφισιά-Βίλα Καζούλη
Επί κατοχής ξανά, το κτίριο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως φρουραρχείο των SS. Έγινε ο τόπος βασανιστηρίων για πολλούς ανθρώπους και οι περισσότεροι ίσως να άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Η αρνητική ενέργεια του χώρου σε συνδυασμό με τα κλάματα και τα ουρλιαχτά που λένε πως ακούγονται δημιουργούν το πιο creepy σκηνικό.
Σανατόριο Πάρνηθας
Μύθος και εφιάλτης ίσως είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν αυτόν τον τόπο. Το πλέον εγκαταλελειμμένο Σανατόριο της Πάρνηθας, χτίστηκε το 1912 ώστε να προσφέρει νοσηλεία σε ανθρώπους που έπασχαν από φυματίωση. Το 1960 έκλεισε και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με το όνομα «ΞΕΝΙΑΣ» αλλά και σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων έως το 1980 που εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Η φήμη του συνοδεύεται από ιστορίες κακοτυχίας, αρρώστιας, πόνου, θανάτου αλλά και σενάρια σατανισμού και “μεταφυσικών” φαινομένων. Το μόνο ίσως που σε τρομάζει είναι η επιβλητική του εικόνα που δεν θυμίζει σε τίποτα την αίγλη του παρελθόντος.
Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες για απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας προς το ψυχρότερο, για την παρουσία ενός μικρού κοριτσιού με λευκή ρόμπα που τριγυρνά στους διαδρόμους, όπως επίσης και για διάφορες φωνές που προέρχονται από το εσωτερικό του. Μισογκρεμισμένοι τοίχοι, άστεγοι, γκράφιτι, διαλυμένα πατώματα και γενικότερα επικρατεί μια εικόνα εγκατάλειψης, όπως φυσικά συμβαίνει στα περισσότερα κτίσματα τέτοιου τύπου. Αξίζει να σημειωθεί πως εκεί νοσηλεύτηκε και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος που δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).
Όλα αυτά τα μέρη και πολλά άλλα έχουν χαρακτηριστεί έντονα ως μέρη προς αποφυγήν για όλους μας. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάτι παραφυσικό, σίγουρα όμως πιστεύω στα λυπηρά συναισθήματα που σου βγάζει η εικόνα της εγκατάλειψης τους σε συνδυασμό με το βαρύ και δραματικό παρελθόν τους.
Υ.Γ: Θα επανέλθω με νέο άρθρο και περισσότερα ”περίεργα” μέρη. Μέχρι τότε θα χαρώ να δω σε σχόλια ή σε προσωπικό μήνυμα αντίστοιχα μέρη που θα θέλατε να μπουν στο επόμενο.