’Επιστολή. ’Ερωτική.

Αγαπημένε μου,

Μου λείπεις. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Κι όταν δε σε σκέφτομαι, νομίζω ότι σε προδίδω.

Σκέφτομαι την τελευταία μας μέρα μαζί. Τη θυμάσαι;

Ήταν τότε που ξυπνήσαμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Τότε που έμπαινε λίγο φως από το παντζούρι. Που μας φώτιζε ρομαντικά μέσα από το φιλτράρισμα των φύλλων από τα δέντρα έξω. Και φυσούσε λίγο τότε. Αλλά, εσύ ήσουν ζεστός.

Θυμάσαι που ξύπνησα στην αγκαλιά σου; Όταν άνοιξα τα μάτια μου, εσύ με κοιτούσες. Το βλέμμα σου έκαιγε το δέρμα μου. Μου είπες «γεια» και μου χαμογέλασες. Και μετά με φίλησες. Και σε φίλησα κι εγώ. Δε θα μπορούσα να μην το κάνω, αγαπημένε μου. Είναι το νέκταρ μου και δεν μπορώ να χορτάσω. Έβαλες τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου και με πίεσες πάνω σου, μέχρι να μου κοπεί η ανάσα.

Μετά με άφησες. Για να με κοιτάξεις. Πόσο μ’ αρέσει να σε κοιτάζω, αγαπημένε μου. Μου έλειψαν τα μάτια σου. Που λάμπουν όταν χαμογελάς.

Μου έλειψε το σώμα σου δίπλα στο δικό μου, στο κρεβάτι. Θυμάσαι όταν το στέρνο σου ακουμπούσε την πλάτη μου και είχες το στόμα σου δίπλα στο λαιμό μου; Όταν μου ψιθύριζες πόσο με αγαπάς; Αν υπάρχει ο παράδεισος, θα ήταν κάπως έτσι, σκέφτηκα.

Ακόμα ανατριχιάζω όταν θυμάμαι το δάχτυλό σου να χαϊδεύει το πόδι μου. Και μετά τον ώμο μου. Και το στόμα σου. Ν’ αγγίζει το λαιμό μου και μετά το μάγουλό μου.

Μου λείπεις, αγαπημένε μου.

Μου λείπει εκείνο το πρωί. Μου λείπει να σε κρατάω και να σε νιώθω. Μου λείπει το άρωμά σου. Μου λείπει να με κάνεις να γελάω. Μου λείπει να σου δείχνω πόσο σε αγαπάω με κάθε τρόπο που ξέρω.

Θυμάσαι πώς είναι όταν σε φιλάω; Θυμάσαι πώς είναι όταν με κοιτάς; Άραγε θυμάσαι εκείνο το πρωί;

Την πρώτη φορά που σου είπα ότι σε αγαπάω. Θυμάσαι όταν το στέρνο σου ακουμπούσε την πλάτη μου και είχες το στόμα σου δίπλα στο λαιμό μου; Όταν κι εσύ μου ψιθύριζες πόσο με αγαπάς;

Γιατί εγώ δε θα το ξεχάσω ποτέ, αγαπημένε μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ασφάλεια που με έκανες να νιώσω στα χέρια σου. Ούτε τη γεύση σου. Ούτε το πόσο όμορφος είσαι όταν μου χαμογελάς. Πόσο μοιάζεις μ’ έναν πανέμορφο άγγελο, όταν κοιμάσαι.

Θυμάσαι που καθόμασταν στο κρεβάτι μερικές ώρες; Εγώ νόμιζα ότι δεν είχε περάσει ούτε λεπτό. Θυμάσαι που κορόιδευες τις πιτζάμες μου; Και μετά μου είπες να τις βγάλω για να μη νιώθω άσχημα;

Σε σκέφτομαι συνέχεια, αγαπημένε μου. Πού είσαι;

Μου λείπει το ζεστό σου σώμα, δίπλα στο δικό μου. Αυτό που σε άφησα να έχεις δικό σου. Γιατί σε αγαπάω. Θυμάσαι ότι σε αγαπάω;

Θυμάμαι ακόμα το προηγούμενο βράδυ. Θυμάμαι, αγαπημένε μου. Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω;

Όταν με φίλησες τρυφερά και μετά με μανία. Και που μ’ έφερες πιο κοντά σου, γιατί εγώ ντρεπόμουν. Αισθάνθηκα όλες τις καταιγίδες κάτω από το δέρμα μου. Γιατί εγώ είμαι ο ωκεανός κι εσύ το φεγγάρι μου, αγαπημένε μου. Και ο ήλιος μου και τ’ αστέρια μου.

Μου λείπεις, αγαπημένε μου.

Μου έλειψε το χέρι σου, όταν κρατάει το δικό μου. Η αγκαλιά σου, όταν σφίγγει τη δική μου. Το χαμόγελό σου, όταν ακουμπάει το δικό μου. Τα μάτια σου όταν αγαπούν τα δικά μου.

Μου λείπεις, αγαπημένε μου.

Σε σκέφτομαι συνέχεια.

Μπορεί να μη σε βλέπω όσο συχνά θέλω. Μπορεί να μην μπορώ να σε κρατάω στα χέρια μου όλο το βράδυ. Αλλά, ονειρεύομαι πως όταν σε δω, θα σε αγκαλιάσω και θα σου πω να μη με αφήσεις ποτέ.

Σ’ αγαπώ, αγαπημένε μου.

Πού είσαι;

Δική σου,

Α.Χ.