Μαρία ΤσιμάραΚαι τώρα, το μείζον θέμα είναι ”τι να ψηφίσω;’‘ Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να την δώσει ο κάθε ψηφοφόρος σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του, τα πιστεύω του και την κριτική του σκέψη, αρκεί αυτή η σκέψη να είναι όντως δική του. Τι εννοώ;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προπαγάνδας αποτελεί η περίοδος του δημοψηφίσματος, όπου τα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε έναν αδυσώπητο αγώνα, προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν την κοινή γνώμη υπέρ του ”Ναι”. Η παρούσα προεκλογική περίοδος δεν αποτελεί εξαίρεση. Θα εστιάσω σε δύο, περισσότερο κραυγαλέα, παραδείγματα, στην υπερπροβολή Λεβέντη και Θεoδωράκη. Το κόμμα του Β.Λεβέντη ”Ένωση Κεντρώων” παρουσίασε υψηλά ποσοστά στις προηγούμενες εκλογές, αγγίζοντας το 1,8%. Με βάση τον κανονισμό της ΕΣΗΕΑ, λοιπόν, το κόμμα είχε δικαίωμα αναλογικής προβολής από τα τηλεοπτικά κανάλια. Στην συγκεκριμένη, όμως, προεκλογική περίοδο είναι εμφανές πως ο κανονισμός αυτός παραβιάστηκε, δίνοντας υπέρ του δέοντος βήμα στον αρχηγό του κόμματος. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΛΑΟΣ, στον αντίποδα, που συγκέντρωσαν περίπου αντίστοιχα ποσοστά, η παροχή βήματος ήταν πολύ μικρότερη έως και ανύπαρκτη. Ο λόγος; Ο ίδιος ο Β.Λεβέντης έχει δηλώσει πως είναι υπέρ του μνημονίου και πως θα υποστηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Προσπαθώντας, λοιπόν, τα κανάλια να προωθήσουν το αναγκαίο δεκανίκι μιας μνημονιακής κυβέρνησης, στηρίζουν τα δύο αυτά κόμματα όσο μπορούν. Όσον αφορά, δε, το Ποτάμι, ο σκοπός της δημιουργίας του και την υποστήριξης του είναι κάτι παραπάνω από πασιφανής.
Εκτός, όμως, από τα παιχνίδια διαπλοκής των ΜΜΕ με τα κόμματα, παρατηρήσαμε τις τελευταίες μέρες και σχέσεις διαπλοκής μεταξύ των ίδιων των κομμάτων. Πόσο τυχαίο να είναι άραγε πως ο Ν.Μιχαλολιάκος λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας του Π.Φύσσα; Σε οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική χώρα, η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για μία δολοφονία ισούται με παραδοχή σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Αντ’ αυτού, τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής ακόμα δεν έχουν καταδικαστεί. Μήπως, λοιπόν, η ανάληψη της ευθύνης σε αυτή την κρίσιμη περίοδο είχε ως στόχο να αποκόψει τους αγανακτισμένους ψηφοφόρους από την Χρυσή Αυγή και να τους κατευθύνει είτε στο ΠΑΣΟΚ – του οποίου η προεκλογική καμπάνια εστιάζει ακριβώς σε αυτό το ζήτημα -, είτε στη Νέα Δημοκρατία, με αντάλλαγμα την τελική αθώωση τους;
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα εσωκομματικά παιχνίδια . Τα ρήγματα, συγκεκριμένα, στις σχέσεις μεταξύ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερή Πλατφόρμα έκαναν την εμφάνισή τους ύστερα από λίγους μόνο μήνες διακυβέρνησης. Δεν θα ισχυριστώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε λάθη, ούτε πως είπε ξεκάθαρα όλη την αλήθεια. Απλά θα εστιάσω στην απεγνωσμένη προσπάθεια όλων να ρίξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση. Η αποδόμηση της, άλλωστε, έγινε αργά και συστηματικά, όπως για παράδειγμα συνέβη με τον πρώην ΥΠ.ΟΙΚ. Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος εν μία νυκτί από εθνοσωτήρας μετατράπηκε σε χυδαίος γκάγκστερ. Τελικά κατάφεραν, στοχεύοντας στο μεγάλο πλήγμα όλης της αριστεράς, την διάσπαση. Ανέκαθεν, στόχος των ισχυρών ήταν μια κατακερματισμένη αριστερά, ανίσχυρη να κινητοποιηθεί μαζικά. Με το ΚΚΕ να κρατά μια παθητική στάση, και το ΣΥΡΙΖΑ διασπασμένο από την Λαική Ενότητα, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε εκλογές. Αν το ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαν όλους τους άλλους ή αν οι συνιστώσες είχαν στρατηγικό λόγο για την διάσπαση θα το κρίνει μόνο ο λαός.
Τέλος, αγαπητέ αναγνώστη δεν θα θελήσω ούτε να συμφωνήσεις μαζί μου, ούτε να σε επηρεάσω. Απλά θέλω να σκεφτείς καλά πριν αποφασίσεις. Το να απέχεις και να εκμηδενίζεις όλο το πολιτικό σύστημα, δίνει το έφορο έδαφος σε ακραίες ιδεολογίες και στην άνοδό τους. Όταν ισχυρίζεσαι πως είναι όλοι πουλημένοι και διεφθαρμένοι, αφορίζεις οποιαδήποτε αγνή προσπάθεια. Δεν θα σου πω πως, ειδικά το παλαιοκομματικό πολιτικό προσωπικό, δεν είναι διεφθαρμένο, θα σου πω όμως να μπορέσεις εσύ να ξεχωρίσεις ποιοι αξίζουν.
