Άμυνες παντού

Οι άμυνες προκύπτουν γιατί είμαστε άνθρωποι

Πολλές φορές θα σε ρωτήσουν τι βλέπεις. Δεν εννοούν την περιγραφή, έχουμε όλοι την ικανότητα της όρασης.
Έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τα πράγματα.
Πιο συγκεκριμένα,  αυτό το πώς παρόλο που έχει κάποιες σταθερές τάσεις λόγω ιδιοσυγκρασίας…

1.  Συνηθίζουμε δηλαδή να βλέπουμε τις καταστάσεις ( λ.χ άσχημες) καθαρά ορθολογιστικά απομονώνοντας οποιανδήποτε φυσική αντίδραση του ατόμου μας και ευοδωνόμαστε στο επακόλουθο αίσθημα της κατάστασης που μας συμβαίνει.
   Η τακτική αυτή οφείλεται πιθανώς σ ‘ έναν  αμυντικό μηχανισμό, επειδή δε θέλουμε να ρεμβάζουμε και να ”χαιδεύουμε τα αυτιά μας” , λόγω της ανάγκης για έλεγχο που μας ψιθυρίζει να αντικρίζουμε την αλήθεια κατάματα γιατί (θεωρητικά ) αυτό είναι ‘’το σωστό’’ και το δύσκολο, οπότε τα υπόλοιπα μετά τη συνειδητοποίηση θα κυλήσουν πιο εύκολα.
   Το αρνητικό με αυτή τη τακτική, είναι ότι κάπου κάπου ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε αντιδράσεις, ξεσπάσματα και στάδια μέχρι τη συνειδητοποίηση. Οπότε κατά πόσο αληθινή είναι η αποδοχή των καταστάσεων μονομιάς αν δεν έχουμε περάσει τα στάδια γι’ αυτή;

   Το σοκ μικρό ή μεγάλο, την θλίψη/χαρά, το πώς εκλαμβάνουμε εμείς αυτό το συμβάν σαν ολότητα και όχι σαν επεξεργαστής πληροφοριών, – και μετά από πιθανές μίνι έστω αμφιθυμίες-την κατάληξη σε ένα ορθό για τα δεδομένα μας συμπέρασμα;

   Πόσο πραγματικά υγιές θεωρείται να παραβλέπουμε τον εαυτό μας και τα στάδια αντίδρασης και να προσπαθούμε σε χρόνο de–de να ξεγελάσουμε το θυμικό μας  και να εκλογικεύσουμε -μηχανικά-  μια κατάσταση που μας επηρεάζει;
   Ίσως θεωρητικά να  είναι πράγματι το ορθότερο, αλλά όταν είμαστε μες τη κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολο να δρούμε ως εξωτερικός και μόνον παρατηρητής.

    Μάλλον θα μας γυρίσει boomerang κάποια στιγμή συνοδεύοντας μια καινούργια ανασφάλεια.

    

2.  Υπάρχει και το άλλο άκρο φυσικά, να ξεχνάμε τον κόσμο γύρω μας, το λογικό να μπαίνει σε ‘’αναστολή λειτουργίας και ενημέρωση’’ και να δίνουμε έμφαση μόνο στο πως μπορεί να νιώθουμε απέναντι στο συμβάν . Αυτή η στάση μπορεί να χαρακτηριστεί εγωιστική αφού ο περίγυρος, η οικογένεια ή ο οποιοσδήποτε εκεί τριγύρω επωμίζεται τις άλογες αντιδράσεις φταίχτες ή όχι. Σε ένα γενικό πλαίσιο δε βοηθάει και ιδιαίτερα.(Σκεφτείτε τα προβλήματα που η οικονομική κρίση φέρνει σε μια οικογένεια και τι κατάσταση θα επικρατούσε αν όλοι αντιδρούσαν ενστικτωδώς στο πρόβλημα μη κρατώντας τα προσχήματα, ο ένας πάνω στον άλλον.)

   Ναι, είναι φυσικές αντιδράσεις μεν, αλλά όταν υιοθετηθούν για καιρό καταστέλλουν την όποια μορφή παραγωγικότητας και δε περνάμε στους τρόπους επίλυσης.
   Πιο πιθανό είναι να δημιουργηθεί μια ωραιοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας απλά και μόνο για να λειτουργήσει ως συνειδησιακό ελαφρυντικό, οπότε πάλι μιλάμε για ένα διαφορετικό αυτή τη φορά είδος άμυνας. Όμως έτσι είναι σαν να έχουμε μείνει πίσω στο στάδιο της επεξεργασίας χωρίς να τερματίζουμε στην αποδοχή του συμβάντος.

   Αντίστοιχα και δω γεννάται ανασφάλεια, δεν μπορούμε πρακτικά να αποτιμήσουμε την κατάσταση αφού δεν βλέπουμε κατάματα τι υπάρχει μπροστά μας.
   Αυτό που θα καταφέρουμε είναι να συνηθίσουμε να δεχόμαστε την εκδοχή που μας είναι λιγότερο ‘’επώδυνη’’ στα πράγματα. Ο περίγυρος μας όμως τι λέει γι’ αυτό το νέο μας εγώ; Αυτές είναι δυο εκδοχές που ουσιαστικά βγάζουν σε αδιέξοδο όπως τις παραθέσαμε.

   Το πώς βλέπουμε τα πράγματα έχει να κάνει με παράγοντες.
   Ιδιοσυγκρασία: (δεν είμαστε όλοι το ίδιο αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, έχουμε διαφορετικές αναπτυξιακές καταβολές.)
   Χρόνος: (Χρονική περίοδος/στιγμή συμβάντος και η διάθεση που μας διακατέχει τον εν λόγω καιρό)
   Εμπειρία: (Αν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις και πως τις αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν)
   Κοινωνικές επιρροές: (Ο τρόπος με τον οποίο ο περίγυρος μας και ως εξωτερικός παρατηρητής βλέπει τα πράγματα και πως μας βοηθάει να τα υπερκεράσουμε).

Ωστόσο δεν μπορούμε να χρεώσουμε γι’αυτούς και άλλους λόγους το σωστό ή λάθος στην οπτική του καθενός γιατί η λέξη ”καθένας” έχει να κάνει με την διαφορετικότητα..
Δεν έχουμε ζήσει όλοι τα ίδια, δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο οπότε δεν μπορούμε ουσιαστικά να κρίνουμε παρά να συναισθανόμαστε τον πάσχοντα σ ‘ένα πρώτο επίπεδο και ύστερα με βάση το πώς βλέπει τα πράγματα και την σύγκλιση των απόψεων μας με αυτόν σε κάποιο επίπεδο μπορούμε να προτείνουμε λύσεις γιατί βλέπουμε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα ή αλλιώς να προνοήσουμε για την αφύπνιση του.

Οι άμυνες προκύπτουν γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ .
Είναι καλό να υπάρχουν σ’ ένα βαθμό, αλλά με μέτρο.
Πιστεύω πως αν θέλουμε να είμαστε  ψυχικά υγιείς στη πραγματικότητα που διαδραματίζεται μπροστά μας, πρέπει να βρούμε τη λεπτή γραμμή της ισορροπίας.
Να βλέπουμε ρεαλιστικά τα προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά μας, χωρίς όμως να παραγκωνίζουμε το πως νιώθουμε σε αυτά.

Γιατί η αρνητικότητα που μας εκπέμπουν τα γεγονότα μετά από λίγη δουλειά και χρόνο θα περάσει, η πραγματικότητα όμως θα μείνει εκεί και χωρίς καθαρό κεφάλι πως θα μπορέσουμε να βρούμε λύσεις και να βγούμε αλώβητοι απ’ αυτήν;