Παρήχηση του “ντ”

Για όσους ο Δεκαπενταύγουστος δεν είναι ακριβώς καλοκαίρι…

15/08/2015

Ο Δεκαπενταύγουστος στην πόλη είναι ντεκαυλέ.

Πέντε το απόγευμα. Πυρετώδεις προετοιμασίες για να πάω στην δουλειά: πρώτα σέρνουμε το ένα ποδαράκι, μετά το δεύτερο, σηκωνόμαστε από την καρέκλα, κατεβάζουμε την οθόνη του λάπτοπ: χιμπατζήδες πάπαλα (κι όμως δεν έβλεπα τον πλανήτη των πιθήκων, διάβαζα psycholinguistics. Ανοιχτοί λογαριασμοί Σεπτεμβρίου-hooray).

Ντους. Ντουλάπα. Ντοματί φλοράλ σε ντεκαντεντ πορτοκαλί φόντο, γνωστό και ως απόχρωση “πορτοκαλί του βετέξ”, ένεκεν ενδεχομένου ντάκιρι φράουλα μετά το σχόλασμα. Από κάτω ντένιμ, στάθηκα ήδη ντέιντζερουζλι τολμηρός για μια εμφάνιση στο “εμείς κι εμείς-the holly Mary edition”.

Πατάω πόδι στο κράσπεδο, αμάξια γιοκ, άνθρωποι γιοκ, συνεχίζω τον δρόμο μου like a boss κάνοντας χορευτικές φιγούρες κάθε φορά που συναντάω στροφή: η απουσία της ενδεχόμενης παρατήρησης βγάζει τον Μπίλι Έλιοτ από μέσα μου. Δύο λεπτά μετά έρχεται η σκέψη των πιθανών ανθρώπων που με παρακολουθούν πίσω από τα παράθυρά τους, βάζω μέσα τον Μπίλι, συνεχίζω ελαφρύ βάδην.

Το τέρας μέσα μου ζητάει παγωτό. Είναι δεκαπενταύγουστος και δουλεύω-το αξίζω ρε γαμώτο. Θα έχει σίγουρα ανοιχτό περίπτερο. Άκροπόλεως τίποτα. Ολυμπιάδος it is. Και περπατάς, περπατάς, περπατάς…ωπ! Ζαχαροπλαστείο μόλις 4 χιλιόμετρα από εκεί που ήμουν. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία της Παναγίας της λαοδηγήτριας. Αστειάκι Μαιρούλα; Δεν θα έμπαινα να σου ανάψω κερί ακόμα κι αν μετέτρεπες παγωτό ντουντουρμά σε oreo. Είναι ενάντια στα απιστεύω μου (κατά το άπιστος).

Μέσα στο αστικό έχουν ξεμείνει οι τύποι που κάθε φορά που αποσυνδέουν τα ακουστικά από το κινητό τους τα τυλίγουν στην συσκευασία τους για να μην χαλάσουν. Σας αξίζει αργός και βασανιστικός θάνατος με καλώδια headphones τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό σας και ηχητικά κύματα συνδυασμού Ιωάννας Κουταλίδου και Στέλλας Μπεζαντάκου στην διαπασών. Με αγάπη όλοι εμείς που τα πετάμε απλώς στην τσάντα και αγοράζουμε καινούρια κάθε μήνα.

Το ντάκιρι έγινε κρασί σε μπαλκόνι εις υγείαν των μεγάλων γκομενικών συνειδητοποιήσεων. Το ίδιο καλοκαίρι που το sex for sex’s sake χαρακτηρίσηκε ντεκαντάνς, οι απανταχού μαλάκες στολίστηκαν την ομότιτλη κορδέλα από τα ex-crushes τους. Ορθολογιστική πρόοδος ή συναισθηματική κάτω βόλτα; Ακόμα πάντως δεν τσαλακώνει το brand-new ρούχο. Ούτε στα γεμάτα φεγγάρια, ούτε στα παραπάνω ποτήρια. Στιρέλλα -σου λέει- η συνειδητοποίησις. Κι όμως τίποτα ποιητικό μέσα της, κρίμα η σύνθεση. Αποστειρωμένη, από τις υψηλές θερμοκρασίες και τους ατμούς.

Τα ντελίβερι δυσεύρετα. Λες κι έμαθε σε ένα βράδυ η «νεολαία του τοστ» να κάνει τον λαγό στιφάδο. Και τρέχει και γρήγορα ο άτιμος για τα βραδυκίνητα star-άκια μας. Μέχρι και οι μεγάλες αλυσίδες με κλειστά υποκαταστήματα. Ένας κρίκος λιγότερος να σου θυμίζει την ματαίωση που κρύβεται στις γωνίες, και δεν ταιριάζει καμιά μυτερή γόβα να την τσαλαπατήσει. Κι αν βρισκόταν, εκείνη θα φανέρωνε φτερά. Η ματαίωση είναι μια ιπτάμενη κατσαρίδα, full-time συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας στα εγκόσμια.

Ο ντεκαυλέ δεκαπενταύγουστος στην πόλη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κοινότυπα χάσταγκ και αλατισμένα ποτήρια. Η πραγματική φασαρία γίνεται όταν δεν γιορτάζουμε τη μπαναγία. Και είναι στο mute.
Ντάξει;