ο ΠολέμαρχοςΕίμαι στην παραλίτσα μου, κάνω τα μπανάκια μου, πίνω τα φραπεδάκια μου, ρίχνω τις βουτίτσες μου και κάποια στιγμή μαθαίνω πως η εθνική μας ομάδα εφήβων στο μπάσκετ έχει φτάσει στους 4 της διοργάνωσης. Κοίταξε να δεις λέω ρε μ@λ@κ@, που θα με κάνουν τώρα καλοκαιριάτικο να γράψω άρθρο για την σπυριάρα μπάλα…
Δεν είμαι ειδικός για το μπάσκετ -το δηλώνω προληπτικά πριν σκάσουνε μύτη όλοι οι γκουρού του αθλήματος και μου ζητήσουν τα ρέστα- όμως είμαι τηλεθεατής κατά καιρούς και έχω παίξει και εγώ σε πλατείες άπειρες ώρες, όταν ήμουν μικρός (όπως και οι περισσότεροι γκουρού εκεί έξω άλλωστε) και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω (πχ να πάω για καφέ με καμιά γκόμενα ξερωγώ).
Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά:
Δεν ξέρω τι έγινε μέχρι να φτάσουμε στον ημιτελικό, όμως με την Λιθουανία και την Τουρκία η εθνική μας ομάδα σε γενικές γραμμές δεν έπαιξε και κάποιο ιδιαίτερο μπάσκετ. Είδαμε πάθος, δύναμη, θέληση (θες να το πεις κωλοφαρδία; Πες το όπως θες ), άντε και 3-4 μπασκετικές ωραίες δουλεμένες (μάλλον όχι από το τεχνικό τιμ της εθνικής) φάσεις ανά παιχνίδι και that’s all.
Προσωπικά είδα παιδιά που ήθελαν να κερδίσουν τα παιχνίδια με οποιονδήποτε τρόπο, μόνο που αυτόν τον τρόπο έδειχναν σαν να μην το γνωρίζανε και απλά τον ανακάλυπταν από μόνα τους, κατά την διάρκεια του αγώνα.
Θα μου πεις τώρα γιατί απαξιώνεις έτσι ρε μπαγάσα το τεχνικό τιμ;
Αντικειμενικά δεν είχαν πολύ χρόνο να δουλέψουν στις προπονήσεις (με τους μισούς παίχτες να έχουν αγωνιστεί και στο μουντομπάσκετ του Ηρακλείου).
Παραθέτω αγωνιστικά επιχειρήματα:
1) Στον αγώνα με την Λιθουανία έχουμε πάρει πολλές φορές προβάδισμα 4 και 6 πόντων και παρόλα αυτά δεν κοντρολάραμε τις επιθέσεις και τον χρόνο, πήγαμε αμέτρητες φορές σε βεβιασμένες ενέργειες με τρίποντα από το υπερπέραν χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο.
2) Και στα 2 αυτά ματς υπήρξαν παίχτες (όχι μόνο ένας) που έπαιξαν πάνω από 35 λεπτά. Ο Χαραλαμπόπουλος δεν πήρε χρόνο ξεκούρασης και ειδικά στο παιχνίδι με τους Λιθουανούς, όταν φτάσαμε στην 4η περίοδο να πάρουμε στο τελευταίο 2λεπτο τα timeout, o μικρός (που έκανε μπαμ ότι σερνότανε από την κούραση μετά το 30′) επανήλθε με 2 τρίποντα όντας έχοντας πάρει μερικές ανάσες.
3) Στο παιχνίδι με τους Τούρκους μπαίνει μέσα ο Μιλινιεβιτς και αρχίζει να πετάει 3ποντα σε όλες τις επιθέσεις. Είχε πάρει καμιά εντολή να σουτάρει 8 τρίποντα μέσα σε 3 λεπτά;
4) Στην 4η περίοδο με τους Τούρκους, παίζει να μπήκαν μόλις 3 δίποντα και από τις 2 ομάδες, όλοι σε κάθε επίθεση τραβούσαν 3ποντο από όπου να ναι και όπως να ναι (μην πεις για την κούραση, γνωρίζω. Και πάλι ήταν υπερβολικά πολλά τα 3ποντα).
Όλα τα παραπάνω εμένα – ΤΟΥ ΑΣΧΕΤΟΥ- με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος του τεχνικού τιμ αν δεν ήταν απλά ψυχολογικός, τότε ήταν σίγουρα διακοσμητικός. Και διερωτώμαι. Αν την συγκεκριμένη εθνική την είχε ο Π. Γιαννάκης πόσο εύκολα θα κατακτούσε τον τίτλο;
Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ εντύπωση ήταν ο τρόπος που πανηγύρισαν οι ”μικροί Γίγαντες”. Αμέσως μετά την λήξη του αγώνα έφυγαν όλοι για την κερκίδα των γονιών τους. Ειδικά η εθνική μπάσκετ μας έχει δώσει άπειρες χαρές. Έχουμε πάρει αμέτρητα μετάλλια, κούπες, νίκες, συναισθήματα και έχουμε δει πολλού είδους πανηγυρισμούς. Κανένας να μην πάει να πάρει πρώτα αγκαλιά τους κόουτς; Όλοι φύγαν για την κερκίδα;
Τέλος με τα σοβαρά και τώρα θα ασχοληθούμε με τους ηλίθιους…
Νομίζεις ότι δεν σε είδα μωρή κουφάλα που έβριζες τα παιδιά για τα λάθη τους στις βιαστικές επιθέσεις; Πιστεύεις ότι δεν σε άκουσα όταν τα μπινελίκωνες στην 3η περίοδο του τελικού όταν οι Τούρκοι μας πήραν καμιά 20αρια επιθετικά ριμπάουντ; Που καθόσουν στην βεράντα και έξυνες τα ”φρύδια” σου πίνοντας την καφεδούμπα σου, όσο χάναμε με 10 πόντους στο πρώτο ημίχρονο; Θαρρείς πως δεν σε άκουσα όταν το ματς πήγε στο δίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα, που είπες ότι άμα το χάσουν τώρα το ματς, να πάνε να μπιπ οι μ@λ@κες οι άχρηστοι..;
Σε άκουσα. Και αν δεν σε άκουσα εγώ αυτοπροσώπως, σίγουρα σε άκουσε ο διπλανός σου ή ο κολλητός σου. Ξέρεις κάτι;
Τράβα αυτοκτόνα ρε μπαγλαμά Έλληνάρα, που μπήκες και στην κατηγορία ”Περήφανος” με τον ιδρώτα, την θέληση και τα όνειρα αυτών των παιδιών!
Υ.Γ1: Ιωάννου με εσένα θα τα πούμε σε κάποιο άλλο άρθρο στο μέλλον. Ναι-Ναι, είμαι 1.000.000% σίγουρος ότι θα μου ξαναδώσεις πολλές ευκαιρίες.
Υ.Γ2: Oι καλύτερες ομάδες του τουρνουά ήταν η Λιθουανία και η Τουρκία. Αναρωτιέμαι αν το τουρνουά είχε διεξαχθεί στην Κωνσταντινούπολη με πόσους πόντους διαφορά θα μας είχαν πάρει οι γείτονες, αν λέω Αν, είχαμε περάσει τον όμιλο…
Υ.Γ3: Πως τα κατάφερε ο Μπέος, να πάρει στα χέρια του την κούπα και να τη σηκώσει; Ότι και να λέμε για πάρτι του, όσο και να τον κοροϊδεύουμε τον τύπο -στα social media και στις εφημερίδες- αυτός θα είναι πάντα εκεί -σε μια γωνίτσα- και θα μας ”κατουράει”…