Ευα Μπεσλεμέ* Φωτογραφίες: Κρίστυ Μπάτζιου Βίντεο: Ιωάννης Δαλάτσης
Το Φεστιβάλ Νεολαίας Τυχερού λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, στο Τυχερό Έβρου. Ξεκίνησε το 1997, ως Τυχεροκ και μετονομάστηκε το 2002, σε Φεστιβάλ Νεολαίας Τυχερού. Καθώς μετρά συνολικά 18 χρόνια ζωής, έχει καταφέρει να φιλοξενήσει πληθώρα σημαντικών καλλιτεχνών. Φέτος ήταν η σειρά των: Active Member, E.N.D, Μωρά Στην Φωτιά, ΦΙΓΚΥΡΑΝ, Cosmicray, Χίλια Χρόνια, Σωκράτης Μάλαμας, INK, C:REAL, Μελίνα Ασλανίδου, ΜΠΛΕ, Sonic Path, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Χαρούλης, να δώσουν το παρόν. Εμείς βρεθήκαμε στις δύο τελευταίες μέρες, και αυτά είναι όλα όσα είδαμε:
Σάββατο 08/08/2015
Το Σάββατο ήταν η μέρα των: INK, C:REAL, Μελίνας Ασλανίδου και MΠΛΕ.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω, από την αρχή, τους C:REAl, οπότε θα περιοριστώ μόνο στα λίγα λεπτά που τους άκουσα. Η παρουσία τους, τόσο σκηνικά όσο και ηχητικά, εμένα με ικανοποίησε. Δεν τους είχα ξανακούσει live και δεν είναι στα δικά μου ακούσματα, ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ, ότι φωνητικά, η Γεωργία Λαζοπούλου, ήταν πολύ καλή. Δυναμική και χαμογελαστή, καλούσε συνεχώς το κοινό σε χορό, παρόλο που εκείνο δεν ανταποκρινόταν πάντοτε στο κάλεσμα της.
Στις 22:30, ήρθε η σειρά της Μελίνας Ασλανίδου να ανέβει στην σκηνή. Ξεκίνησε το πρόγραμμα της με την Ανδρομέδα, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και στην συνέχεια παρουσίασε τόσο δικές της επιτυχίες, όσο και μία σειρά από άλλες μουσικές επιλογές. Το πρόγραμμα της, χωριζόταν σε τέσσερις κύκλους. Ο πρώτος, αποτελούταν από δικά της κομμάτια, ο δεύτερος από γνωστά ποπ και ροκ κομμάτια, ο τρίτος από λαϊκά τραγούδια και ,τέλος, υπήρχαν και ορισμένα ρεμπέτικα.
Στην αρένα, το κοινό ήταν ηλικιακά μικρό. Γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη, αφού η τραγουδίστρια είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις μικρές ηλικίες, πιθανώς, λόγω του The Voice. Ηχητικά; Χμμ… η φωνή της Μελίνας ήταν σίγουρα καλή, ωστόσο δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους μουσικούς της. Ίσως να τους πέτυχα σε κακή βραδιά, το σίγουρο όμως είναι, ότι όσον αφορά τον ήχο, το αποτέλεσμα δεν ήταν και το καλύτερο.
Η βραδιά έκλεισε με τους Μπλε, οι οποίοι ανέβηκαν στην σκηνή, λίγο μετά τη 1:00. Η Τζώρτζια και η παρέα της, είχαν πολλή διάθεση και ενέργεια, παρά το περασμένο της ώρας. Ξεκίνησαν το πρόγραμμα τους με το Εσύ δεν ζεις πουθενά και το έκλεισαν με το Πιάνω φωτιά. Στο ενδιάμεσο, ακούσαμε δικές τους επιτυχίες αλλά και ορισμένα ξένα κομμάτια όπως το «Song 2» των Blur, το «Rock n’ Roll Queen» των Subways, το «Should I stay or Should I go» των The Clash καθώς και το «Killing in the name» των Rage Against The Machine, κατά τη διάρκεια του οποίου, επικράτησε πανικός στην αρένα. Ήχος και φωνή; Οι ΜΠΛΕ ήταν, το λιγότερο, άρτιοι.
Κυριακή 09/08/2015
… και έφτασε η τελευταία μέρα του Φεστιβάλ. Πρωταγωνιστές της βραδιάς δεν ήταν άλλοι από τους Παύλο Παυλίδη και Γιάννη Χαρούλη.
Η γιορτή ξεκίνησε στις 20:30 με τους Sonic Path, οι οποίοι κράτησαν συντροφιά στους πρώτους παρευρισκόμενους, για περίπου μία ώρα και μας παρουσίασαν διάφορες ελληνικές και ξένες επιτυχίες, κυρίως σε ροκ ρυθμούς.
Σειρά είχε ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies, που εμφανίστηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 21:30. Σίγουρα, ο Παυλίδης δεν είναι για όλους, είναι ιδιαίτερος καλλιτέχνης … αλλά όπως και να χει, είναι καλλιτέχνης! Αυτό μπορούσε να το διακρίνει κανείς, ήδη από το πρώτο λεπτό που ανέβηκε στην σκηνή.
Στην αρχή, έπαιξε κομμάτια από την δισκογραφία του με τους Β-Movies, με δικό μου αγαπημένο το «τόσο κοντά», και έκλεισε με ένα αφιέρωμα στα Ξύλινα Σπαθιά. Επέλεξε κομμάτια που δεν παίζει σε κάθε live, αλλά αν τον ακολουθείς, δεν γίνεται να μην πορωθείς. Ότι θες εσύ, το Καράβι, Τώρα αρχίζω και θυμάμαι, Ο Βασιλιάς της σκόνης, Σαν εσένα, Ρόδες, Στο Βράχο, Ατλαντίς είναι μόνο ένα δείγμα αυτών. Καλύτερη στιγμή; Σίγουρα η ερμηνεία του «Φωτιά στο Λιμάνι», στο οποίο ανέβασε στην σκηνή τον Πάνο Τόλιο, ντράμερ των Ξύλινων Σπαθιών, για να παίξει το κομμάτι. Το τι ακολούθησε, είναι προφανές. Έκλεισε με το «Μόνο αυτό», μας καληνύχτισε και παρέδωσε την σκυτάλη στον Γιάννη Χαρούλη, λέγοντας «Ξέρετε τι καλό ακολουθεί».
Ηχητικά, ο Παύλος Παυλίδης και οι Β-Movies,για ακόμη μία φορά, ήταν επαγγελματίες. Ο Παυλίδης ήταν ευδιάθετος, έκανε μικρά σχόλια στις παύσεις, ευχαριστούσε το κοινό και ρωτούσε «τι μέρος είναι αυτό;!». Ενώ δεν σταμάτησε λεπτό να χοροπηδάει με την κιθάρα του και ενθαρρύνει το κοινό να χορέψει στους ρυθμούς του.
Στις 23:30, το κέφι κορυφώθηκε, με τον Γιάννη Χαρούλη να βάζει τον καλύτερο επίλογο στο φετινό φεστιβάλ.
Οι ήχοι που έβγαιναν από ένα συνονθύλευμα μουσικών οργάνων, καθώς και η σκηνική παρουσία του Γιάννη Χαρούλη και των μουσικών του, συνυπέγραφαν πως, ότι συνέβαινε πάνω στην σκηνή, δεν ήταν τίποτα άλλο, πέρα από ατόφια τέχνη. Ο Χαρούλης ερμήνευσε τόσο δικά του κομμάτια, όσο και πολλά άλλα αγαπημένα, παραδοσιακά και μη.
Ο χορός και το κέφι στην αρένα, δεν είχαν τελειωμό. Μπορούσες να δεις από παρέες να χορεύουν και να πίνουν, μέχρι μεταλάδες να χτυπιούνται, στην πρώτη γραμμή και να τραγουδούν μαζί με τον Χαρούλη. Μικροί, μεγάλοι, όλοι συμμετείχαν στην γιορτή. Ο Χαρούλης, είναι η απόδειξη ότι η παράδοση δεν είναι ξεπερασμένη, παρά μόνον χρειάζεται την σωστή προσέγγιση για να αγγίξει την κάθε γενιά. Και στο κοινό του Χαρούλη, μπορείς να διακρίνεις εκπροσώπους κάθε γενιάς.
Το πάρτι τελείωσε γύρω στη 1:30. Ο Γιάννης Χαρούλης και η παρέα του κράτησαν την καλύτερη συντροφιά στον κόσμο, για περίπου δύο ώρες, χωρίς σταματημό. Φεύγοντας έβλεπες μόνο χαρούμενα πρόσωπα. Ενώ όσοι ήθελαν, μπορούσαν να περιμένουν στο πλάι της σκηνής για να βγουν φωτογραφίες μαζί του.