Γιώργος ΚαραμπαλίκηςΠράξεις ανθρώπων, πιο εφήμερες και από την ίδια τους την ύπαρξη. Αποξένωση από την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Συναισθήματα μικρής διάρκειας, σκέψεις τυποποιημένες, ζωές μηδενικής εμπειρίας βγαλμένες από σενάρια μιας φαινομενικά ιδεατής ζωής, μη δημιουργικής ταινίας.
Απαίδευτοι στην ψυχή και το νου άνθρωποι που αποφεύγουν με κάθε τρόπο και μέσο το δύσκολο, το δημιουργικό, το κοπιαστικό. Η δημιουργία προϋποθέτει κόπο. Άνθρωποι χωρίς ψυχική καλλιέργεια που επιδιώκουν την ευκολία, το ετοιματζίδικο, το ξεκούραστο. Όλοι γεννιόμαστε άνθρωποι, την ύπαρξη μας όμως ως άνθρωποι τη δημιουργούμε και την “χτίζουμε” συνεχώς και χωρίς διακοπές.
Ο σκοπός του ανθρώπου στον κόσμο σήμερα έχει μετατραπεί από το να βοηθά στην εξέλιξη του ίδιου του κόσμου σε σκοπό αυτοϊκανοποίησης και ευχαρίστησης του ίδιου του, του κουφαριού.
Έχει έρθει ο καιρός να μηδενίσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας και να δημιουργήσουμε από την αρχή ξανά. Να αποβάλλουμε το “τοξικό” περιβάλλον στο οποίο υπάρχουμε και ενεργούμε, να αφυπνίσουμε τους πάσχοντες και συμπάσχοντες ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, να μη φοβηθούμε να γίνουμε αυστηροί απέναντι τους. Μερικές φορές ένα ισχυρό σοκ με τις όποιες συνέπειες είναι πιο σωτήριο από την προδιαγεγραμμένη ή διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Ο άνθρωπος να βοηθήσει τον άνθρωπο να ζήσει, να προχωρήσει, να νιώσει την ύπαρξη των ανθρώπων.
Ήρθε η ώρα να πάψουμε να ξεφτιλιζόμαστε και να χαιρόμαστε για το ίδιο το γεγονός ότι ξεφτιλιστήκαμε. Ήρθε η ώρα να μη λέμε το δικό μας μόνο υποκρινόμενοι πως ακούμε και τους γύρω μας, να σταματήσουμε να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, αλλά να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους κατηγορήσουμε ευθέως για το πως ζουν και ενεργούν στην κοινωνία, μόνο τότε θα αλλάξουμε τον κόσμο, μόνο τότε θα γίνουμε καλύτεροι.
Η τέχνη του ζην μάλλον πήρε το προσωνύμιο της “τέχνης” επειδή αποτελεί τη δυσκολότερη των συνηθισμένων στη συνείδηση τεχνών.