Ζήτω η ρουτίνα!

Ας διαχωρίσουμε επιτέλους τη ρουτίνα και την συνήθεια από την ψυχική στασιμότητα

Ξεκινάει η εξεταστική και ξαφνικά το ποντίκι πιάνει φωτιά. Ποια ρουτίνα, ποιο διάβασμα, ποιοι μετασχηματισμοί Laplace, όχι, να δω τι τρέχει στα γύφτικα, ποιος με ποια, που, πόσα likes έχει μαζέψει η φωτογραφία που το παίζω μοιραίος, τι καινούριο έβγαλε το smbc, ας παίξω και το LoLάκι μου.

Βλέπω και πολλές φωτογραφίες από μερικά παιδιά, από κάτι ταξίδια πολύ μακρινά, ή που γίνονται μη-συμβατικά. Πχ, να πας με τα πόδια μέχρι το Βελιγράδι, ή να γυρίσεις την Ευρώπη μόνο με ωτοστόπ, μένοντας όπου βρεις και κάνοντας δουλειές του ποδαριού για να βγάλεις λεφτά να πας στον επόμενο προορισμό. Και λες, ναι ρε φίλε, αυτό είναι ζωή, γαμώ τις τυπικότητες της καθημερινότητας που μου έχουν επιβάλλει.

Τα βλέπουν αυτά και οι φίλοι μου, τα συζητάμε. Το θέμα γρήγορα ξεφεύγει. Την πατήσαμε λοιπόν; Είμαστε δέσμιοι μιας πραγματικότητας από την οποία αδυνατούμε να ξεφύγουμε; Τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα. Όποιος κάθεται στην πόλη είναι γρόθακας, όποιος κάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα θύμα, αυτός που κάθε χρόνο πάει στο ίδιο μέρος διακοπές χλεχλές και πάει λέγοντας.

Μία αηδία για την ρουτίνα, μία απογοήτευση για την ζωή που κάθε μέρα είναι ίδια. Πίνεις καφέ κάθε μέρα στο ίδιο μαγαζί; Πάει, είσαι νεκρός μέσα σου. Σου αρέσει μία μπύρα και δεν δοκιμάζεις την άλλη; Τέλειωσες, το αισθητικό σου κριτήριο μαράθηκε, τελείωσε την μπυρίτσα που πίνεις τώρα και τράβα σκάψε τον τάφο σου παππού.

Ο κόσμος έχει τσακωθεί με τη συνήθεια. Είναι οριστικό. Εχθρεύονται κάθε μοτίβο στην καθημερινότητά τους, γιατί βλέπουν εκεί έναν χαλκά.  Νομίζουν πως πάνε μπροστά επειδή κάνουν διαφορετικά πράγματα. Η επανάληψη τους τρομάζει, όπως τρομάζει τον απροετοίμαστο φοιτητή η εξεταστική. Και αυτό είναι ένα σημάδι αδυναμίας. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε την ζωή μας και να αναγνωρίσουμε πως επαναλαμβάνεται σε μικρούς κύκλους, γιατί νομίζουμε πως αυτοί είναι ένα σημάδι αδυναμίας, ενώ στα αλήθεια είναι τα παράσημα μίας ζωής που εξελίσσεται.

Αυτός που ξυπνά κάθε μέρα και δεν ξέρει τι θα του συμβεί, δεν είναι εκείνος που πίνει με μανία το ποτήρι της ζωής. Είναι κάποιος που φοβάται να παραδεχθεί τι θέλει και να κατασταλάξει κάπου. Ή πολύ απλά κάποιος που δεν κάνει πρόγραμμα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και κάτι αξιέπαινο. Η μεγαλύτερη νίκη είναι να επιβληθείς της τυχαιότητας της ύπαρξης, θέτοντας τους δικούς σου κανόνες. Φτιάχνοντας τους δικούς σου μικρούς, απολύτως επαναλαμβανόμενους κύκλους, ενάντια στις περιρρέουσες περιστάσεις.

Τρομάζουμε να πούμε πως θέλουμε κάθε μέρα να πίνουμε καφέ στο ίδιο μέρος, πως θέλουμε κάθε μέρα να ξυπνάμε με τον ίδιο άνθρωπο πλάι μας ή πως αγαπήσαμε το ίδιος μέρος με τα χρόνια βλέποντάς το ξανά και ξανά γεμάτο νέες λεπτομέρειες. Αποφεύγουμε να ορίσουμε τον εαυτό μας σε κάτι σταθερό, γιατί φοβόμαστε πως έτσι θα πάψουμε να εξελισσόμαστε, ξεχνώντας πως όλα τα πραγματικά μεγάλα πράγματα έχουν τις πιο βαθιές ρίζες.

Μπερδέψαμε την στασιμότητα της ψυχής με εκείνη του κορμιού, αγνοώντας πως τα μεγαλύτερα ταξίδια συνήθως απαιτούν τη μικρότερη κίνηση. Θέλουμε συνέχεια να ταξιδεύουμε το κορμί, νομίζοντας πως αν μείνουμε σε ένα μέρος και κάνουμε τον αγώνα μας, δεν θα εξελιχθούμε σαν άνθρωποι.
Ζωή δεν είναι να αποφεύγεις τη συνήθεια, είναι να την επιβάλεις.

Δεν λέω να κάτσουμε σε μία καρέκλα και να πεθάνουμε. Αλλά η λύση δεν είναι να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Έχω στο μυαλό πολλές όμορφες συνήθειες που θέλω να κρατήσω ή που θέλω να ξεκινήσω. Ποτέ δεν θα τις δω σαν την αδυναμία μου να εκπλήξω τον εαυτό μου. Έκπληξη είναι να κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς να αισθάνεσαι τύψεις.

Δοκίμασέ το. Κανείς δεν θα το περιμένει.