Γιώργος ΚοϊμάςΚλαρινογαμπροί που γεμίζουν τις παραλίες την ημέρα των εκλογών, χίψτερς που κρεμάνε χρωματιστές καπότες στο κέντρο της Αθήνας για να ομορφύνει η πόλη, νοικοκυραίοι που στον ύπνο τους αναβιώνουν το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», απολιτίκ που εξανίστανται κάθε φορά που ο σκύλος της γειτονιάς δέχεται bullying από μαθητές Δημοτικού και, κάτι, χούφταλα που για να γλιτώσουν τη σύνταξή τους είναι ικανοί να κάνουν bungee jumping από τον Ισθμό της Κορίνθου, συναθροίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος για ένα κοινό σκοπό. Την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Βρέξει – χιονίσει, πάση θυσία, no matter what…
Πρόκειται για το νόμισμα που μας χρεοκόπησε. Όπα, λάθος. Το νόμισμα που μας οδήγησε σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Αυτό σημαίνει ότι η φτώχεια μας είναι υπό έλεγχο, σε διαφορετική περίπτωση η φτώχεια μας θα ήταν ανεξέλεγκτη. Όπως και να χει, πάντως, η φτώχεια είναι δεδομένη. Γεγονός που αναδεικνύει και την ανάγκη των κυβερνώντων να κατηγοριοποιήσουν τη φτώχεια, ώστε να αισθάνονται καλύτερα οι λιγότερο φτωχοί!
Παράλληλα, αιωρείται και μία διαπραγμάτευση. Από το 2009. Τι αφορά; Μα, ακριβώς αυτό που λέγαμε και παραπάνω! Διαπραγματεύεται η εκάστοτε κυβέρνηση για το αν θα «ζήσουμε με το φακόσπυρο», ή αν θα «βρούμε δεύτερο βρακί να φορέσουμε». Με σύνθημα τη δεύτερη παροιμία ανέλαβε το τιμόνι της χώρας ο «προοδευτικός» ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας όμως ότι ακόμη και το «φακόσπυρο» το δίνουν άλλοι… Δανείζουν για την ακρίβεια.
Το ερώτημα έχει ως εξής: Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μηχανισμούς δανειοδότησης; Δεν είμαι ο αρμόδιος να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση. Ξέρω, όμως, ότι σήμερα δεν ζούμε. Φυτοζωούμε. Παρακάτω δεν έχει. Ξύσαμε πάτο. Και δεν έχω καμία όρεξη να αναζητήσω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ούτε και διάθεση να αντιμετωπίσω με αισιοδοξία τον μεσαίωνα που υπέγραψαν στα μνημόνια τους. Θα προσαρμόσουμε το μέλλον μας στο μπόι της παιδείας μας κι όχι της κρίσης τους. Έτσι προχωράει ο άνθρωπος, όχι σκυμμένος στα τέσσερα. Όχι σαν τους σύγχρονους ραγιάδες που έτρεξαν να δηλώσουν την υποταγή τους σε μια διαλυμένη Ευρωζώνη.
Ακόμη και για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης ο κύριος Τσίπρας παίζει το παιχνίδι της σκληρής διαπραγμάτευσης και αφήνει να εννοηθεί ότι η ρήξη δεν είναι ταμπού. Την ίδια στιγμή που η Αριστερή Πλατφόρμα απορρίπτει ανοιχτά τον Ευρωμονόδρομο. Αφού λοιπόν, βρέθηκε ένας άνθρωπος να αντισταθεί έστω και για τα μάτια του κόσμου, βρεθήκατε εσείς να διαδηλώσετε και να πάρετε το μέρος των δανειστών; Ποιος θα ήταν ο ρόλος σας σε παρόμοιες εποχές που παίζονταν το κεφάλι του λαού στο ντορβά; Ποιοι είστε εσείς;
Θα σας πω. Εκείνοι που μέχρι και σήμερα καταμεσής της κρίσης θησαυρίζουν. Δυστυχώς, όμως, δεν ανήκετε ούτε σ’ αυτό το 1%! Είστε εκείνοι που παίρνετε τρεις κι εξήντα και φοβάστε μη χάσετε τα «εξήντα», γιατί πιστέψατε την προπαγάνδα όσων πραγματικά θησαυρίζουν. Δικαίωμά σας, βέβαια… Η βλακεία είναι θεμελιώδες δικαίωμα της δημοκρατίας που την καθιστά πιο ενδιαφέρουσα και κωμική. Παρόλα αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίζουμε κάθε είδους δικαίωμα με όποια δύναμη και μέσο διαθέτουμε.