ο ΠολέμαρχοςΣας έχει τύχει ποτέ, να κάνετε παρέα με τους φίλους σας, να πίνετε καφεδάκια, ποτάκια, να κάνετε συζητήσεις, να περνάτε τζάμι τέλος πάντων και μια μέρα να συνειδητοποιείτε ότι τα άτομα αυτά δεν ήταν αυτό που σας έδειχναν τόσο καιρό;
Νιώσατε ποτέ αυτό το συναίσθημα;
Νιώσατε την έκπληξη;
Νιώσατε την προδοσία;
Σας καταλαβαίνω απόλυτα!
Έτσι ένιωσα και εγώ.
Έτσι ένιωσα και εγώ ακριβώς, όταν διάβασα το αφιέρωμα του Φίλου και συνεργάτη Στάθη Αγγελάκου για τους Black Keys και το Rockwave Festival. Το πρόβλημα μου βέβαια δεν ήταν αυτά που έγραψε στο άρθρο (απόψεις τις οποίες ασπάζομαι πλήρως και συμφωνώ στο 100% μαζί του και το γνωρίζει). Το πρόβλημα μου ήταν ο τρόπος που τα έγραψε…
Δηλαδή κάτσε ρε φιλαράκι. Έχουμε πάει στη συναυλία τρελή τριάδα (ήταν και ο Χρήστος Ρούκος μαζί), έχουμε πιει τις μπύρες μας, έχουμε πιει τα Smirnoff μας (τα τσάμπα, αυτά που μοίραζαν ως promo), έχουμε φάει τα burger μας, έχουμε βγάλει τις selfie μας (ΝΑΙ ΡΕ ΒΓΑΛΑΜE ΚΑΙ SELFIE, λογαριασμό θα σας δώσουμε; ώχου…) και πας ρε Καραμήτρο και ξεκινάς το άρθρο με την… ”νοσταλγία, που είναι μια παχιά αγελάδα, που βόσκει δίπλα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι”;
ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΩΡΗΣΩ ΠΟΤΕ!
Το άρθρο βέβαια αυτό που διαβάζετε τώρα και φέρει την υπογραφή ”Πολέμαρχος”, δεν υλοποιήθηκε με αφορμή το τι έγραψε ο Στάθης για το Rockwave. Γράφτηκε ως απάντηση για το αμέσως επόμενο άρθρο του, με τίτλο…
”Ψάχνοντας τον Morrison!”
Το πραγματικό άρθρο που εμπνεύστηκε και έγραψε ένα μοναχικό βράδυ Τρίτης ο Στάθης,
την ίδια ώρα (Φαντάζομαι) που θα τον κυνηγούσαν οι Κόκκινοι Δράκοι…
Δείτε το βίντεο που έφτιαξε το ”Καρέ του Κάφρου” ειδικά για τον Στάθη Αγγελάκο (αν δεν δείτε το βίντεο δυστυχώς, το παρόν άρθρο μου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα):
Ναι. Το ξέρω πως είμαστε ένα Site που η κουλτούρα, το πνεύμα και ο πολιτισμός ξεχειλίζουν από τις οθόνες του laptop σου αγαπητέ αναγνώστη. Στο υπενθυμίζουμε και το επιβεβαιώνεις σε κάθε view και κάθε like που μας δίνεις.
Εκεί έξω όμως δυστυχώς έχω πάρει γραμμή πως κάποιοι έχουν μπερδέψει την έννοια της Κουλτούρας. Πιστεύουν πως κουλτούρα είναι η ποίηση, η πεζογραφία ή καλλιέργεια. Το να διαβάζεις Ντοστογιέφσκι, Κοέλιο, Κούντερα -η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι- και διάφορα άλλα τέτοια. Προφανώς και είναι κουλτούρα όλα αυτά!
Κουλτούρα όμως είναι να είσαι και οπαδός μιας ομάδας (οποιαδήποτε ομάδας) που να ξέρεις τι πρεσβεύει και τι εκφράζει.
Κουλτούρα είναι να δουλεύεις όλη μέρα και να περιμένεις πότε θα σχολάσεις και να έρθει το βραδάκι για να πάτε για μπύρες με τους φίλους σου, όπως γίνεται σε μερικές χώρες στο εξωτερικό (ναι και όπως γινόταν στο εσωτερικό προ-κρίσης).
Κουλτούρα είναι ο χορός και το καρναβάλι στη Βραζιλία.
Κουλτούρα είναι οι εντυπωσιακές χορογραφίες της Κίνας.
Kουλτούρα είναι και η Σάτιρα.
Τέλος πάντων Κουλτούρα είναι ΆΠΕΙΡΑ πράγματα. Χωρίζεται σε πολλά είδη. Δεν περιγράφω άλλο. Βαριέμαι.
Θα κλείσω με αυτό:
Έχω δει ”Κουλτουριάρη” να διαβάζει φιλοσοφικό βιβλίο του Νίτσε σε παραλία και να μην μαζεύει τα σκουπίδια που άφησε στο σημείο που είχε αράξει.
Έχω δει και Κάφρο οπαδό του Παοκ που βρίζει καθ όλη την διάρκεια ενός αγώνα τον αντίπαλο με απίστευτα μπινελίκια και με την λήξη του παιχνιδιού να παίρνει τα δικά του σκουπίδια και να τα κουβαλάει στα χέρια, μέχρι να βρει κάδο έξω από το γήπεδο.
Εσύ, Στάθη Αγγελάκο… με ποιους είσαι;
Y.Γ: Και για να μην πιστέψετε μετά από όλα αυτά, πως η σχέση μου με τον Στάθη περνάει κρίση θα σας πω μονάχα ένα πράγμα.
Κράταγε την κάμερα ο γλυκούλης μου!