Θανάσης ΞάνθοςΟι πολυπληθείς συνοικίες της Αθήνας την κάνουν διαφορετική στα μάτια του καθενός. Από την πολυσύχναστη Ερμού μέχρι τα προάστιά της, έχει πολλά να σου προσφέρει.
Πόλη χιλιοτραγουδισμένη, φωτογραφιμένη, κατά κόρον κινηματογραφημένη στα βλέμματα ξένων περιηγητών, πολιτικών και ιστορικών. Από όποια πλευρά και να την δεις, η Αθήνα ξεχωρίζει. Είναι μια πόλη απρόβλεπτη. Την μια στιγμή έχει κάτι που σε κάνει να θες να φύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και συγχρόνως, να μην μπορείς να την αποχωριστείς. Η Αθήνα, σου παρέχει μια όμορφη και μαγευτική συνήθεια, που δεν μπορεί να σε κουράσει ποτέ (ή σχεδόν ποτέ). Έχει τα πιο απίθανα μέρη, τα πιο ιδανικά σημεία για να ηρεμήσεις, να διαβάσεις, να περιπλανηθείς αλλά και να διασκεδάσεις.
Οι πολυπληθείς συνοικίες της, είναι αυτές που την κάνουν διαφορετική στα μάτια του καθενός. Από την πολυσύχναστη Ερμού, στο φημισμένο Μοναστηράκι και τα πέριξ του κέντρου, μέχρι τα νότια, τα βόρεια και δυτικά προάστιά της, η Αθήνα έχει κάτι να σου προσφέρει. Εσύ δεν έχεις παρά να την περπατήσεις και να ανακαλύψεις τις άγνωστες και πολλά υποσχόμενες γωνιές της…
Εμείς συναντήσαμε κάποιους λάτρεις της πόλης, που την εξερευνούν καθημερινά κι έρχονται αντιμέτωποι με την όμορφη αλλά και γκρίζα πλευρά της. Μας μίλησαν για τις αγαπημένες τους συνοικίες στην Αθήνα. Για την γειτονιά/περιοχή εκείνη που τους αρέσει να την περπατούν, να συχνάζουν με φίλους, να πίνουν το ποτό ή τον καφέ τους, ξεφεύγοντας για λίγο από την καθημερινότητα…
Σύνταγμα-Πλατεία Καρύτση-Κολοκοτρώνη
Καταρράκτες. Πλατεία Συντάγματος
Πάντα ήμουν άνθρωπος των τριγώνων. Ανέκαθεν. Των κινηματογραφικών,των ερωτικών αλλά και της πόλης μου, της Αθήνας. Αν αυτά είναι και ιστορικά, ακόμα καλύτερα. Ως εραστής της ιστορίας και του background, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην downtown περιοχή του κέντρου και έτσι έφτιαξα το δικό μου τρίγωνο Σύνταγμα-Πλατεία Καρύτση-Κολοκοτρώνη. Εδώ κινούμαι, εδώ ακούω μουσικές, εδώ συναντώ τους ανθρώπους του σύμπαντος μου, εδώ δημιουργώ.
Ξεκινάω πάντα απο το Σύνταγμα, ιδανικό ως meeting point, ως πλατεία με συντριβάνι που αφρίζει ανά καιρούς, ως πεδίο μάχης, πολυμορφικό και αγαπημένο. Η οδός Κολοκοτρώνη έπειτα, το στενό δρομάκι που χωράει τα πάντα. Τα αγαπημένα μου τζαζ μπαράκια και τα πολύχρωμα μαγαζιά της. Τα πρωινά την αγαπάω ως ανηφόρα και το βράδυ την κατηφορίζω.
Το ξημέρωμα όταν με βρίσκει στην Κολοκοτρώνη, κατανοώ την έννοια της ταινίας του Tony Richardson, ”Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων”. Την αγαπώ όμως γιατί είναι αυτή που με οδηγεί στο πιο αγαπημένο μου σημείο της πόλης. Πλατεία Καρύτση.
Πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύκη, από τους ευεργέτες του ναού που δεσπόζει εκεί, αλλά στον δρόμο μεταμορφώθηκε γλωσσικά. Σκοτεινή, ερωτική και δημοσιογραφική η Ιστορία της, πως να μην την διάλεγα; Μια δολοφονία την Πρωτομαγιά του 1948, του Χρήστου Λαδά, πολιτική αναταραχή. Από την άλλη, εκεί ακόμα βρίσκω το ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΥΣΟΥΡΗ. Στην δεκαετία του ’50, ο Δημήτρης Χορν και η Έλλη Λαμπέτη, έγραψαν την δική τους ερωτική και καλλιτεχνική ιστορία.
Και γύρω απο την Πλατεία Καρύτση κάποτε όλα τα τυπογραφεία, κυκλοφορούσαν τις τυπωμένες ειδήσεις σε όλη την Ελλάδα. Στο κατώφλι τους αξημέρωτα οι εφημεριδοπώλες, που από την Χρ. Λαδά ,τρεχάτοι μοίραζαν τις εφημερίδες σε όλη την πόλη. Και τώρα εκεί σε αυτή την πλατεία με αυτή την Ιστορία, απέναντι απο τον ”καταραμένο” ναό, στον 4ο όροφο ενός νεοκλασσικού, εμπνέομαι και δημιουργώ για τους ανθρώπους μου τα 7 Oscar, σαν new age εφημεριδοπώλης τρέχω να μεταφέρω τα κινηματογραφικά μου νέα μέσα απο την ραδιοφωνική συχνότητα. Εδώ θα μείνω!
… γράφει ο Αχιλλέας Βασιλείου
Δημοσιογράφος, σινε-κριτικός
Ακαδημία Πλάτωνος
Αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος
Η αγαπημένη μου συνοικία στην Αθήνα; Στο μυαλό μου έρχονται πάρα πολλές αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μία αυτή σίγουρα θα ήταν η Ακαδημία Πλάτωνος. Είναι μια περιοχή άγνωστη για τους περισσότερους αλλά η ομορφιά και η γαλήνη που σου αποπνέει δεν σε κάνει παρά να την λατρέψεις. Βρίσκεται δίπλα στο Μεταξουργείο, τον Κολωνό, τον Κεραμικό και το Βοτανικό.
Η Ακαδημία Πλάτωνος αποτελεί μια γειτονιά με έντονη δραστηριότητα από τους κατοίκους της, οι οποίοι κάθε στιγμή δείχνουν τον σεβασμό και την αγάπη τους στην ιστορική- αρχαιολογική περιοχή. Η περιοχή οφείλει την ονομασία της στον ήρωα Ακάδημο και τη φιλοσοφική σχολή, την Ακαδημία, που ίδρυσε ο Πλάτων το 387 π.Χ.
Αυτό που κάνει την περιοχή να την ξεχωρίσεις από τις άλλες στην Αθήνα είναι το μεγάλης έκτασης Πάρκο, το οποίο λειτουργεί και ως αρχαιολογικό πάρκο με ελεύθερη είσοδο. Είναι κατάφυτο με ψηλά δέντρα που δημιουργούν την απαραίτητη σκιά έτσι ώστε να μπορείς να απολαύσεις έναν ήσυχο περίπατο ή ακόμα και να κάνεις πικνίκ με την παρέα σου. Στο χώρο του πάρκου βλέπεις συχνά τουρίστες, φοιτητές να κάνουν τις εργασίες τους ξαπλωμένοι στο γρασίδι ακόμα και αρχαιολόγους και φιλόσοφους λες και βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Στην περιοχή λειτουργεί ψηφιακό μουσείο με πολλές πληροφορίες για τον Πλάτωνα καθώς και η ‘Πολιτεία’, ένας χώρος γνώσης και πολιτισμού όπου λαμβάνουν δράση διάφορες εκδηλώσεις καθώς και μαθήματα-σεμινάρια με ποικίλο περιεχόμενο. Ένα από τα αγαπημένα μου στέκια στην περιοχή είναι το Συνεργατικό Καφενείο όπου μπορείς να απολαύσεις ήσυχα τον καφέ η την μπύρα σου στη λιακάδα.
Τέλος, μου αρέσει κάθε χρόνο στις 24 του Ιούνη να επισκέπτομαι την περιοχή όπου πραγματοποιείται η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα συνοδευόμενη από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές.
…γράφει ο Τάσος Τριανταφυλλίδης
Κολωνάκι-Εξάρχεια
Κανάρη & Σόλωνος (Κολωνάκι)
Στη ζωή μας καταλήγουμε να υιοθετούμε ρόλους. Αρκετές φορές, τόσους πολλούς και διαφορερικούς ώστε ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν είχαμε ποτέ φανταστεί. Και η πόλη μέσα στην οποία δρούμε να μετατρέπεται σε θεατρική σκηνή. Το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια είναι οτι είναι και οι δικές μου θεατρικές σκηνές, οι δικές μου γειτονιές, οι οποίες με καθόρισαν, με διαμόρφωσαν και με μετέτρεψαν σε έναν μικρό πρωταγωνιστή.
Η μέρα μου ξεκινάει από το Κολωνάκι. Το όμορφο αστικό Κολωνάκι, της δόξας, της φήμης, του πλούτου, της λάμψης και φυσικά της μόδας. Το Κολωνάκι των μοναδικών Βilly bo, Μιχάλη Πολατωφ και του Ασλάνη. Στέκομαι στη μέση της πλατείας, κοντά στους φιλικούς και παρατηρώ τους θαμώνες του Da capo, του Peros και της Λυκόβρυσης. Με μια πιο προσεκτική ματιά, διακρίνω όχι μόνο τον νεοπλουτισμό και την οικονομική κρίση αλλά και την αρχοντιά. Διακρίνω δηλαδή, τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι οσο και να τους άγγιξε η κρίση, παραμένουν αναλοίωτοι, περήφανοι και απαιτητικοί.
Κατηφορίζω, η εικόνα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει. Διασχίζω την Σκουφά. Δικηγορικά γραφεία, κλειστά καταστήματα, νέα εναλλακτικά στέκια. Χαρακτηριστικός ο Άγ. Διονύσιος και το Πειραματικό σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σταματώ στην οδό Λυκαβηττού. Αυτόν το δρόμο ακολούθησα όταν θέλησα να πάω για πρώτη φορά στο Λυκαβηττό.
Συνεχίζω και συναντώ το Φηλιον, το Passepartout, το Σκουφάκι, το Rosebud, τα Τρία γουρουνάκια και δεξιά μου η οδός Δελφών με τα καφέ της και την προτομή της Έλλης Λαμπέτη. Το σπίτι της. Ανάβω τσιγάρο….
Επιστρέφω στη Σκουφά και στο ύψος της Ασκληπιού, η εικόνα εντελώς ξαφνικά αλλάζει μορφή και ο δρόμος αν και ο ίδιος, ονομάζεται πλέον Ναυαρίνου. Δημιουργείται αμέσως η αίσθηση οτι εισέρχεσαι σε έναν νέο κόσμο.Σε καλωσορίζουν η Παιδαγωγική Σχολή και το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο.
Αμέσως πιο κάτω, συναντώ την οδό Μεσολογγίου. Ο πεζόδρομος του Αλέξη, ο δρόμος του Αλέξανδρου Τζαβέλλα. Ήταν μόνο 15 χρονών και το ημερολόγιο έγραφε 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο πεζόδρομος της οδού, πάντα μου έδινε την αίσθηση οτι βρίσκομαι σε άλλον χωροχρόνο. Τα καφέ Cusco, Πωλείται, στου Χασαν είναι χαρακτηριστικά και μέσα μου θα παραμένει ανεξίτηλο το χαμόγελο του Χασαν όταν τον πρωτογνώρισα το 2001. Ο Χασαν δεν είναι πια κοντά μας, αλλά είμαι σίγουρος οτι υπάρχει παντού στο χώρο.
Η μέρα φεύγει και φτάνω στην πλατεία Εξαρχείων.
Η πλατεία των φοιτητικών μου χρόνων, η πλατεία των κινημάτων και των χρωμάτων. Η μοναδική πλατεία, η οποία πρωταγωνιστεί κάθε βράδυ, στα δελτία των οκτώ.Νosotros, Βοξ, Στέκι μεταναστών, Floral, Γκρι και Ginger ale σημεία αναφοράς διαφορετικών απόψεων, αντιλήψεων κόσμων και ιδεών που συνυπάρχουν γύρω από την ίδια πλατεία. Ξημερώνει. Ακολουθώ τη Στουρνάρη. Εδώ Πολυτεχνείο. Αριστερά μου η παλαιότερη μπυραρία της Αθήνας. Το Βeer Αcademy. Και νοητά κάνω ακόμη ένα ταξίδι στο παρελθόν και στην άνοιξη του 2010. Σε αυτή τη μπυραρία ονειρεύτηκα, αγάπησα και χάθηκε η εποχή της αθωοτητάς μου.
Όλοι μας έχουμε έναν προορισμό. Εγώ καταλήγω στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, εκεί όπου πήρα την απόφαση να γίνω αρχαιολόγος, εκεί που κατέληγα κάθε βράδυ τους τελευταίους μήνες. Άλλαξα…
…γράφει ο Κωστής Μπριασούλης
Κηφισιά
Tην Kηφισιά την αγαπάω, γιατί έχει κάτι από μια άλλη εποχή. Θα έλεγε κανείς, ότι αποπνέει έναν ρομαντισμό. Πιστεύω πως αν και γρήγοροι πλέον οι ρυθμοι της ζωής μας, κάθε φορά που την επισκέπτομαι για μια βόλτα στα ανθισμένα στενά της (ειδικά αυτή την εποχή του χρόνου, που είναι η βασίλισσα της άνοιξης), χάνομαι σε ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο.
Είναι γνωστή για τα παλιά όμορφα διατηρητέα αρχοντικά της και μερικές από τις πιο όμορφες γωνιές της Αθήνας γευστικές και μη, όπως το παλιό ζαχαροπλαστείο Βάρσος στην καρδιά της (λίγα μέτρα πιο πάνω από το άλσος), που από μικροί βλέπαμε στις ελληνικές ταινίες και που τόσες γενιές έχει γλυκάνει! Οι παλιές άμαξες με τα άλογα που κάνουν βόλτες, ξένους και μη (πιο ψηλά κοντά σην πλατεία Κεφαλαρίου) το όμορφο πάρκο της με το συντριβάνι.
Έχει τόσα ωραία σημεία που δεν ξέρω, τι να πρωτοθαυμάσω όποτε βρίσκομαι στην Κηφισιά. Την αγαπώ, γιατί μου θυμίζει μια άλλη όμορφη, ξένοιαστη ζωή. Μια άλλη Αθήνα, βγαλμένη απά άλλη δεκαετία!
Οδός Λεβίδου. Κηφισιά
Αυτή την εποχή του χρόνου είναι το κέντρο της προσοχής όλων μας και έχει την τιμητική της με την 61η Ανθοκομική Έκθεση που λαμβάνει χώρα όπως τόσα χρόνια, με απόλυτη επιτυχία, στο άλσος της λίγο πιο πάνω απο τον σταθμό του ηλεκτρικού. Aξίζει να ξεκλέψετε λίγο χρόνο από την άχρωμη και βαρετή καθημερινότητα σας για μια πρωινή βόλτα , για να γεμίσετε χρώματα, αρώματα και όμορφες εικόνες το μυαλό σας.
Υ.Γ. Η έκθεση περιλαμβάνει εκτός από την τεράστια ποικιλία φυτών (περι τα 20.000) και πολλές εορταστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, κλπ.
…γράφει η Δήμητρα Τζελίνη
Μπορεί η σημερινή όψη της πόλης των Αθηνών να απέχει πολύ από την ρομαντική εικόνα που μετέδιδαν τα τραγούδια, οι φωτογραφίες και οι ταινίες αλλά δεν παύει όμως, να έχει την ομορφιά, την ιδιαιτερότητα, την σπουδαίοτητα και την φήμη της. Βολτάροντας κι ανακαλύπτοντας τις συνοικίες της πόλης, μπορεί να συναντήσεις πολλά.
Διαδηλωτές στους δρόμους, αναρχικούς να βάφουν τοίχους, άστεγους να μένουν σε χαρτόκουτα, αλλά μπορεί να συναντήσεις και το άπειρο. Να περιορίσεις τα μάτια σου στον εμβληματικό Παρθενώνα, στην φύση, στον καστανά που στέκεται στην παραπάνω πλατεία, στους καλλιτέχνες του δρόμου, στην θέα του Λυκαβηττού. Εσύ διαλέγεις τι και πως θα το δεις. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Ακόμη και η πρωτεύουσα της Ελλάδας…
Φωτογραφίες: Νίκος Ζαχαριουδάκης (https://www.facebook.com/nzachar.photography?fref=ts), Θανάσης Ξάνθος