ΑναγνώστηςΠολλά άρθρα, πολλές σελίδες, πολλές τηλεοπτικές και μη συζητήσεις-δίκες, έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό για το νέο αθλητικό νομοσχέδιο που πρόκειται να ψηφιστεί στην βουλή.
Αποτέλεσμα όμως υπάρχει; Αποτέλεσμα θα υπάρξει;
Πριν λίγο καιρό, υπήρξε συνεδρίαση του υπεύθυνου της παγκόσμιας ομοσπονδίας με τον ομόλογό του από την ελληνική ομοσπονδία όπως επίσης και με τον αρμόδιο υπουργό. Το αποτέλεσμα; Διθυραμβικό! Πανηγυρικό! Αποφασίστηκε ότι δεν θα πειραχθεί το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και ότι οι ελληνικές ομάδες θα συμμετέχουν κανονικά στις ευρωπαικές διοργανώσεις. Άραγε το πρόβλημα έγκειται στο αυτοδιοίκητο;
Και αν έγκειται εκεί, καλώς ή κακώς (δεν) υπάρχει κρατική παρέμβαση;
Πολλά είναι τα προβλήματα που μπορούν να συζητηθούν για την λειτουργία του εμπορικού αθλητισμού στις μέρες μας, όπως για παράδειγμα οι χορηγίες. Ωστόσο, ο βασικότερος προβληματισμός που μπορεί να προκύψει είναι ο ρόλος του αθλητισμού στις μέρες μας. Έχει επηρεάσει τον αθλητισμό η εμπορική του φυσιογνωμία ή όχι; Μήπως κάποια, αν όχι όλα, τα αρνητικά φαινόμενα των γηπέδων (εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων) οφείλονται στην διάκριση για έναν τίτλο που μπορεί να αποφέρει χρήματα σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο;
Ας τα πάρουμε ένα ένα. Από μικρά παιδιά όλοι θυμόμαστε τον εαυτό μας να πηγαίνουμε σε ένα γήπεδο μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλλευ, πινγκ-πονγκ, χορού, μπαλέτου κτλ. ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός. Στο σχολείο; Αραιά και που θυμόμαστε να παίζουμε μπάλα με την αντίπαλη τάξη που είχε την ίδια ώρα γυμναστική έχοντας τα κορίτσια σε κάποιο μέρος να μας κοιτάνε πίνοντας καφέ και ορισμένα, που και που, να κάνουν και κανα τσιγάρο. Μην σας φαίνεται αστείο, το αντίθετο γινόταν όταν τα κορίτσια έπαιζαν βόλλευ ή μπάσκετ.
Άραγε μετά από αυτό τι; Μετά από αυτό, φροντιστήριο, διάβασμα, ύπνος, σχολείο, φροντιστήριο κτλ. Δύο ώρες στο σχολείο γυμναστική και τέλος. Αυτές ήταν οι παροχές που σου έδινε το σχολείο για την γυμναστική σου σαν μαθητής. Αν βέβαια κάποιος είχε την οικονομική δυνατότητα για να συμμετέχει στην ομάδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου (…) της γειτονιάς του, τότε πήγαινε και τα απογεύματα πληρώνοντας βέβαια την αντίστοιχη οικονομκή μηνιαία συνδρομή.
Όταν μεγαλώνει ο κάθε μαθητής και οδεύει προς τις τάξεις που επρόκεται να συμμετέχει στις Πανελλήνιες τότε ο αθλητισμός απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ από το μενού του εκάστοτε μαθητή και η ώρα για την γυμναστική αναλώνεται κυρίως στα SOS για το τεστ της επόμενης ώρας.
Επομένως για ποιον αθλητισμό μιλάμε; Για ποια αθλητική παιδεία και για ποιο σεβασμό στον αντίπαλο; Ποια αλληλεγγύη στον τραυματισμό του συμπαίκτη ή του αντιπάλου, ποια συμπαράσταση σε μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία ενός συμπαίκτη να σκοράρει, ποια ανάπτυξη ηγετικών ικανοτήτων ενός παιδικού χαρακτήρα μέσα στην ομάδα, ποια αίσθηση ομαδικής συμπεριφοράς, ποιο σεβασμό στον προπονητή και τις οδηγίες του και εν τέλει ΠΟΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ;
Όλα αυτά τα ερωτήματα μοιάζουν να είναι απαντημένα. Είναι. Όντως. Αλλά προς την αρνητική τους πλευρά. Το σχολείο, δηλαδή το κράτος και η οικογένεια, δηλαδή η κοινωνία έχουν βγάλει από το μενού τους την επιλογή του αθλητισμού. Όπου αθλητισμός μπορεί κάποιος να βάλει δίπλα πολλές λέξεις. Σεβασμός, ευγενής άμιλλα, ομαδικότητα, σωματική υγεία, αποφασιστικότητα, συνεργασία, συνέπεια, υπευθυνότητα και άλλα πολλά. Αρετές που μπορεί ένα μέλος της κοινωνίας μας να μην τις έχει αλλά μέσω του αθλητισμού να τις αναπτύξει. Μπορεί ένα μέλος της κοινωνίας μας στις σημερινές συνθήκες να αναπτύξει την υπευθυνότητα του στην ηλικία των 26 και πάνω; Μπορεί είναι η απάντηση. Αλλά είναι πιο εύκολο να την αναπτύξει στην σχολική του ηλικία. Ξέχωρα ότι θα βγει και πιο ώριμος στην κοινωνία νωρίτερα. Από την άλλη, βλέπουμε κατά καιρούς πολλούς Έλληνες ή ξένους αθλητές στην χώρα μας να κάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών πριν από έναν καθοριστικό, για την ομάδα τους, αγώνα. Βέβαια για αυτού του είδους τα φαινόμενα υπάρχει εξήγηση. Όταν μέσα σε μια κοινωνία πρέπει να επιβιώσεις με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους τότε το ανώριμο μυαλό θολώνει και προσφεύγεις σε ακραίες πράξεις. Επίσης, όταν ξέρεις ότι κερδίζοντας ένα έπαθλο θα ανταμοιφθείς με μια μεγάλη μεταγραφή (όπου μεγάλη μεταγραφή σημαίνει πολλά λεφτά) τότε οι απαγορευμένες ουσίες γίνονται ακόμα πιο ελκυστικές στους αθλητές.
Και επανερχόμαστε στο αρχικό μας ερώτημα.. Πρέπει να υπάρξει κρατική παρέμβαση στο σύνολο του ελληνικού αθλητισμού; Πρέπει τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού να αντιμετωπιστούν ως κοινωνικά;
Μήπως τελικά το αθλητικό Grexit έχει συμβεί εδώ και χρόνια και δεν το έχουμε καταλάβει;
Του Παναγιώτη Διαμαντόπουλου