Κυριάκος ΒλάχοςΤο γραμματικό λάθος που δεν μάθαμε μάλλον ποτέ
Παρασκευή βράδυ και έχω γυρίσει πτώμα από τη δουλειά. Βάζω ένα από τα αγαπημένα μου sitcom να παίζει και ετοιμάζομαι να φάω κάτι ελαφρύ (τοστ διπλό ψωμάκι, κασέρι, αλλαντικά, μαγιονέζα, σαλάτα του καίσαρα, πατατάκια και κόκα κόλα light-δώσε έμφαση στο light!) γιατί έχω ξεκινήσει και γυμναστική και πρέπει να κρατιέμαι σε φόρμα.
Όλα δείχνουν πως θα κυλήσουν ομαλά για μένα: θα είναι ένα τυπικό βράδυ, χωρίς δραματικές εντάσεις, χωρίς απρόοπτα, χωρίς πανσέληνο, χωρίς πλήθος να συρρέει κάτω από το μπαλκόνι μου να μου τραγουδήσει το “Άσ’ τα τα μαλλάκια σου” ή κάτι αντίστοιχα γλυκανάλατα ρομαντικό (το τελευταίο δεν έχει συμβεί ακριβώς έτσι, ήταν κάπως σαν “κλείσε το πιστολάκι ρε μαλάκα τρεισήμισι το χάραμα σου ‘ρθε να στεγνώσεις το μαλλί” χωρίς ορχήστρα και ρυθμό 3/4, αλλά εγώ έτσι θα το έχω στο μυαλό μου).
Η ώρα περνάει, η πλοκή συνεχίζει ανέλπιστα αναμενόμενη ώσπου ξαφνικά… τον βλέπω. Στέκεται εκεί γυμνός και αδίστακτος μπροστά στα επίσης γυμνά μυωπικά μου μάτια. Λευκότερος και από την πιο λευκή χιονισμένη βουνοκορφή, καθαρότερος και από την πιο παρθένα λίμνη, ευθυτενής και… σύντομος. Πέρασαν πέντε δεύτερα και χάθηκε, αφήνοντας πίσω του την ματαίωση, την υποψία μιας ζωής που τόσα χρόνια κύλησε στο λάθος μονοπάτι και έμαθε τα λάθος πράγματα, την νύχτα μου αλλιώτικη πια και τους διαδρόμους του μυαλού μου να σιγοτραγουδούν “πώς έφυγες απ’την ζωή μου έτσι, και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ” της αθάνατης Βίκυς.
Δεν ήταν παρά ένας υπότιτλος που έγραφε “Σ’το υπόσχομαι” αντί για “Στο υπόσχομαι”. Στάθηκα μια στιγμή να τον αφουγκραστώ και το βλέμμα μου χάθηκε κενό, στο άπειρο, σα να βιώνει έναν μικρό θάνατο και λίγο αργότερα θα αναστηθεί σαν άλλος φοίνικας για να ψάξει μια οποιαδήποτε γραμματική που υπάρχει στην βιβλιοθήκη, ενώ παράλληλα όλα δείχνουν βάσει λογικής, ότι ορθώς έγραφε ο υπότιτλος. Μόλις λίγα λεπτά μετά βρέθηκα σε μια μοκέτα στο πάτωμα με τον τόμο του Τριανταφυλλίδη διπλωμένο στο δεξί μου χέρι και ένα απροσδιόριστο “γιατί;” σφηνωμένο στα χείλη μου. Η ματαίωση μου είχε χτυπήσει για άλλη μια φορά την πόρτα.
Θα χρησιμοποιήσω το “στο” όταν εννοώ “εις το”, παραδείγματος χάριν “τα κλειδιά είναι ξεχασμένα στο γραφείο”, ενώ το “σ’το” όταν εννοώ “σου το”, παραδείγματος χάριν “σου το υποσχέθηκα”. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα τα οποία συχνότατα συγχέονται με αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιεί η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού με λανθασμένο τρόπο.
Το πρόβλημα σπανίως διορθώνεται από εκπαιδευτικούς, ενώ αν κρίνω από την προσωπική μου εμπειρία ως μαθητής ζωηρά αμφιβάλλω για το αν το διδάχτηκα ποτέ. Έτσι διαιωνίζεται και χαλάει απρόσμενα τα βράδια των υστερικών με την γραμματική ανθρώπων εις τους αιώνας των αιώνων. Για του λόγου το αληθές ωστόσο, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε εν μέρει σωστό, δεδομένου του προφορικού χαρακτήρα της γλώσσας έναντι του γραπτού της λόγου, αν και με την ίδια λογική θα έπρεπε να γράφουμε “αγαπώ τομπάοκ”, “αστοδιάλο” και άλλα τέτοια πράγματα που δεν τα συνηθίζουμε παρά μόνο χαριτολογώντας (γραπτά), οπότε ΔΕΝ!
Υπάρχει ένα σημείο στην ζωή κάθε ανθρώπου που ορίζει το πριν και το μετά του. Από εκείνο το βράδυ η ζωή μου δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Θα υπάρχει πάντα το πριν και το μετά. Εύχομαι όλοι εσείς που με διαβάζετε και μοιραζόσασταν μαζί μου μια ζωή μέσα στο ψέμα και την υποκρισία να συνέλθετε γρήγορα και να διαφωτίσετε τον αδαή κόσμο κάνοντάς το share, φωτοτυπώντας το και μοιράζοντάς το στα φανάρια των μεγάλων εμπορικών δρόμων, γράφοντάς το με σπρέι ή μαρκαδόρους πόσκα στους τοίχους της γειτονιάς σας, για ένα καλύτερο αύριο, απαλλαγμένο από τα γραμματικά λάθη του παρελθόντος. Αμήν!