Σταυρούλα Κατσούλα-ΚαβάλληΞημερώνει. Με φρεσκοφορεμένα τα γυαλιά ηλίου μου και μία βαλίτσα στον ώμο, κατευθύνομαι προς το λιμάνι του Πειραιά για να επιβιβαστώ στο πρωινό πλοίο για Πάρο. Εκεί είναι που αρχίζω και συνειδητοποιώ σιγά-σιγά τι έχει συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς υπερβολές, ήμουν όρθια από τις 10 το βράδυ και για 8 ώρες συνεχόμενα, χόρευα και χοροπηδούσα ασταμάτητα. Χαμογελάω. Πάντα εκεί συμβαίνει τελικά… Μόνο εκεί το παθαίνω αυτό.
Άλλο ένα τραγούδι και φεύγω, σκέφτομαι πάντα… Κι άλλο ένα… Πωωω! Μα που το θυμήθηκαν αυτό; Αχ, κι αυτό ειναι τέλειο..! Εντάξει, θα ακούσουμε κι αυτό και μετά! Κι όσο τα «άλλο ένα τραγούδι» διαδέχονται συνέχεια το ένα τ’άλλο, συνειδητοποιείς ότι έτσι απλά… ξημέρωσε! Μα, πώς γίνεται να πέρασε η ώρα τόσο γρήγορα; Πριν μόλις μισή ώρα ήταν 2 ώρες πριν! Γίνεται… Αλλά μόνο εκεί τελικά!
Σε όσους αυτές οι σκέψεις, τα λόγια και οι αντιδράσεις μου ακούγονται ολίγον τι γνώριμες, πολύ πιθανόν να έχετε καταλάβει ότι μιλάω για το γνωστό και μοναδικό TRASHPARTY των ΤRASHFORMERS – το μακροβιότερο, καθιερωμένα πλέον και ομόφωνα, μεγαλύτερο οπτικοακουστικό και μουσικοχορευτικό όργιο της Αθήνας, που την Παρασκευή που μας πέρασε έκλεισε τα 11 του χρόνια, γιορτάζοντάς το με πάνω από 1000 φίλους του απ’όλη την Ελλάδα, στο κατάμεστο Fuzz Live
Μusic Club στην Αθήνα.
Μία ξεχωριστή και υπέροχη βραδιά με τα κάθε λογής αγαπημένα μας 80’s, 90’s και 00’s, guest stars, χορευτικά επί σκηνής, ακόμα περισσότερα εκτός σκηνής, σκετσάκια, διαγαλαξιακά ταξίδια, διαπλανητικά video clips, τραγούδια, κινούμενα σχέδια, σειρές, διαφημίσεις, αυτοσχεδιασμούς, καουμπόηδες, αναπτήρες, χαμόγελα, αναμνήσεις, χέρια, χειροκροτήματα, αγκαλιές, παρέες, φίλους, διάθεση και πάνω απ’όλα αγάπη για όλο αυτό το μικρό θαύμα που δημιουργείται σε κάθε πάρτι, οι TRASHFORMERS μας χάρισαν ακόμη μία βραδιά απενεχοποιημένης πλέον, “ένοχης απόλαυσης”, περιλαμβάνοντας κάθε τι cult με το οποίο μεγαλώσαμε.
Η εορταστική βραδιά ξεκίνησε με ένα μικρού μήκους σκετσάκι των TRASHFORMERS ξεχειλίζοντας κυριολεκτικά 90’s, για να δώσουν τη σειρά τους, μετά το απαραίτητο μουσικό warm-up, τη σκυτάλη στους guest της βραδιάς.
Στη θέση του αφέτη, ο σαρωτικός Μεντζέλος έδωσε την εκκίνηση στις guest εμφανίσεις, με μία κοσμοβοή από κάτω να αλαλάζει πάνω στη ρυθμική απόλαυση του «Greek Lover», του «ΣΕΞ», του «Θέλω να το κάνω με τη μαμά σου» και άλλων Ημισκουμπρικών ύμνων, συμπεριλαμβάνοντας μεταξύ άλλων και το καινούργιο του τραγούδι “‘Εχω πάρει φωτιά” του οποίου το video clip είναι και σκηνοθετική δουλειά των TRASHFORMERS.
Λίγο αργότερα, ένα διαπεραστικό «…Τώρα μου λέει πως τρελά με αγαπάει..!» τραγουδούσε σύσσωμο το κοινό μαζί με τη Στέλλα Γεωργιάδου η οποία συνέχισε τις εμφανίσεις των guest. Λαμπερή, χαμογελαστή, ευδιάθετη, χορευτικότατη και «αποφασισμένη», μας έδωσε το σωστό vibe για να ξεκινήσουμε ατέλειωτο χορό.
Με τον showman της βραδιάς Κωνσταντίνο Χριστοφόρου να γεμίζει όλη τη σκηνή με θετική ενέργεια και τραγουδώντας από τις γνωστές επιτυχίες των ΟΝΕ, μέχρι τις πιο πρόσφατες προσωπικές του, κατάφερε να κάνει ένα ολόκληρο Fuzz να χοροπηδάει σαν να βρισκόταν σε συναυλία καλοκαιρινού φεστιβάλ.
Συμπληρώνοντας το καρέ των εμφανίσεων, υποδεχτήκαμε τον πολυαναμενόμενο, απ’ότι φάνηκε από την οχλοβοή, Γιώργο Λεμπέση επί σκηνής. Μόνο ένταση, σαματά και χαλασμό θυμάμαι από εκείνες τις στιγμές… Φάνηκε καθαρά πως η «εξάρτηση» από τα τραγούδια του είναι αξεπέραστη, και όταν υπάρχουν οι «κατάλληλες προϋποθέσεις» το κοινό δεν παραλείπει να το δείξει με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο.
Ευχαριστώντας έναν προς έναν τους guest και «χρήζοντάς» τους επίσημα μέλη των ΤRASHFORMERS με αναμνηστικά «All-Stars» μετάλλια, η σκηνή πέρασε πια στο κοινό, αφήνοντάς μας να συνεχίσουμε τη βραδιά χορεύοντας και τραγουδώντας ως το πρωί! Προς μεγάλη μας έκπληξη και χαρά ζήσαμε λίγο αργότερα και τους τέσσερις καλεσμένους έναν-έναν, να ανεβαίνουν στη σκηνή μαζί μας, για λίγες ακόμα επιτυχίες τους, γινόμενοι κυριολεκτικά ένα με το κοινό.
Ποιος θα το’λεγε όμως, πως εκείνο το μεσοβδόμαδο πάρτι της Τετάρτης στο Μοd’s της Πάτρας, ξεκινώντας το 2004, θα έφτανε να μετράει πλέον 11 χρόνια, να είναι το event των Σαββάτων του χειμώνα μας, να γεμίζει ένα ολόκληρο Fuzz, και να απαριθμεί κοινό και fans απ’όλη την Ελλάδα!
Όχι, δεν υπάρχει μυστική συνταγή. Αυτό που υπάρχει στο TRASHPARTY των ΤRASHFORMERS είναι το αυθεντικό, το αληθινό, το άμεσο, το αγνό, το αθώο, το αστείο, αυτό που για μία νύχτα θα σε κάνει να ξεχάσεις την κούραση, τις υποχρεώσεις, τις σκοτούρες, τις απαιτήσεις, τις σχολές, τις δουλειές και τις πτυχιακές και θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις και θα γελάσεις με την ψυχή σου όπως τότε, εκείνη την εποχή που δεν χρειαζόταν να ανησυχείς για τίποτα.
Είναι αυτό το συναίσθημα που θα σε κάνει να απολαύσεις με την ψυχή σου τραγούδια ξένα και ελληνικά που άκουγες όταν υπήρχε ακόμα το «Ανθολόγιο» στην σχολική σου τσάντα και που για μεγάλη σου έκπληξη θα συνειδητοποιήσεις πως ακόμα θυμάσαι όλους τους στίχους απ’έξω(!), αυτό που θα χορέψεις όπως τρέχει η Φοίβη απ’τα «Φιλαράκια», έτσι όπως όταν ήσουν παιδί και δεν σκεφτόσουν ψεύτικους καθωσπρεπισμούς και καλούπια, και αυτό που όσο κι αν διαβάζεις τι λέξη «trash» στο προσωνύμιό του, συνειδητοποιείς ότι ίσως είναι από τα λίγα αυθεντικά και αληθινά πράγματα που παραμένουν στη νυχτερινή διασκέδαση όπως την ξέρουμε σήμερα – κι αυτό είναι που του δίνει αυτόματα ξεχωριστή χροιά και υπόσταση.
Και εν τέλει νομίζω πως όλα αυτά είναι που κάνουν το TRASHPARTY να έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Γιατί είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και αισθήσεων. Είναι η ανυπομονησία σου για τα κινούμενα σχέδια του Σαββάτου, είναι η μυρωδιά των δημητριακών που έτρωγες τότε, είναι η χαρά του gameboy που κατάφερες να αγοράσεις μόνος σου από τα κάλαντα, είναι οι οικογενειακές διακοπές στο χωριό, οι παιδικοί σου φίλοι, οι τσακωμοί με τα αδέρφια σου, οι διάλογοι με τον παππού και τη γιαγιά σου, τα μεσημέρια του καλοκαιριού που έπρεπε να κοιμηθείς – γιατί έτσι!, το φαΐ σου που έπρεπε να το φας όλο!, η ζακέτα που παραμένει ακόμα, και άλλες πόσες κοινές «εικόνες» που μοιραζόμαστε όλοι όσοι βρισκόμαστε εκεί κάθε φορά.
Δεν είμαστε νοσταλγοί μιας εποχής που πέρασε. Είμαστε απλά αναπολητές αναμνήσεων και εμπειρειών που διαμόρφωσαν τον τότε χαρακτήρα μας, και μας έκαναν ως ένα ποσοστό τους ανθρώπους που είμαστε τώρα. Δεν μπορούμε να σβήσουμε το παρελθόν, όπως δεν μπορούμε να ακυρώσουμε και τα παιδικά μας χρόνια.
Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Οι μνήμες, οι γεύσεις, οι ήχοι, οι μυρωδιές, θα τρυπώνουν κάθε λεπτό της μέρας μέσα στη συνείδησή μας και θα μας θυμίζουν κάτι από τότε. Σ’αυτό τον δρόμο η πιο υγιής αντίδραση είναι η αποδοχή. Να εξερευνήσουμε όσο πιο βαθειά αυτή τη μνήμη και να σκεφτούμε όλα αυτά που αξίζει να κρατήσουμε. Και ο πιο άξιος εκπρόσωπος όλων των αναμνήσεων και αυτών των εμπειριών είναι η βραδιά του TRASHPARTY των ΤRASHFORMERS και όλα τα συναισθήματα που δημιουργεί.
Ευχαριστούμε που εδώ και 11 χρόνια μας έχετε δώσει δικαίωμα στην αναπόληση αυτή. Ευχαριστούμε που μας έχετε χαρίσει βραδιές πανέμορφες όπως αυτή της Παρασκευής με ανεξάντλητη διάθεση, άφθονο χορό, τραγούδι, αστείρευτο γέλιο και που έχετε καταφέρει να κάνετε τόσα άτομα, μία οικογένεια που συναντιέται κάθε εβδομάδα για τον ίδιο σκοπό. Ευχαριστούμε που είστε ο εαυτός σας, όπως κι αν είναι αυτός(!) , που δεν χρειάζεται να παριστάνετε κάποιον άλλον για να εντυπωσιάσετε και να φανείτε επιτηδευμένα «κάπως», και που δεν έχετε πέσει στην παγίδα να εστιάσετε στον τρόπο που σας βλέπουν οι άλλοι, ή που θα θέλατε να σας βλέπουν.
Άλλωστε οι μόνοι άνθρωποι που πραγματικά εντυπωσιάζουν και εμπνέουν είναι οι αυθεντικοί.
Η μοναδικότητά σας, αλλά και αυτή του κοινού των TRASHPARTY είναι ότι πιο πολύτιμο έχετε, και ταυτόχρονα είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορεί να κάνει ο ένας στον άλλον.
Aρείωνα, Γιάννη (Gizmo), Δημήτρη (Jimfast), Kώστα (Iταλός), σας ευχαριστούμε που μας κάνετε λίγο πιο ευτυχισμένους σε κάθε βραδιά ΤRASHPARTY.
«Eυτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι». – Όσκαρ Λέβαντ
Μια ζωή μαζί. TRASHFORMERS.