Στάθης ΑγγελάκοςΗ Σtella αποτελεί μία απ’τις πιο πολλά υποσχόμενες φωνές της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Οι εθιστικοί ρυθμοί του μπάσου, οι ονειρικές μελωδίες των φωνητικών της καθώς και η αξιόλογη στιχουργία, δημιουργούν κάποιες απ’ τις καλύτερες dark pop συνθέσεις που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Μόλις πριν από ενάμιση μήνα, μάλιστα, κυκλοφόρησε το ομώνυμο, πρώτο προσωπικό της album. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό βρεθήκαμε στα Εξάρχεια και συζητήσαμε όσα θα διαβάσετε παρακάτω:
–
–
Σtella. Γιατί το ‘Σ’ ελληνικό;
Είμαι σε μία ομάδα ζωγραφικής. Λέσχης σχεδίου, ουσιαστικά. Βρισκόμαστε, δηλαδή, και ζωγραφίζουμε όλοι παρέα. Και μία φίλη, η Γεωργία, σε ένα mail απ’ αυτά που στέλναμε, έγραψε, το όνομα μου έτσι, με ‘Σ’ ελληνικό και τα υπόλοιπα λατινικά. Μόλις το είδα μου έκανε κάτι, ήταν σαν να αναβόσβηναν λαμπάκια, και αποφάσισα να το κρατήσω.
Εγώ σε έμαθα από το Holding Grass. Τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτό το κομμάτι;
Εκείνη την περίοδο ζούσα κάτι πολύ έντονο, προσωπικό, και ήταν η αρχή όλης αυτής της φάσης. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, γιατί τα λόγια μου έρχονται αυθόρμητα, αλλά το Holding Grass ουσιαστικά δηλώνει μια φρεσκάδα, μια δροσιά. Ήταν κάτι καινούριο, που όριζε για εμένα μια αρχή, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπήρχε μια συναισθηματική βάση… Είναι καθαρά, δηλαδή, κομμάτι αγάπης.
Κάτω από ποιές συνθήκες πραγματοποιούνται οι συνθέσεις σου;
Είναι τελείως τυχαίες. Δεν υπάρχει κάποια φόρμουλα. Δεν έχω πει, δηλαδή, ποτέ θα κάτσω να γράψω. Αυτό δεν παίζει απλά. Μπορεί να μου τύχει οπουδήποτε, ας πούμε. Θυμάμαι μια φορά που βγαίναμε με τους Expert Medicine και πηγαίναμε για μια συναυλία στη Ναύπακτο, νομίζω, και μέσα στο βανάκι άρχισα να τραγουδάω μια μελωδία. Τους είχα σπάσει και τα νεύρα γιατί τραγούδαγα ότι να ‘ναι. Μετά όταν γύρισα στο σπίτι, έκατσα και το έγραψα, ξέρω ‘γω, κι έγινε κομμάτι. Ή και τώρα αν μου έρθει κάτι στο μυαλό μπορεί να αρχίσω να το τραγουδάω και να το κρατήσω. Είναι, όπως καταλαβαίνεις, πολύ αυθαίρετο.
Ποιες είναι οι επιρροές σου;
Σίγουρα αρκετές, αλλά όχι πάρα πολλές. Δεν έχω λιώσει, δηλαδή, κιόλας. Έχω πολλά albums στο σπίτι, λιγότερο δίσκους. Γιατί, εντάξει, όταν ήμουν μικρή είχα πάρει δύο δίσκους, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι μου, της Whitney Houston και των The Doors. Αυτά ήταν τα πρώτα και τελευταία βινύλια που πήρα. Μετά βγήκε το cd, οπότε και άρχισα να αγοράζω cd. Αλλά σαν παιδί, είχα ακούσει σίγουρα πολύ Michael Jackson, Nirvana, Guns ‘n’ Roses, Metallica ή κάποια άλλα αμερικάνικα συγκροτήματα, όπως Black Crowes. Κάποια, έτσι, πολύ κλασσικά πράγματα, που σίγουρα υπάρχουν κάπου μέσα μου.
Σχετικά με αυτό. Όταν άκουσα εγώ, τόσο την δουλειά σου με Fever Kids, όσο και το καινούριο σου album, δεν άκουσα μία catchy, ελαφριά electro-pop. Έχω την αίσθηση ότι υποβόσκει από πίσω ένα έντονο feeling αρκετά κοντά στην σκηνή του Madchester, των New Order, των Pil κ.ο.κ. Ένα πιο dark,ίσως και punk συναίσθημα, δηλαδή. Ισχύει αυτό;
Ναι, βέβαια, υπάρχει. Τα καινούρια κομμάτια μου μπορεί να μην βγουν τόσο pop και τόσο happy, γιατί μάλλον τώρα αρχίζει και μου βγαίνει το αληθινό. (Γέλια). Κοίτα, μπορεί να έχω ακούσει και Joy Division και όλη αυτή την σκηνή. Θα σου πω, ας πούμε, κάτι πολύ περίεργο. Όταν ήμουν εγώ περίπου δεκατριών, η Kate Bush, είχε βγάλει το The Kick Inside, με το Wuthering Heights και τα λοιπά. Εγώ αυτό το τραγούδι δεν το θυμάμαι καθόλου μικρή. Δεν ήξερα σκέψου καν το όνομα Kate Bush μέχρι πολύ μεγάλη. Όταν, όμως, άκουσα το Wuthering Heights, ένιωσα σαν να επέστρεψε κάτι που είχα χάσει για καιρό. Ένιωθα ότι είχα ακούσει το κομμάτι. Tο ήξερα, παρ’ όλο που μπορεί απλά να το είχα ακούσει μια φορά στην τηλεόραση σαν πιτσιρίκι. Αλλά όταν το άκουσα ήταν σαν να μου γαργάλησε λίγο το μυαλό. Έπαθα τρελό flashback. Οπότε, πιστεύω, πως όταν ήμουν μικρή, επειδή τσίμπαγα ήχους, μπορεί να έχω ακούσει πολλά πράγματα, τα οποία δεν έχω καταλάβει ότι έχω ακούσει ή να μην τα θυμάμαι, αλλά να μου έχουν περάσει σαν φάση. Και νομίζω είναι πολύ καλό αυτό. Χαίρομαι που το αναγνώρισες. Γιατί περισσότερο αναφέρεται ότι παίζω electro pop. Δεν είναι τόσο electro pop για μένα. Είναι πιο πολύ pop και έχει αρκετά διαφορετικά στοιχεία, που δεν φαίνονται ακριβώς. Θέλω σίγουρα να έχουν κάτι τσαμπουκαλίδικο τα κομμάτια μου.
Ποιό είναι το αγαπημένο σου κομμάτι απ’ το σύνολο της δισκογραφικής σου πορείας;
Εννοείται, μου αρέσει πολύ το Picking Words. Το θεωρώ απ’τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει. Αλλά με το Wet Cigarette έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη. Είναι η αδυναμία μου. Και σε αυτό το κομμάτι, ως τώρα τουλάχιστον, νιώθω ότι τοποθετούμαι απόλυτα. Είναι πολύ ατόφιο, πολύ δικό μου. Οπότε θα έλεγα αυτά τα δύο, ίσως, Picking Words και Wet Cigarette.
–
–
Πόσο διαφορετικό είναι τώρα, που δουλεύεις μόνη σου, εκτός κάποιου group;
Είναι αρκετά διαφορετικό. Στο συγκρότημα χωρίζονται λίγο οι ρόλοι. Έχει κι ο άλλος ένα πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς. Έχει, σίγουρα, διαφορά να ξεκινάω κάτι μόνη εντελώς. Αλλά και πάλι όχι τεράστια διαφορά. Δηλαδή και παλαιότερα, αν μου άρεσε κάτι εμένα θα το ενσωμάτωνα. Όπως κι αν έχει, πρέπει να μου αρέσει πρώτα απ’ όλα κάτι, για να το κάνω. Μπορεί ωστόσο όταν δούλευα και με άλλα άτομα, να μου έδινε κάποιος μια ωραία μπασογραμμή και να πάταγα εκεί πάνω τα φωνητικά. Τα δικά μου είναι ολοκληρωτικά δικά μου. Η βασική διαφορά είναι ότι δεν με “σπρώχνει” κάποιος προς κάποια κατεύθυνση. Το πάω εγώ ακριβώς εκεί που θέλω να πάει.
Ποιοι ήταν οι εφηβικοί σου ήρωες και ποιους απομυθοποίησες;
Αυτούς, που δεν τους γνώρισα, ποτέ δεν τους απομυθοποίησα. (Γέλια) Αυτούς που γνώρισα, και μπορεί να ήταν σε κάποια φάση της ζωής μου ήρωες για εμένα, τους απομυθοποίησα σχεδόν όλους, εκτός από έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν ο καθηγητής μου στην κιθάρα, ο οποίος ήταν φοβερός και αυτός με πώρωσε σε μεγάλο βαθμό με την μουσική. Αυτόν δεν τον απομυθοποίησα ποτέ, γιατί δεν με πρόδωσε ποτέ σαν χαρακτήρας και σαν άτομο.
Πώς ασχολήθηκες με την μουσική;
Από μικρή ασχολιόμουν πιο πολύ με την μουσική παρά με την ζωγραφική. Απλά, ξέρεις, δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο για την μουσική, οπότε πήγα στην Καλών Τεχνών. Έχω κάνει λίγο ωδεία, βέβαια, αλλά δεν την πάλευα εκεί πολύ. Από πολύ μικρή ηλικία, όμως, ήμουν μέσα στην μουσική. Ο πατέρας μου έφερε πιάνο στο σπίτι όταν ήμουν 5-6 χρονών. Τρελαινόμουν, μου άρεσε πάρα πολύ.
Με την Inner Ear πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Είχα φτιάξει εγώ 4 κομμάτια σε demo εκείνη την περίοδο, μαζί με τον Μπάμπη (aka Sillyboy) και τα είχα στείλει στον Περικλή (Inner Ear). Μετά από κάποιους μήνες με είδε σε ένα live στο Gagarin και μας πρότεινε να συνεργαστούμε και να κάνουμε το album. Και δεχτήκαμε. Αυτό.
Πώς νιώθεις πλέον στην Αθήνα και την Ελλάδα. Έχεις ζήσει κάπου αλλού;
Είχα ζήσει 6 μήνες στην Αγγλία. Είχα φρικάρει. Δεν μου άρεσε καθόλου. Έχω πάει και σε άλλες μεγάλες πόλεις στην Ευρώπη, αλλά το Λονδίνο το θεωρώ απάνθρωπη πόλη. Δεν είμαι πολύ της φασαρίας κι εκεί έχει πάρα πολύ φασαρία. Όταν σου λέω απάνθρωπα, το εννοώ με όλη την έννοια της λέξης. Κινούνται όλοι σε έναν ρυθμό, που δεν μπορώ εγώ να τον συνηθίσω. Ενώ, η Αθήνα είναι μια μεγάλη πόλη, αλλά ταυτόχρονα είναι και σαν μικρή. Ακόμα και να μην ξέρεις όλο τον κόσμο, και αλλού να πας, ακόμα και στον Πειραιά να κατέβεις, είναι βιώσιμη η ζωή. Είναι κάπως πιο χαλαρά και αυτό είναι ωραίο. Την Αγγλία την είχα ψηλά. Πριν μείνω 6 μήνες, είχα πάει σαν τουρίστρια, ας πούμε, 3-4 φορές και τρελαινόμουν με το Λονδίνο. Αλλά μετά δεν άντεχα. Πάνω στον δεύτερο μήνα, άρχισαν να τρίζουν τα δόντια μου το βράδυ. Δεν παλευόταν. Το να νιώθεις ότι δεν ζεις ή να δυσκολεύεσαι τόσο πολύ για να δεις κάποια πράγματα, που δεν θα δεις Ελλάδα, δεν αξίζει. Η Ελλάδα πιστεύω ότι είναι φοβερή σαν χώρα. Όπου κι αν πας θα δεις κάτι πολύ όμορφο και ιδιαίτερο. Και η Αθήνα μου αρέσει, την αγαπάω σαν πόλη και δύσκολα θα έφευγα ξανά. Είναι και οι άνθρωποι που αγαπάω εδώ άλλωστε και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτούς.
Οι καλύτερες κυκλοφορίες, που έχεις ακούσει τον τελευταίο καιρό, σε Ελλάδα και εξωτερικό;
Κοίτα, όσο περνάνε τα χρόνια ακούω όλο και λιγότερη μουσική. Βλέπω τους φακέλους μου με μουσική, και κάθε χρόνο έχω όλο και λιγότερα albums. Αλλά εντάξει, ας πούμε, μου άρεσε του SBTRKT πολύ το New Dorp. New York. Μου αρέσει, επίσης, ένας τύπος που λέγεται Washed Out. Από Ελλάδα μου αρέσουν πολύ οι Whereswilder και μου άρεσαν κι αρκετά κομμάτια απ’ το τρίτο album του Sillyboy.
Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις;
Τώρα, πριν, λίγο καιρό κυκλοφόρησε το album, οπότε θα χαρώ λίγο με αυτό (Γέλια). Προς το παρόν δεν έχω και κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Όπως κυλήσουν τα πράγματα και όπως βγει θα προχωρήσουμε.
Πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να με φανταστώ σε 10 χρόνια από τώρα. Νομίζω θα ήθελα να κάνω αυτό που κάνω και τώρα, μόνο περισσότερο.
–
Το πρώτο video clip από το album ‘Σtella’ για το τραγούδι ‘Last Minute Boy’
–
Βιογραφικό
Η Στέλλα Χρονοπούλου, πιο γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Σtella, είναι ποπ τραγουδίστρια-συνθέτρια, ζωγράφος και πολυ-οργανίστρια. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ συγχρόνως ξεκίνησε να γράφει μουσική.
Το 2010 η Σtella συμμετείχε στο album “Happened Before” των My Wet Calvin. Στην αρχή της ίδιας χρονιάς συμμετείχε στη μπάντα των Expert Medicine, όπου εκεί συνάντησε τον κιθαρίστα και παραγωγό Αλέξη Ζαμπάρα με τον οποίο έφτιαξαν τους Fever Kids το 2011. Το πρώτο τους single “Holding Grass” κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2014 από την Inner Ear και έλαβε πολύ καλές κριτικές. Το 2012 κυκλοφόρησε στη σελίδα της στο soundcloud το πρώτο της EP με τίτλο “Keep Me Naked”.
Πέρα από την προσωπική της δουλειά έχει συνεργαστεί με διάφορους Έλληνες καλλιτέχνες όπως: Sillyboy, Coti K, NTEiBINT, Sad Disco και δημιούργησε το συγκρότημα των Chest μαζί με τον Μπάμπη Θεοχάρη.