Γιωργία ΚουτεντακηΜου είπε πως θες να ερωτευτείς. Μου είπε πως τα βράδια κρατιόσουν απ’ τα μαλλιά σου και έπνιγες τις κραυγές σου στα μαύρα σου σεντόνια. Μου είπε μάλιστα πως δε θες απλά να ερωτευτείς, αλλά να ερωτευτείς για πάντα, χωρίς τελειωμό, αδιάψευστα, αδιαπέραστα και εκστασιακά. Πως θες, λέει, να νιώσεις εκείνο το χτύπημα στη σπονδυλική σου στήλη, που κατακλύει όλο σου το σώμα και το παγώνει, που το παραλύει και σ’ αφήνει μόνο κι ολομόναχο ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι μάτια. Πως το πρωί ξεχνάς να ξυπνήσεις και μιλάς λες κι ονειρεύεσαι τους πόθους που θες να ζήσεις και πως τα αστέρια για ‘σένα δεν είναι αρκετά και ψάχνεις το φεγγάρι, όχι το μισοφέγγαρο, μα τη σελήνη, γιατί λέει, λες, πως σαν την σελήνη δεν έχει. Η σελήνη είναι ένα ολόκληρο και στρογγυλό, όπως λέει, λες, είναι κι ο έρωτας για δύο ανθρώπους. Ένα ολόκληρο και στρογγυλό σύμπαν, μόνο φεγγάρια πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη και καραμελομένες καρδιές.
Κι εγώ γύρισα και του είπα πως δεν μπορώ να ξέρω. Κι ότι όλα είναι φωσφοριζέ και μυρίζουν βανίλια. Κι ότι ο έρωτας αξίζει να τον δέχεσαι με ανοικτές αγκάλες και να τον φιλοξενείς στο μυαλό σου όπως μια φωλιά ένα σπουργίτι. Μα δεν είναι μόνο απαιτήσεις και χαρές και όνειρα κι ελπίδες. Ο έρωτας είναι αυτοδημιουργούμενος και στραφταλιζέ και νιώθεις την δύναμη του να διαπερνά την παλάμη σου και να την ενώνει με τον άνθρωπο που άγγιξε την ψυχή σου. Και είναι η γαλήνη και η ηρεμία, η ατάραχη ησυχία που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σας. Είναι ένα μισάνοικτο μπουκάλι κρασί που χωράει ανάμεσα στα δάχτυλα σας σαν δαχτυλίδι και ένα βιβλίο με ποιήματα στις 4 τα ξημερώματα.
Έρωτας είναι η παρομοίωση του έρωτα με τον αέρα που δροσίζει τα πνευμόνια σου , με τα φύλλα του φθινοπώρου που πέσανε στα πόδια σου και επέλεξες να μην τα πατήσεις. Ο έρωτας έχει άρωμα καπουτσίνο με κανέλα και γεύση αγριοκέρασο πάνω σε φρεσκοψημένο ψωμί. Έχει τη χροιά του πιο μελαγχολικού τραγουδιστή και την αύρα της πιο βροχερής μέρας. Έχει τα χρώματα του μπλε και του άσπρου και είναι απλός, γαλήνιος, βελούδινος. Ο έρωτας έχει λαμπάκια στα παράθυρα πάντοτε σβησμένα, για να μπορείς να τα κοιτάς και να αναρωτιέσαι πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα. Ο έρωτας έχει τη δύναμη της απέραντης θάλασσας και το βάθος ενός ποταμού που αφρίζει συνεχώς στο άκουσμα μιας καλημέρας απ’ το δάσος.
Ο έρωτας είναι εκείνο το απόγευμα που χάζεψες τα φώτα της πόλης μέσα από τα σπασμένα κάγκελα ενός παλιού αεροδρομίου. Είναι το χάδι μιας γάτας στα πόδια σου την ώρα που κοιμάσαι και το γουργουρητό της στην κοιλιά σου. Είναι οι φράουλες που λιώσανε στη ζέστη και το μέλι που έσταξε στο τραπέζι αντί για τις φρυγανιές την ώρα που χάζευες ένα ζευγάρι χέρια. Είναι το τσάι που βράζεις στις 10 το πρωί και γεμίζεις το δωμάτιο μπλε και κίτρινα αρώματα, τα βιβλία που χάϊδεψες απ’ τη στεναχώρια σου για τα θλιβερά νέα που έλαβες, πως δε μπορείς ,λέει, να ζήσεις όσα γράφουν.
Ο έρωτας είναι δικό σου και μόνο δικό σου και κανείς δε μπορεί να στον ορίσει. Ούτε εσύ θα ξέρεις πώς θα μοιάζει ούτε τι γεύση θα έχει. Ο έρωτας σου έρχεται μόλις σταματήσεις να τον ψάξεις και μπορεί να υπάρχει μέσα σε μια κούπα καφέ ή σε μια στοίβα παλιά σημειωματάρια.
Κι άμα πιστέψεις πως ο έρωτας σου δεν είναι έρωτας ξανακοίτα, χωρίς να τον φοβάσαι.