Γεωργία ΚουμαράΗ δεύτερη μέρα του Απριλίου είναι αφιερωμένη στο παιδικό βιβλίο και φυσικά το ότι συμπίπτει με τη γέννηση του πιο γνωστού παραμυθά, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1966 από την Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (International Board on Books for Young People – IBBY) με σκοπό να υπάρχει μια μέρα για να γιορτάζουν μικροί και μεγάλοι αναγνώστες, εκπαιδευτικοί, εκδοτικοί οίκοι και συγγραφείς την ανεκτίμητη παιδική λογοτεχνία σε όποια χώρα και αν είναι. Μάλιστα κάθε χρόνο αναλαμβάνει ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης να δημιουργήσει το μήνυμα και την αφίσα που θα διανεμηθεί σε όλο τον κόσμο, υπενθυμίζοντας έτσι το σημαντικό ρόλο της διεθνής συνεργασίας στη διάδοση της αξίας του παιδικού βιβλίου, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου τα παιδιά λόγω φυσικών καταστροφών ή πολεμικών συγκρούσεων στερούνται τη χαρά της λογοτεχνίας. 
Ένα βιβλίο είναι ένα από τα πιο πλούσια αντικείμενα που μπορεί να έχει κανείς ως παιδί. Η εικονογράφηση, που σε πολλές περιπτώσεις είναι καθαρή τέχνη, θα αιχμαλωτίσει τα μάτια των παιδιών, η ιστορία θα αναπτύξει την ήδη απεριόριστη φαντασία τους και οι λέξεις θα τους προσφέρουν εφόδια για να εκφράζουν τα ίδια καλύτερα τα αισθήματα και τις σκέψεις τους για τον κόσμο. Τα θεμέλια που δημιουργούνται από τη μικρή ηλικία θα βοηθήσουν ώστε το παιδί να γίνει ένας ενήλικας με ανοιχτούς ορίζοντες, πλούσιο λεξιλόγιο και ικανότητες για συναισθηματική έκφραση. Ακόμα και στην εποχή των υπολογιστών η αξία των βιβλίων δεν μικραίνει ούτε στο ελάχιστο, αντίθετα το βιβλίο εξελίσσεται σύμφωνα με τις αλλαγές και μεταμορφώνεται σε ηλεκτρονικό βιβλίο με πρωτόγνωρες δυνατότητες.
Προσωπικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου υπήρχε κάπου κοντά ένα βιβλίο. Πριν μάθουμε να διαβάζουμε καλά η μάμα έπαιρνε το ρόλο του αφηγητή και θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκύβω με αγωνία από το πάνω κρεβάτι της κουκέτας που είχα με την αδελφή μου και να παρακαλάω να τελειώσει άλλο ένα κεφάλαιο πριν πέσουμε για ύπνο αφού προφανώς ότι μας διάβαζε με είχε συνεπάρει. Γενικά φαίνεται ότι συνήθιζα να επενδύω συναισθηματικά στους ήρωες αφού από ότι με πληροφορούν όταν μας διάβαζαν το «Καπλάνι της Βιτρίνας» της μοναδικής Άλκη Ζέη στο φαγητό δεν ήθελα με τίποτα να φάω μέχρι να βεβαιωθώ ότι όλα θα είναι καλά. Και ακόμα πιστεύω ότι τίποτα δε συγκρίνεται με την εμπειρία του να διαβάζεις για πρώτη φορά το κλασσικό πια «Ματίλντα» του Ρόαλντ Νταλ και σαν παιδί να νιώθεις τόσο κοντά με την ηρωίδα, τις ανησυχίες της και τα όνειρά της.
Προσπαθούσα να απαριθμήσω τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Για τι να πρωτογράψω; Για τα «88 Ντολμαδάκια» του αξεπέραστου Ευγένιου Τριβιζά με το τόσο ιδιαίτερο στυλ που όμοιο του δεν έχω ξαναδεί; Για το «Ένα σακί μαλλιά» και τα «Ξύλινα Σπαθιά» του Παντελή Καλιότσου που επηρέασε τη φιλοσοφία μου όσο λίγα ακόμα και μέχρι τώρα; Για τον απίθανο «Μικρό Νικόλα», για τον «Τριγονοψαρούλη», για τον αξεπέραστο Χάρι Πότερ (βέβαια αυτός μας έκανε συντροφιά μέχρι την ενηλικίωση), για τα κλασσικά βιβλία μυθολογίας με την πανέμορφη εικονογράφηση και εκείνη τη γλυκύτατη σειρά βιβλίων της Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου «Ιστορίες με τους δώδεκα μήνες»; Δε μπορώ καν να πιάσω τα εικονογραφημένα της Ντίσνεϋ που γεμίζουν τουλάχιστον 6 συρτάρια επειδή δε γινόταν να χάναμε Μίκυ Μάους, Μίνι, Ντόναλντ και Κόμιξ αφού φυσικά και τα εικονογραφημένα κόμιξ θεωρούνται παιδική λογοτεχνία και μάλιστα από τις καλύτερες.
Στο καλό, τα θυμάμαι και ενθουσιάζομαι ακόμα και τώρα. Χαιρετώ, πάω να διαβάσω τον Βίο και Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Επί την ευκαιρίας της ημέρας, ξεφυλλίστε και εσείς ένα βιβλίο από τα παιδικά σας χρόνια και ικανοποιήστε το παιδί μέσα σας!
