Κατερίνα ΧλιάραΕίναι αυτή που καταστρέφει. Η αγάπη.
Που δε θα μου αφήσει στο τέλος τίποτα. Θα περπατώ στο δρόμο και θα αισθάνομαι κενή.
Γιατί συνήθισα να τον έχω στο μυαλό μου κάθε δευτερόλεπτο που είμαι ξύπνια.
Σε κάθε όνειρό μου όταν κοιμάμαι.
Είναι μια αγάπη που έπρεπε να ολοκληρωθεί.
Σαν όλες τις άλλες. Αυτές που καταστρέφουν.
Αυτή που ήταν σαν να «πρέπει» να γίνει. Σαν να οδηγούσαν όλες οι δυνάμεις στην πραγματοποίησή της.
Και έγινε.
Και σκέφτομαι «Πώς ήταν δυνατόν να μη γίνει;» και χαμογελάω.
Και μετά αναρωτιέμαι «Γιατί να γίνει;»
Γιατί είναι αυτή που καταστρέφει.
Γιατί για να αγαπάς, δέχεσαι όλα τα ελαττώματα που τον κάνουν διαφορετικό. Όλα τα ταλέντα του που τον κάνουν μοναδικό.
Είναι η δική του τελειότητα, που γίνεται η δική σου προσευχή.
Γιατί σκέφτεσαι το χαμόγελό του και θυμάσαι τι έκανες για να του το δημιουργήσεις.
Και τα μάτια του, όταν λάμπουν…
Και μετά σκέφτεσαι πόσο σου λείπει, ενώ τον έχεις και αυτό το δευτερόλεπτο στο μυαλό σου.
Έχεις πέσει στο δίχτυ της αγάπης που καταστρέφει.
Νιώθεις γεμάτη και άδεια ταυτόχρονα. Ευτυχισμένη και δυστυχισμένη.
Δεν υπάρχουν όρια πια, δεν υπάρχει επιβολή ή ασφάλεια.
Πλέον τα νιώθεις όλα χωρίς μέτρο. Ακόμα κι όταν φοβάσαι.
Κάθε στιγμή που περνάει, γίνεσαι και πιο εύθραυστη. Σπας κάθε μέρα, αλλά μαζεύεις τα κομμάτια σου για να μην καταλάβει τίποτα κανείς.
Είσαι δική του πια, χωρίς να το ξέρεις.
Έχεις ήδη πληγωθεί, χωρίς να το ξέρεις.
Αν το ήξερες, θα άλλαζες κάτι;
Όχι. Γιατί συνήθισες να τον έχεις στο μυαλό σου κάθε δευτερόλεπτο που δεν κοιμάσαι.
Σε κάθε όνειρό σου όταν κοιμάσαι.
Γιατί συνήθισες να τον αγαπάς, όπως είναι, με κάθε τρόπο, με κάθε κύτταρο του κορμιού σου.
Γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις να τον θες. Κάθε ώρα που περνάει και δεν είναι δίπλα σου, είναι χαμένη ώρα της ζωής σου.
Και ποτέ δε θα ήθελες να μην τον ξέρεις. Γιατί θα έχανες πολλά, αν δεν τον είχες γνωρίσει, αν δεν τον είχες κρατήσει στη ζωή σου.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τι κακό σου κάνει, γιατί έχεις πέσει στο δίχτυ της αγάπης που καταστρέφει. Που σε καταστρέφει και σε ξαναζωντανεύει.
Και ξέρεις ότι για εσένα είναι τέλειος. Ό,τι και να λένε οι άλλοι. Κι ότι πάντα θα είναι.
Κι ελπίζεις ότι θα καταφέρεις να είσαι κι εσύ γι’ αυτόν κάποτε.
Και δεν μπορεί να ξεφύγεις πια. Και, αν το κάνεις, θα είναι αργά.
Είναι αυτή που καταστρέφει. Η αγάπη.
Που δε θα σου αφήσει στο τέλος τίποτα.
Δε θέλω να είσαι άλλο ένα άρθρο στη συλλογή μου, αλλά το χέρι που το καθοδηγεί. Μπορείς;