Σάββας ΧρυσικόπουλοςΤα βλέφαρα βαριά καθώς κυλάει το ποτάμι,
οι σκέψεις τους πουλιά, κοράκια μαύρα και ξανθά.
Κορίτσια πιο λευκά κι από το γάλα της μητέρας,
αγόρια σκυθρωπά, στ’ αυλάκια πέφτουνε νεκρά.
***
Γλυκές οι μουσικές που φτάναν κάποτε στ’ αυτιά τους,
ο νους είναι στο χθες σ’ εικόνες γκρίζες, αδειανές.
Τραντάζουν οι βροντές το σπίτι τρέμει σαν αηδόνι,
φωτίζουν οι αυλές, στα μάτια δύο αστραπές.
***
Η λεύκα σάς μιλά, μικρά παιδιά της Αμαρτίας,
θρηνεί σαν τα παιδιά που δίνουν λεύκες στη φωτιά.
Γεννήθηκαν γυμνά και μόνα θα ‘βρουν το σκοτάδι,
αγόρια σκυθρωπά, στ’ αυλάκια πέφτουνε νεκρά.
***
Γλυκό σαν το κρασί το αίμα τώρα τα κοιμίζει,
το χέρι τους λυγά, ξυπνά μονάχο και ρωτά:
“Ο μύλος θα γυρνά σα ρόδα κόκκινη ποτάμι;”
Οι σκέψεις τους πουλιά, κοράκια μαύρα και ξανθά…
***
Γραμμένο για όσους αθώους υποφέρουν ή έχουν υποφέρει από τα νύχια της αμείλικτης Ενυώς, για όσους έχουν χάσει τους γονείς, τα παιδιά και τη ζωή τους από μία κρύα σφαίρα. Ο πόλεμος θα σταματήσει μονάχα όταν ο άνθρωπος αποκτήσει καρδιά.