Κατερίνα ΧλιάραΕίναι πολύ όμορφο να βλέπουμε τα λουλούδια ροζ. Να σηκώνουμε το κεφάλι μας στον ουρανό και να βλέπουμε τα σύννεφα σε σχήμα καρδιάς. Να διαβάζουμε ένα παραμύθι και να ονειρευόμαστε το δικό μας πρίγκιπα. Να ακούμε ένα τραγούδι και να φανταζόμαστε πώς θα είναι να το αφιερώνουμε σε κάποιον.
Είναι ωραίο να είμαστε ρομαντικοί, γιατί μας κάνει να νιώθουμε ότι ζούμε σε άλλη εποχή. Μακριά από αυτή που ζούμε τώρα, βουτηγμένη στο ρεαλισμό και τη μιζέρια. Όταν είμαστε ρομαντικοί, είμαστε κι ευγενικοί, φλερτάρουμε, σίγουρα κάνουμε το συνομιλητή μας να νιώσει ότι κάποιος τον θαυμάζει και τον θέλει. Μας κάνει να αισθανόμαστε και οι ίδιοι ευχάριστα.
Ξέρουμε, όμως, τι θα πει ρομαντισμός ή έχουμε χαθεί στην ιπποτική εποχή που βλέπουμε στις ταινίες και που διαβάζουμε στα βιβλία;
Ο ρομαντισμός ήταν καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και στην Αγγλία το 18ο αιώνα. Ήθελε να φέρει το συναίσθημα, τη φαντασία και το λυρισμό απέναντι στην πεζότητα και τη λογική. Έπρεπε η ανθρώπινη έκφραση να αποκτήσει ζωντάνια, χρώμα, ενέργεια και ένταση.
Ένταση, όπως λέμε πάθος. Όπως λέμε πόνος. Όπως λέμε δράμα.
Και ό,τι οδηγεί σε αυτά.
Πολύ γρήγορα ο ρομαντισμός συνδέθηκε με τα έντονα συναισθήματα, με ιστορίες ανθρώπων που υπέφεραν, που πληγώθηκαν, που πέθαναν επειδή πονούσαν. Γιατί αυτό είναι ο ρομαντισμός, συναίσθημα. Και το συναίσθημα είναι κάτι ανθρώπινο. Σίγουρα όχι πεζό, σίγουρα όχι ρηχό.
Γιατί να μην είμαστε ρομαντικοί; Να αγαπάμε βαθιά, να ερωτευόμαστε βαθιά. Να δίνουμε χρώματα, κίνηση, ενέργεια σε όλα τα συναισθήματά μας και να αισθανόμαστε ζωντανοί. Με το ταίρι μας, με τον άνθρωπο που μας κάνει να χαμογελάμε από αγάπη και να κλαίμε από ευτυχία. Να ζούμε στο μέγιστο βαθμό. Να αισθανόμαστε τα πάντα. Να δινόμαστε σε κάθε σκέψη και συναίσθημα.
Να αγαπάμε υπερβολικά πολύ και να ερωτευόμαστε υπερβολικά έντονα.
Γιατί θα συνδέσουμε την αγάπη με τον πόνο. Γιατί θα μάθουμε να αγαπάμε από βίτσιο. Γιατί δε θα ξεχωρίζουμε την αληθινή αγάπη από την αγάπη που πονάει. Γιατί θα θέλουμε να πληγωνόμαστε για να νιώσουμε ζωντανοί.
Γιατί θα θέλουμε να ζήσουμε το δράμα μας. Το δικό μας τραγικό παραμύθι. Να δυσκολέψουμε τη ζωή μας, τη σχέση μας, την αγάπη μας και πάνω απ’ όλα την καρδιά μας.
Γιατί ξέρουμε ότι αν δεν πονέσουμε, δε θα αγαπήσουμε αρκετά. Γιατί αν δε μας σκοτώσει η αγάπη μας, δεν μπορούμε να αφήσουμε κανέναν άλλο να το κάνει.
Γιατί να είμαστε ρομαντικοί, ενώ μπορούμε να αγαπήσουμε παραπάνω απ’ όσο πονάμε;
Γιατί να χρειάζεται να εθιστούμε στον πόνο και να ξεχάσουμε πώς είναι ν’ αγαπάς πραγματικά;
Γιατί να πνιγόμαστε, ενώ μπορούμε να ζούμε ξεχωριστά κάθε στιγμή και στο έπακρο;
Ίσως δεν αξίζει τόσος πόνος. Δεν αξίζει να τα βιώνω όλα στο πιο δραματικό τους σημείο. Δεν αξίζει να πληγώνομαι κάθε φορά. Δεν αξίζει να αισθάνομαι ένα βάρος κάθε φορά που σκέφτομαι τον αγαπημένο μου. Δεν αξίζει να υποφέρω και σίγουρα δεν αξίζει αν ο άλλος μου προκαλεί κάθε πόνο. Ίσως να μην αξίζει να κυνηγάω το ρομαντισμό στη ζωή μου.
Μπορώ κι από μόνος μου να πω ότι αγαπάω.
Ότι είμαι ερωτευμένος.
Ότι δεν πονάω.
Κι ότι είμαι έτοιμος να δώσω όλη μου την καρδιά σε κάποιον, χωρίς να είμαι ρομαντικός.
Γιατί δεν αξίζει να είμαι ρομαντικός.