Γιώργος Κοϊμάς
Δεν θα ασχοληθώ με το έργο, άλλωστε είναι γνωστό της πάσης ότι το εγχείρημα μεταφοράς του best seller της Ε. Λ. Τζέιμς στη μεγάλη οθόνη, απέτυχε παταγωδώς. Θα μοιραστώ μαζί σας, όμως, την «εκδρομή» μου με προορισμό το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης για να παρακολουθήσω την ταινία που άπαντες συζητούσαν… Τις «50 αποχρώσεις του γκρι».
Φτάνοντας στο σινεμά, έκπληξη μου προκάλεσαν οι ενδυματολογικές επιλογές των εξερχόμενων θεατών από τις αίθουσες προβολής. Νόμιζες πως έβγαιναν από φουαγέ κρουαζιερόπλοιου! Ειδικά οι γυναίκες… Οσκαρικές τουαλέτες, μακρόσυρτα φορέματα, κουλτουρέ αμπέχονα, η Άρτα και τα Γιάννενα συναθροίστηκαν στην είσοδο του κινηματογράφου. Το τζιν μου και η ζακέτα μου αισθάνθηκαν τόσο μειονεκτικά μπροστά στον ανώτερο ρουχισμό της ομήγυρης που αν είχαν πόδια θα το έσκαγαν και θα με άφηναν σύξυλο! Αναρωτήθηκα στιγμιαία «γιατί» αυτή η κυρίλα, αλλά αισθάνθηκα πολύ αδύναμος για να αναλύσω κάτι τόσο περίπλοκο κι έτσι συνέχισα προβληματισμένος το δρόμο μου προς τον γκισέ επικύρωσης των εισιτηρίων.
Η τσικνοπέμπτη αποτελεί εδώ και ένα τέταρτο παρελθόν, έχω αγκαλιάσει τα νάτσος κι έχω στρογγυλοκάτσει στο κάθισμά μου. Η αίθουσα είναι μισοάδεια (σ.σ ναι, δεν έβλεπα την αίθουσα μισογεμάτη, σταυρώστε με!) και παρατηρώ γοργά τους τριγύρω μου πριν κλείσουν τα φώτα και χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Πιθανότατα να νομίζατε πως μια τέτοια ταινία θα προσέλκυε ζευγαράκια που θα χαριεντίζονταν κατά τη διάρκεια του έργου. Καμία σχέση! Ασφυκτιούσε ο τόπος από νοικοκυρές σε απόγνωση και ξελιγωμένες γκρανκάσες! Ήταν τόσο έντονη η παρουσία τους στο σινεμά, που νόμιζες πως βρισκόσουν σε συνάντηση μαμάδων με θέμα συζήτησης το πλέξιμο. Σου δίνονταν η εντύπωση πως ανά πάσα στιγμή θα ξεπηδήσει ένα φαλλοκρατικό γουρούνι από τις πίσω σειρές και θα φωνάξει: «άντε να καθαρίσεις καμιά πατάτα, κυρά μου! Οι χειροπέδες και τα μαστίγια σε μάραναν»! Ευτυχώς στάθηκαν όλοι στο ύψος των περιστάσεων…
Παράλληλα, η ταινία έχει ξεκινήσει και ήδη σκέφτομαι αν στο γυρισμό συναντήσω κίνηση στην Κηφισίας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η σκηνοθέτις του έργου αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μας κι έτσι η πρώτη ερωτική σκηνή εκτυλίσσεται μετά από 40 λεπτά-αιώνες ανείπωτης ταλαιπώριας! Μέσα στην κατήφειά μου, αναθάρρησα συλλογιζόμενος ότι επιτέλους “μπήκαμε στο ψητό”. Εμ, έλα ντε που οι “οικιακά” της αίθουσας μου το βγαλαν από τη μύτη…
Σε κάθε σκηνή σεξ πλημμύριζε ο τόπος από επιφωνήματα θαυμασμού και χαζογελάκια, θαρρείς και πήγαινε ολοήμερη το Δημοτικό. Από την ώρα που ξεκίνησε το «φύκι – φύκι», εκείνες άρχισαν το «μπύρι – μπύρι» κι εμείς οι υπόλοιποι ένα βήμα πριν το χαρακίρι!
Δεν είμαι ανάλγητος. Αντιλαμβάνομαι και τις συμπαρίσταμαι στον προσωπικό τους Γολγοθά. Εκείνες βιώνουν τις «50 αποχρώσεις της στέρησης», γι’ αυτό και σχίστηκαν να παρακολουθήσουν τον BDSM κύριο Γκρέυ. Να ξεκλέψουν καμιά ιδέα, να θυμηθούν ότι το σεξ δεν είναι διαδικασία ρουτίνας που ο άντρας λειτουργεί σαν δημόσιος υπάλληλος και μόλις τελειώσει τη βάρδια αφήνει πίσω του χάος. Καλά όλα αυτά, εμείς τι φταίμε;
Ξάφνου, εκεί που έχουν τελειώσει τα νάτσος και κάνω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να ενοχλήσω τους παρευρισκόμενους μέσα στην παραζάλη της βαρεμάρας μου, κάνω ασυναίσθητα να κοιτάξω την οθόνη και τι να δω;! Η ταινία μόλις τελείωσε! Όπως αργότερα με ενημέρωσαν: «η πρωταγωνίστρια δεν άντεξε τα βίτσια του Γκρέυ και σηκώθηκε κι έφυγε»… Έτσι απλά.
Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε το οδοιπορικό μου στις «50 αποχρώσεις του τίποτα» κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα.
Το μόνο θετικό που βρήκα στην ταινία ήταν τα τραγούδια που ακούστηκαν.